Morgunn - 01.12.1981, Page 7

HORFINN VINUR
101
II
Þú hófst hana fyrr, þá ferö úr hinstu vör.
Farkostur þinn, hvar tók hann nœstu höfn?
Landkynning mundi lítil að heyra nöfn,
þú leizt án efa viöhorfin skilningsör,
um leið og i baksýn enn litu augu þin snör
ásýnd hins liðna, jarðlífsins misvinda dröfn.
Horfa þau ekki við liimni söm og jöfn,
háfjallamiðin — ein og hin sama för?
Eða er henni lokið, eyjunnar scelu náð,
enginn barningur lengur við höfin bráð?
Bergmálsstreng mér í brjósti áttir þú,
og mér finnst liann geyma ennþá lúnn sama óm,
ögn þó blandaðan nýjum, torrœðum hljórm ...
Er nokkurt bergmál sem vildir þú vekja nú?