Morgunn - 01.12.1981, Qupperneq 31

VANÐI MIÐILSSTARFSINS
125
einnig til firðlækningar sem fara fram með þeim hætti,
að huglæknirinn (eða miðillinn væri kannski réttara að
segja) hefur fengið upp gefið nafn sjúklingsins og aðsetur
en situr sjálfur heima hjá sér (oftast í ákveðnum stól) og
hugsar til sjúklingsins og biður fyrir honum. Sé sá sjúki
sjálfur gæddur sálrænum hæfileikum getur hann iðulega
orðið var við heimsókn eða heimsóknir vera sem tilheyra
hinum andlega heimi. Oft eru það kærleiksríkir læknar
sem starfað hafa á jörðunni meðan þeir voru lifandi (eins
og það er stundum kallað). Firðlækningar nást einungis
með mjög háum andlegum samböndum, svo gera má ráð
fyrir að slíkur miðill hafi þegar náð allháum andlegum
þroska.
Frægastur miðla með slíka gáfu er Einar bóndi á Einars-
stöðum, sem fjöldi sjúklinga hefur þegar vitnað um að
hafi læknað ýmis konar mein sem lærðir læknar réðu
ekki við; hér á ég að sjálfsögðu við bókina Miðilshendur,
sem Erlingur Davíðsson skráði um Einar á Einarsstöðum.
Úr því að ég er hér farinn að minnast á huglækningar
vil ég taka það skýrt fram, að huglæknar bera mikla virð-
ingu fyrir lærdómi og afrekum lærðra lækna. Og hygg
ég að flestir þeirra gangi venjulega úr skugga um að
sjúklingur sem þeirra leitar, hafi áður látið lærðan lækni
rannsaka sjúkdóminn og gera tilraunir til þess að lækna
hann. Huglæknar reyna því aldrei að koma í staðinn fyrir
lærða lækna, heldur reyna einungis að hjálpa þeim sjúkling-
um sem af þeim eru taldir ólæknandi. Islenskir læknar
hafa sýnt í þessum málum víðsýnan skilning og drengskap
og aldrei látið tæla sig til þess að ofsækja eða smána þá
sem reyna að hjálpa sjúkum, þegar öll önnur sund virðast
lokuð. Enda fer nú sífellt í vöxt um allan heim nánari sam-
vinna lærðra lækna og sálrænna manna, sem geta með
hæfileikum sínum orðið að miklu liði. Þetta er einmitt
framtíðin, að sameinast um að lækna sjúkt fólk með öllum
þeim aðferðum sem tiltækar eru, hvort sem þær má rekja
til vísindalegrar menntunar eða mikilvægra sálrænna hæfi-