Morgunn - 01.12.1981, Blaðsíða 68

162
MORGUNN
Epsilon Eridani og Epsilon Indi. Tilgáta þeirra er sú, að
umhverfis þessar sólir snúist hnettir, sem eru heimkynni
vitsmunavera. Alllengi hafi þær gert sér það til dundurs
að senda út í geiminn einföld rafsegulskeyti með tíðninni
1 420 405 750 hertz í von um, að „kvikni á perunni" hér
neðra eitthvert árið, eða öllu heldur eitthvert árþúsundið
— (eða áramilljónina ?!).
Eins og áður sagði eru sambandsfræði þessi nú stunduð
í fúlustu alvöru. Meðal vísindamanna er stjörnufræðing-
urinn Ronald Bracewell, sem hefur skrifað skemmtilega
bók um efnið (The Galactic Club. Intelligent Life in Outer
Space).
Sólin sem linsa
Snúum okkur að seinni greininni, sem birtist í tímarit-
inu Science fyrir hálfu öðru ári (14. sept., 1979). Von R.
Eshleman greinir þar frá því, hvernig nota mætti aðdrátt-
arsvið sólarinnar sem linsu eða stækkunargler til að magna
rafsegulöldurnar frá fjarlægum sólum — og hnöttum. Var
þá bæði átt við geislun úr náttúrunnar ríki eins og komist
er að orði — og hugsanlegar sendingar frá vitsmunaverum.
Albert Einstein hafði á sínum tíma lýst því, hvernig
aðdráttarafl stjörnu gæti „afvegaleitt“ geisla, sem komnir
eru frá annarri stjörnu. Geislarnir brotna, ekki ósvipað og
ljósgeislar í stækkunargleri og gleraugum. Eshleman álít-
ur, að menn muni í framtíðinni notfæra sér aðdráttarsvið
sólarinnar til að skoða fjarlægar sólir og ókunna hnetti.
Væri geimfar frá jörðinni staðsett i námunda við brenni-
depil rafsegulgeislanna frá öðru sólkerfi, gæfi þar á að
líta. Þaðan sæist og heyrðist jafn skýrt milli stjarna eins
og nú á dögum milli staða innan sólkerfis okkar. Geislun,
sem verur með tækniþekkingu kynnu að vera að útvarpa,
mundi magnast 100 milljón sinnum á þessum slóðum.
En galli er á gjöf Njarðar: það eru allmargar dagleiðir
í næsta brennidepil þar, sem við gætum horft gegnum