Morgunn - 01.06.1988, Blaðsíða 54

DULRÆN FRÁSÖGN
MORGUNN
Mér datt í hug að Guðrún væri búin að fá þessa fínu kápu
fyrir ferminguna því ég vissi að hún átti hana ekki fyrir, og að
hún myndi ekki eignast hana, enda hafði ég aldrei séð
nokkra telpu í svona kápu.
Ég flýtti mér austur í stofu til Lárusar og bið hann að fara
og bjóða börnunum inn, því ég sé einmitt að Ieggja á borðið.
Lárus stóð upp, leit út um giuggann og fór því næst út.
Dvaldist honum all lengi, kemur svo inn og segir að hann sé
búinn að leita allt í kring en finni engin börn. Pá kalla þau
Hulda og Gísli, sem allan tímann höfðu legið út í glugganum,
að aðkomukrakkarnir hafi hlaupið aftur niður brekkuna og
horfið. Þau komu aldrei aftur í Ijós. Við biðum góðan tíma,
heldur Bryndís áfram, en ekkert skeði. Síðar fréttum við að
Guðrún og Jón frá Argilsstöðum hefðu farið ríðandi til
kirkju og lagt leið sína fram hjá Efra-Hvoli, bæ sem er all
langt í burtu.
Atvik þetta hefur alltaf verið okkur jafn óskiljanlegt.
Bryndís Nikulásdóttir og
Lárus Ág. Gíslason,
Miðhúsum, Hvolhreppi.
Eftirmáli:
Frásögn þessi er tilkomin vegna viðtals er undirritaður átti
við þau hjónin í fyrra sumar og svo aftur í vor.
Færi ég þeim alúðarþakkir fyrir framlag þeirra og tel ég
frásögnina hina merkilegustu, sérstaklega þar sem svo
margir aðilar sáu hin dularfullu börn og urðu þannig sjónar-
vottar að dularfullum atburði.
52