Morgunn - 01.12.1990, Blaðsíða 19

MORGUNN_____________________________Að luifa hugrckki lil afi syrgjii
SR: Veldur þetta ekki lengri sorgartíma?
JT: Stærsta vandamálið varðandi sorgina er að við höldum
að besti minnisvarðinn sé sá hvernig við syrgjum - hve
mikið og hve lengi við syrgjum. En það er nú ekki mikill
minnisvarði. Eg segi að besti minnisvarði okkar til hinna
látnu ættingja okkar sé í því hvernig við lifum. Þetta eru
held ég mikilvægustu skilaboðin sem ég hef að færa fólki:
Ekki rugla saman því hve mikið við elskum og hve mikið
við syrgjum.
SR: Pú tókst þátt t því starfi sem síðar leiddi til bókarinnar
,,Hugrekki til að syrgja," u.þ.b. W árum síðar. Ogsvona í lokin,
Iwert hefur þetta starfborið þig í persónulegu lífi þínu og starfi?
JT: Eftir að ég skrifaði þessa
bók, þá hafa átta manns af
mínu fólki látist. Eg þurfti
nýjar leiðir til þess að hjálpa
mér. Eitt af því sem ég sagði
hér á undan var að það tæki
eitt ár að syrgja. En ef ég
hefði tekið eitt ár í það fyrir
hverja þessara 8 manneskja,
þá hefði ég verið að syrgja í
8 ár. Þegar móðir mín lá
banaleguna, þá sagði hún
mér að hún vildi ekki að ég
gréti mikiö þegar hún dæi.
Eg sagði henni að því gæti ég
ekki lofað. Þá sagði hún:
Gráttu svolítið en eyddu ekki of miklum tíma í það.” Hún
opnaði fyrir mér möguleikann á að þjást ekki og ég komst
að raun um að ég hafði náð mér innan 2ja vikna frá andláti
hennar. Þegar faðir minn var að deyja mörgurn mánuðum
síðar, þá sagði hann mér dag nokkurn hversu hann hataði
það að vera enn á lífi og þá gerði ég mér grein fyrir að hann
langaði ekki til þess að lifa og vildi deyja. Ég sagði honum