Morgunn


Morgunn - 01.12.1990, Blaðsíða 13

Morgunn - 01.12.1990, Blaðsíða 13
MORGUNN____________________________Að hafa huRrckki til að syr^ja SR: Telur þú að allir syrgi á sama hátt? JT: Alls ekki. Ég hef hitt fólk sem þegar er í sorg eftir lát ástvinar en verður síðan allt í einu fyrir áfalli þegar sorgin slær það á nýjan hátt. Ég hef séð fólk sem virðist skipulagt um tíma eftir missi en hrakar svo síðar. I starfi mínu hef ég orðið vitni að nánast öllum mögulegum útgáfum sorgar. Ég held að við gerum alvarleg mistök með því að setja niður einhvern staðal fyrir því hvernig upplifa eigi sorg. Það mikilvæga í þessu er að sorgarferillinn er heilbrigður. Þegar við verðum fyrir missi, þá þurfum við að syrgja og finna til allra þessara tilfinninga, sársauka, sorgar, reiði og eftirsjár. Það er það sem hjálpar okkur til þess að jafna okkur aftur. Hið sérstaka eðli sorgarferilsins er samt sem áður breyti- legt frá persónu til persónu, allt eftir því sambandi sem var á milli viðkomandi og þess látna. Eitt sem ég hef alltaf áhuga á að athuga er hversu náið sambandið var fyrst og fremst. Mér lærist það æ betur að þegar þú hefur elskað einhvern einlæglega - þegar þú hefur sagt og gert allt það sem var að segja og gera - þá er auðveldara að skilja við þá. Það er aftur annað mál með sambönd þar sem eftir eru mörg óuppgerð og óleyst mál. Það eru samböndin sem svo erfitt er að slíta. SR: Er þó ekki tilfólk sem einjaldlega syrgir ekki? Ég er ekki að vísa til fólks sem felur eða afiieitar sorg sinni, heldur heilbrigðs fólks sem sættir sigauðveldlega við dauðann? JT: J ú, f áeinir. Ég hitti eitt sinn konu sem virtist hafa mikinn skilning og viðurkenningu á dauðanum. Þegar dótturdóttir hennar lést í slysi, þá var hún sorgmædd en hún syrgði ekki. Hún sagði mér að hún liti svo á að „fyrir handan" væri betri staður en sá sem við dveldum á, svo henni fannst dauðinn ekki yfirþyrmandi sorglegur. Hún kvaðst myndu sakna dótturdóttur sinnar en hún gæti ekki syrgt hana. JR: Burtséðfrásvona undantékningartilfellum, þá er tilfólk sem syrgir ekkialmennilega. Þú kallar það„árangurslausa" sorgíbók 11
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72

x

Morgunn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunn
https://timarit.is/publication/668

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.