Morgunn - 01.12.1990, Blaðsíða 33

Marie Neale:
KENNARAR
ÁN ÞJÁLFUNAR
Þetta er alls ekki neirt ádeila á skólakennarana okkar, langt
í frá, þeim veitir ekki af öllum þeim stuðningi og viðurkenn-
ingu sem þeir geta fengið, því viðleitni þeirra er ekki alltaf
metin að verðleikum fyrr en mörgum árum síðar og ekki
alltaf þá heldur.
Nei, þetta er lof og viðurkenning til þeirra sem kenna án
þess að vita af því. Smá athugasemd eða tilfallandi viður-
kenning einhvers getur fengið okkur til þess að sjá eitthvað
í nýjuljósi eða veitt okkur svar viðeinhverju seni við höfum
verið að brjóta heilann um.
Þið kunnið að hafa heyrt söguna um hóp skólabarna sem
var verið að sýna eina af hinum miklu dómkirkjum. Kenn-
arinn var að fræða þau um sögu kirkjunnar og nokkurra
dýrlinga og frægra manna sem þarna var minnst.
„Hvað er dýrlingur?" spurði eitt barnanna. Rétt um það
sem kennarinn ætlaði að fara að hefja langa tölu til útskýr-
ingar, þá gall við í ungum dreng sem hafði hrifist af dýrlinga-
myndunum í steindu gleri kirkjuglugganna: „Dýrlingur er
einhver sem ljósið skín í gegnum." Það þyrfti einhvern
fullorðinn og það andlega sinnaðan til þess að gera sér grein
fyrir og meta innsæi slíkrar athugasemdar, sérstaklega þar
sem drengurinn sjálfur hafði enga hugmynd um dýpt og
innri meiningu svars síns.
Þegar ég var að segja vinkonu minni frá þessu eitt sinn, þá
sagði hún mér frá því hvað hafði gerst þegar hún var beðin
að stjórna bekkí sunnudagaskóla. Unga námsfólkið hennar
vildi fá að vita hvernig Guð liti út. Þar sem spurningin kom
31