Morgunn - 01.12.1990, Blaðsíða 22

L. Ross
RÓSA
Þetta hafði verið ár mikils missis fyrir mig. í fyrsta lagi hafði
mjög ástkær vinkona mín - öldruð að árum en ung í hjarta
og anda - látist skyndilega. Hún hafði ekki aðeins verið mér
góð vinkona heldur líka andlegur lærimeistari, þroskuð og
vitur ískynjun sinni á alheiminum ogstöðu okkar í honum.
Einhvern veginn urðu flóknustu og erfiðustu vandamál
sem ég þurfti að horfast í augu við einföld þegar hún
hjálpaði mér að endurbyggja hugsanagang minn með sín-
um vingjarnlega og innsæislega hætti. Hún gerði það á
sama máta og maður sem væri að raða saman ólíkum og
óskipulegum stykkjum í púsluspili, í þeim tilgangi að skapa
samstæða og aðlaðandi mynd.
Lát hennar varð mér mikið áfall og skildi mig eftir einmana
í baráttu við hjartanístandi tár, þegar enginn var nálægur.
„Hvernig get ég haldið áfram án þín, brosins þíns sem
alltaf bauð rnann velkominn, blikandi augnanna þinna og
helst af öllu, meðfæddrar og hreinnar andlegrar visku þinn-
ar?" Eftir baráttu við sjálfsvorkunn og ömurlegar hugsanir,
þá gat ég séð innra með mér blá sindrandi augu hennar
þegar hún ávítaði mig glaðlega: „Svona nú! Þú veist nú
betur en þetta!" Hversu oft hafði hún ekki sagt þessi orð við
mig áður fyrr.
Eg vissi hvað hún var að meina. Við höfðum oft rætt þá
staðreynd að engin mannleg vera væri ómissandi við vöxt
og þroska annarrar. Um leið og við getum og ættum að
hjálpa hvert öðru á lífsleiðinni, þá verður aðal öryggi okkar
og sífelldur félagi einatt að vera Guð. Við verðum einungis
að halda fast í heit hans: „Ég mun aldrei yfirgefa þig." Samt,
eins og mannlegt er, þá brann hjarta mitt af sársauka vegna
láts vinkonu minnar.
20