Morgunn - 01.12.1990, Blaðsíða 25

MORGUNN
Rósa
inn áður til þess að skreyta með kvöldverðarborð gesta
minna.
„Rósir," sagði ég við sjálfa mig. „Það er nafnið hennar,
Rósa. Er þetta sönnunin fyrir eilífu lífi sem ég hef verið að
biðja um?" Önnur hugsun fylgdi strax á eftir, algjörlega
ósjálfrátt: „Farðu oggáðu aðsamúðarkortinusem þú keypt-
ir til þess að senda fjölskyldu Rósu."
Þegar Rósa dó, þá keypti ég í apótekinu yndislegt kort sem
var með texta um „rósina fyrir handan vegginn," seni held-
ur áfram að vaxa og dreifa öllum unaði sínum á þeim nýja
stað er hún vex á. Textinn átti svo fullkomlega vel við vin-
konu mína að ég keypti tvö kort - eitt til þess að senda
syrgjandi fjölskyldu hennar og annað handa sjálfri mér til
þess að geyma með ljósmynd sem ég átti af henni.
Ég hafði ekki litið á kortið þá mánuði sem voru liðnir frá
andláti hennar. En nú gekk ég að skúffunni sem ég geymdi
það í. Ég tók það upp, las
aftur yndislegan textann og
fór með kortið inn í eldhús.
Ég leit á rósirnar á kortinu og
svo starði ég á rósirnar í vas-
anum á eldhúsborðinu
mínu. Mér til mikillar undr-
unar sá ég að þær voru ná-
kvæmlega eins! A litinn, að
fjölda, að lögun og jafnvel
uppröðun, rósirnar voru ná-
kvæmlega eins og þær sem
prentaðar voru á kortið sem
ég hafði tengt Rósu.
Allt í einu, þá fann ég hvernig þrúgandi og heftandi sorgin
léttist. Innra með mér var ég viss. Einhvern veginn hafði
mér verið sagt að við héldum áfram. Fyrir mér, þá gat þetta
atvik alls ekki verið „tilviljun." Hið innra boð í huga mér um
að leita að kortinu hafði verið hreint og klárt nokkuð sem
mér hefði aldrei dottið í hug sjálfri að gera.
Eftir því sem á daginn leið, þá gat ég fundið hvernig leifar
efans og óttans leystust upp. Þegar þráin eftir að halda á
23