Morgunn - 01.12.1991, Síða 11

MORGUNN
Hann var búinn að heita því
hafi rolast inn til mín. Stekk ég þegar fram að hurðinni
en finn þá að hún er harðlæst. Sný þá aftur að rúmi
mínu en tek um leið eftir að maðurinn, sem sest hafði
á bekkinn, var farinn. Leit ég nú á úrið mitt og sé að
klukkan er um fjögur.
Næstu nótt endutekur þetta sig, sami maðurinn kemur
og sest á bekkinn á móti mér. Munaði aðeins því að þá
var klukkan um 5 og þar af leiðandi lítið eitt áliðnara
að nóttu. Þriðju nóttina er Árni minn kominn og sefur
á bekknum á móti mér. Og einnig þá kemur maðurinn
á móti mér. En nú gengur hann aðeins inn á gólfið en
sest ekki á bekkinn. Hefur líklega séð að þar var annar
fyrir.
Eg hafði ekki orð á þessum heimsóknum fyrr en
liðnar voru tvær næturnar. Þá get ég þessara heimsókna
við símastúlkuna. Hún biður mig að lýsa manninum. Eg
geri það, því ég tók vel eftir hvernig maðurinn leit út,
bæði í andliti og á vöxt og eins klæðnaði hans. Hún
kvað engan vanda að þekkja manninn á lýsingunni.
Þetta væri nákvæm lýsing á L. sem hafði seinast verið
í herberginu og dáið þar fyrir nokkru.
Strax næsta dag eftir að Árni maðurinn minn kom,
fórum við bæði á fund Odds Ólafssonar yfirlæknis, til
að láta innrita okkur. Einhvern ávæning mun Oddur þá
þegar hafa verið búinn að fá af nokkuð dularfullum
næturheimsóknum til mín og vék bráðlega að því, hvað
hæft væri í þessu. Sagði ég honum þá söguna frá
upphafi og lýsti fyrir honum næturgestinum. Þá brosti
Oddur við að frásögn lokinni og kvað manninn þá svo
sannarlega hafa efnt loforðið og komið fram vilja sínum.
En þá hann lifði hérna megin hefði hann ekki sjaldan
látið orð falla í þá átt við sig, að hann SKYLDI á
einhvern hátt láta hann vita um sig, þegar hann væri
farinn. Var auðheyrt að lækninum þótti vænt um að
honum hafði tekist þetta.
9