Morgunn - 01.12.1991, Blaðsíða 37

Ruth White:
AÐ TELJA
ANDARDRÆTTINA
Nú er kominn tími fyrir hóphugleiðslu í okkar árlegu
hvíldarviku. Ég er sest niður mitt í hópi alls þessa fólks
svo öruggt sé að ég freistist ekki til þess að vera sífellt
mjaka mér til. Ég er að koma mér fyrir í þessum
þægilega stól. Ég loka augunum og velti höfðinu, fyrst
á þessa hlið, síðan hina.
, Brak, brak. hetta er í hálsinum á mér.
Eg er á leið inn í sjálfa mig.
Eg er að hreinsa hugann.
Fara inn á við ...........
Friður og samræmi. Friður og samræmi. Fiður og
alnæmi ?
Nei.
Teldu andardrættina.
Einn, tveir, þrír, fjórir ... mig klæjar ekki. Fimm,
..... klæjar ekki undir vinstra hnénu. Sjö ...... ef
eg klóra mér þá verð ég aö lyfta fætinum og það mun
'skra í stólnum. Nei, ég þarf ekki að klóra. Níu, tíu
..... hvað varð um átta ? Æ, já, ég verð að klóra mér.
Bískur .. ííískur ... aðeins neðar. Svona já, þetta var
g°tt. Einbeittu þér. Æfðu fyrirgefningu. Ég fyrirgef
öllum, mér líka. Við erum öll saklaus. Já, ég fyrirgef
henni og honum og ........
Einhversstaðar í fjarlægð heyri ég í píanói og einhver
er að gera raddæfingar. Það minnir mig á að fara á
songæfingu hjá hr. Spring. Manstu eftir hr. Spring ? Já,
hann er sá sem sagði mér að „ég hefði gott tóneyra.
35