Morgunn - 01.06.1995, Blaðsíða 31

MORGUNN
getið þér ímyndað yður nokkuð háleitara hér í heimi en að fá
að standa andspænis manni, sem verið hefir ástvinur yðar, en
fyrir löngu er horfinn út í dauðans myrkur og jarðnesku
leifarnar af honum lögðuð þér hrygg í skaut jarðar, að sjá
slíkan vin standa lifandi fyrir framan yður í skínandi klæðum,
er það ekki dýrlegra en nokkuð annað, sem þér þekkið? Og
slíkt eigum vér í vændum. Slíkt eiga þeir í vændum, sem með
hjartans alúð, stöku þolgæði og nákvæmni hlúa að sannleikans
umkomulausa barni, sem heimurinn vísar til rúms í jötu.
Vantrúar ofstækismennimir fá eigi að sjá það. Þeir tálma því
með ofstæki sínu, að með nokkru móti sé unt að gjöra þá
hluttakandi í slíkri dýrðarsýn. Hatursmenn Jesú fengu aldrei að
sjá hann upprisinn. En lærisveinar hans fengu það, þeir er
grátið höfðu af hryggð, er hann var líflátinn.
Af þessum ræðum sést að miðilsfundimir hafa stundum snúist
upp í hreinar helgistundir. Trúnaðarvinimir upplifa dásamlegar
opinberanir ljóss Guðs að handan. Þetta verður samfélag
heilagra og félagsmenn sameinast vinum og englum að
handan. Misklíð og tortryggni skemma því fyrir þeim árangri
og því háleita markmiði sem þessi söfnuður stefnir að. Ný
siðbót er boðuð en hún byrjar fyrst og fremst í hjarta hvers og
eins. Einstaklingurinn á að „frelsast“ fyrir vitneskjuna og
vitnisburðinn um eilíft líf og um leið losnar hann úr viðjum
efnishyggju og eigingirni. Allt er þetta endanlega liður í því að
ná árangri við tilraunirnar.
A allra fyrstu árum spíritismans hér á landi má í málflutn-
ingi spíritista merkja mjög eindregna predikun til sinnaskipta í
siðferðilegum efnum samfara áherslu á syndasekt mannsins.
Þessar áherslur einkenna svokallaðan vakningakristindóm sem
boðar heittrú og persónulegt trúarafturhvarf og lítur það trúar-
líf homauga sem ekki á rætur sínar að rekja til iðrunar og
persónulegs trúarafturhvarfs. Þessi afstaða til trúarinnar
einkennir t.d. svo kallaða sértrúarflokka og mátti á þessum
29