Morgunn - 01.06.1998, Blaðsíða 110

Miðlakynning
tilfellum hafa tvær sálir oftast farið saman til jarðvistar en
af einhverjum ástæðum ekki gert það nú. Þetta er eðlileg-
ur söknuður því ef maður er mjög tengdur annarri sál þá
leitar maður hennar ósjálfrátt. Við slík tilfelli finnum við
fyrir saknaðartilfinningu í hjörtum okkar, finnst eins og
eitthvað mikið vanti og leitum, en verðum fyrir vonbrigð-
um með flesta sem við finnum. Við þessu er ekkert að
gera annað en að trúa því að við eigum eftir að hitta þá
sem okkur eru kærir aftur þegar við yfirgefum jarðlífið.
Það hefur hent okkur öll að hitta manneskju sem okkur
finnst við þekkja þó að við séum að hitta hana í fyrsta
sinn. Margir verða undrandi á þessu og skilja ekki að um
er að ræða sál sem við þekkjum. Svipað er þegar við hitt-
um einhvern í fyrsta sinn og innra með okkur bærast
sterkar neikvæðar tilfínningar til manneskjunnar, þó okk-
ur vitanlega hafi hún aldrei gert neitt á hlut okkar. Það,
sem gerist við slíkar aðstæður, er afar einfalt. Þarna er um
að ræða sál sem við eigum sameiginlega neikvæða
reynslu með. Viðkomandi sál gæti hafa skaðað okkur eða
hindrað á þroskabraut okkar eða, og það er ekki siður
mikilvægt að hafa í huga, við gætum verið haldin sektar-
kennd vegna illra verka okkar í hennar garð.
Vinaval okkar er aldrei tilviljun né heldur val okkar á
maka. Þær sálir, sem tengjast vináttuböndum hér á jörðu,
hafa þekkst frá þvi áður og hafa ákveðið að fara saman í
núverandi jarðvist. Stundum til að vera til staðar hvor fyr-
ir aðra þegar erfiðleikar steðja að, eða til að skapa aðstæð-
ur sem leiða til aukins þroska.
I starfi mínu verð ég oft vör við fólk sem liður afar illa
vegna vinslita. Fátt er fegurra en hrein vinátta og jafnvel
þó hún slitni hér á jörðu er ekki þar með sagt að vináttan
haldist ekki þegar jarðlífi lýkur. í vinslitunum hefur falist
108 MORGUNN