Morgunn - 01.06.1998, Blaðsíða 142

Hugheimar
Hins vegar er líka til sönn trú eða guðrækni, sem kem-
ur trúmanninum til þess að gleyma sjálfum sér og gerir
hann gagntekinn af elsku og þakklæti gagnvart þeim guði,
eða trúarleiðtoga, sem hann tignar. Hann þráir af öllu
hjarta að þjóna honum eða vinna honum eitthvað til lofs
og dýrðar eða í hans nafni. Slíkar trúartilfinningar verða
oft þess valdandi, að menn dvelja lengi á hinu himneska
tilverustigi og lifa þar mjög miklu sælulífi.
En eins og gefur að skilja hefur það engin áhrif á líf
manna í hugheimum, á hvaða guð þeir hafa trúað eða
hvort þeir hafa verið fylgismenn Búddha, Krishna,
Ormuzd, Allah eða Krists. Þeir mundu allir hljóta hina
sömu himnesku sælu. En hve mikil hún verður og lang-
vinn, fer að öllu leyti eftir því hve tilfinningar þeirra hafa
verið hreinar og sterkar, en engan veginn eftir því hvern
þeir hafa tignað. Þó má gera ráð fyrir að það geti haft
nokkur áhrif á þá fræðslu, er þeir fá, á meðan þeir dvelja
í hugheimum.
En því er eins farið um trú manna og ást, að hún er hjá
flestum nokkuð beggja blands, er hvorki alveg hrein né al-
gerlega eigingjörn. Sú ást hlýtur í sannleika að vera ærið
ófullkomin, sem aldrei hefur haft í sér fólgna óeigingjarna
hvöt eða hugsun. Og hins vegar má einnig gera ráð fyrir
því að endrum og eins geti eigingjörn hugsun eða af-
brýðiskennd, skyggt jafnvel á þá ást sem er að jafnaði
hrein og fölskvalaus.
En í þessu, sem öllu öðru, fær hið óskeikula réttlæt-
islögmál goldið hverjum og einum eftir því, sem hann
hefur verðskuldað. Hinn lítt þroskaði og eiginjgarni mað-
ur, sem hugsar aðeins eitt augnablik góða og óeigingjarna
hugsun, hlýtur einhvern tíma að uppskera ávöxt hennar á
himnesku tilverustigi, jafnvel þótt ekkert annað yrði til
140 MORGUNN