Morgunn - 01.06.1998, Blaðsíða 124

Hverjir voru miðlarnir
inn og vissi hvar það hélt til. Frá þessu sagði hún ömmu
sinni, og var hvorki rengd né atyrt.
Það er ef til vill þessu frjálsa uppeldi að þakka, hve fús
Kristín var að segja frá sýnum sínum og öðru, sem fyrir
hana hefur borið. [...]
Kristin gaf sig talsvert að þessum málum meðan hún
bjó í Ameríku, en ástæður hennar voru á þann veg, að hún
gat aldrei helgað þeim alla krafta sina. Ég hef hér fyrir
framan mig fundabók frá árinu 1932-33. í þessa bók eru
rituð brot af skyggnilýsingafundum er Kristín hélt á heim-
ili Sigríðar Steffensen ljósmyndara, með vinkonu hennar,
Guðfinnu Helgadóttur. Sátu þær aðeins tvær fyrstu fund-
ina, en síðar bættust fleiri í hópinn. [...]
Kristín kom tvisvar heim í boði systkina og vina sinna,
og loks kom hún alkomin. Hún ætlaði sér að deyja hér og
hvíla í íslenskri mold, helst í grafreitnum á Skarðshömr-
um, þar sem hún var fædd og upp alin, og hennar fólk
hvílir, en það fór á aðra leið.
Það voru aðeins þessi síðustu ár, er Kristín var heima,
sem hún þurfti ekki að berjast við brauðstrit og þrældóm.
En þá var of seint að notfæra sér dulargáfur Kristínar að
verulegu ráði. Hún var orðin þreytt og slitin og ekki nærri
eins næm og hún var, er ég kynntist henni fyrst. Þó var
hún enn skyggn en miklu seinni til. Enn bar við að hún sá
fram í tímann, en þó sjaldnar en áður.
Þegar hún kom að kveðja mig í apríl 1962, sagði hún
mér hve margar bækur ég ætti eftir að skrifa. Ég hafði þá
ekki ráðið við mig hvort ég héldi áfram með ættarsöguna.
Þá voru komnar út tvær bækur af henni, og satt best sagt,
var ég að hugsa um að hætta þar. En spá Kristínar rættist.
Kristín var að bregða sér til Ameriku að heimsækja börn
sín og vini. En ekki ætlaði hún að standa lengi við vestra.
122 MORGUNN