Útvarpstíðindi : nýr flokkur - 01.01.1952, Blaðsíða 2

I^íðasta ávarp forsetans,
licrra Nveiws IBjöi'ii**onar,
til lijodariimar
Flutt 1. janúar 1952
ENN ER ÁR liðið í aldanna skaut.
Eins og önnur ár, skilur það eftir mis-
jafnar minningar, sumar sárjir, aðrar ljtif-
ar.
Ég hef ástæðu til að þakka sérstaklega
fyrir gamla árið, — alla þá alúð og hlýju,
sem mér var sýnd sjötugum og í sjúk-
leika mínum að undanförnu.
Einnig vil ég þakka viðtökur þær, er-
ég hlaut á ferðum mínum um landið. Ég
kom á nvjar slóðir, hitti margt fólk, sem
mér var ókunnugt áður eða kunnugt af
afspurn einni.
Náttúrufegurð íslands er rómuð af út-
lendum og innlendum, formfegurð fjall-
anna hrífur hvern mann. Sífelldur breyti-
leiki í línum og litum mætir auga ferða-
mannsins. En fulla nautn af fegurð lands-
ins og annan skilning á því fá menn að-
eins með því að kynnífst fólkinu, sem
hyggir það. Þetta hefur verið fyrri revnsla
mín á ferðum mínum um landið og stað-
festist hún fullkomlega á ferðum mínum
í sumar. Kynni mín af fólkinu voru mér
mikil uppörvun og ollu mér aldrei von-
brigðum. Hvergi varð ég var við barlóm,
vonleysi um framtíðina né vantrú á land-
ið og gæði þess. Víða mátti sjá miklar
framkvæmdir undanfarinna ára og full-
ur áhugi ríkti um að halda í horfinu, bæta
við bæði um jarðrækt og aðrar verklegar
framkvæmdir.
Ég kom á fæðingarstað Jóns Sigurðs-
sonar, Hrafnseyri við Arnarfjörð. Þótt fátt
minni þar nú á bernskuspor hinnar miklu
frelsishetju og aðeins standi eftir af bað-
stofunni, sem hann fæddist í, einn fall-
andi veggur, er enn ilmur úr jörðu á þess-
um stað. Byggðiu þar er fámenn og víða
annars staðar þar sem ég kom, hafði safn-
azt saman fleira fólk. En þarna var þó
meira af ungu fólki, að því er mér virtist.
A Hrafnseyri er óbrotinn minnisvarði
um Jón Sigurðsson.
Það er gott að höggva í stein minningar
um forna frægð og unnin afrek til örv-
unar síðari kvnslóðum, en þjóð, sem 'horf-
ir fram og vill ekki einungis una við
Ijóma liðins tíma, þarf fyrst og fremst að
leggja alúð við menntun og uppeldi æsku-
lýðsins, sem innan stundar á að leysa hina
eklri af hólmi.
Nú á tímum heyrast oft raddir um það,
sem miður er í fari íslenzkrar æsku, hóg-
lífi hennar, gleðifíkn og eyðslusemi. —
Margt af þessu er rétt og fullkomið á-
hyggjuefni. En mér finnst ekki ástæða
til þeirrar bölsýni, sem stundum gætir
í þessu sambandi. Vér skulum minnast
þess, að slíkum dómum hefur ekki ein-
ungis æska vorra tíma orðið að una.
Æskuna og oss hin eldri, sem slíkan dóm
felldum, virðast stundum skilja mildl höf.
Rosknir menn gleyma Jjví stundum furðu
2 ÚTVAHPSTÍÐINni