Útvarpstíðindi : nýr flokkur - 01.01.1952, Blaðsíða 35

Metso(ub«kurnAr
METSÖLUBÆKURNAR s. 1. ár voru, eftir
því sem ég hef komist næst hjá bóksölum í
Reykjavík, Öldin okkar, Dalalíf Guðrúnar frá
Lundi og sögur eftir Helga Hjörvar.
Þetta eru næsta ólíkar bækur að bókmennta-
gildi, enda má ætla að hér sé um þrjá kaup-
endaflokka að ræða. Fjórða flokkinn ættu að
skipa ljóðabókasafnendur — „ljóðavinir" fer víst
brátt að verða úrelt orð — og munu þeir hafa
keypt eða fengið að gjöf Ljóð Iiannesar Haf-
steins eða Kvæði Eiríks frá Hæli, en þessi hóp-
ur er að verða svo fáliðaður að varla mun hægt
að tala um sölumet, nema þá sjaldan að svo
vel veiðist að út koma kvæðabækur eftir Jónas
Hallgrímsson og Tómas Guðmundsson, saman-
ber upplýsingar Ragnars í Smára í Morgun-
blaðinu í desember s. 1., að maður nú ekki tali
um, er bók kemur frá Davíð Stefánssyni, sem
enn heldur sæti sínu sem langvinsælasta ljóð-
skáld þjóðarinnar.
★
KVÆÐI Eiríks Einarssonar hef ég lesið og
virðist mér þar endurtaka sig hin gamla saga,
er út eru gefin ljóð þjóðkunna hagyrðinga, að
vísumar, sem við kunnum þegar, rísi vfir hitt.
Verður vikið að því síðar hér í blaðinu.
★
SÖGUR — hinar eldri — eftir Helga Hjörvar
las ég fyrir mörgum árum, og þótt ég meti
Helga mikils sem útvarpssögumann og fyrir-
l»«axa, hef ég jafnan sakaað þess að timi hans
•ða áhugi hefur ekkl enzt honum til þess að
að segja fleiri slíkar. — En ég hef staðið í hús-
byggingum hin síðari ár — og stend enn, —
og slíkum leyfist ekki sá munaður að kaupa
bækur. En ef útgefandi sendir Útvarpstíðindum
eitt þeirra fáu eint., sem óseld kunna að vera,
mun ég lesa það, en fá síðan mér glöggskygn-
ari mann til að segja á sögunum lof og löst.
★
SAMA MALI gegnir um Dalalíf Guðrúnar
frá Lundi. Eg hef fyrirfram óbeit á rithöfundum,
sem þurfa að skrifa þykkar bækur og þeim
mun meiri, sem bindin eru fleiri — og þó eink-
um og sér í lagi — afsakið allar kvenréttinda-
konur — þegar þær eru skrifaðar af konum, þá
held ég, að það liljóti að hafa verið hægt að
komast af með færri orð.
En kannski færi fyrir mér eins og þjóðkunn-
um gáfu- og menntamanni — ef þessar bækur
kæmu á heimili mitt — kona hans, sem líka
er menntuð, þjóðkunn og gáfuð, sóttist mjög
eftir að lesa bækur Guðrúnar frá Lundi, og
dró maðurinn óspart dár að henni fyrir. En
þegar bækurnar voru orðnar þrjár eða fjórar
greip hann af rælni ofan í eina þeirra. Og þar
eð maðurinn er auðvitað í góðu embætti, og
hafði því nægan tíma, hætti hann ekki fyrr
en hann hafði lokið við síðustu línu síðasta
bindis. Og nú mun hann sjá um að framtíðarbæk-
ur þessarar skáldkonu verði jafnan tiltækar á
heimili þeirra hjóna, jafnskjótt og þær koma út.
Þessa sögu sel ég ekki dýrara en ég keypti
hana. En hér keniur önnur og hún er dagsönn.
I fyrra vetur lá kona á áttræðisaldri í sjúkra-
húsi í Reykjavík. Hún var södd lífdaga, en þó
glaðleg í tali og sagði að enginn væri ofgóður
að lifa eins lengi og skaparanum þóknaðist. Hún
hafði fengið slag fyrir nokkrum árum „og nú er
ég komin hingað til þess að lognast útaf,“ sagði
hún. „En þess hef ég beðið blessaðan læknir-
inn minn, að reyna að lofa mér að lifa þar til
einhver hefur tíma til að lesa fyrir mig síðustu
bókina hennar Guðrúnar frá Lundi. Hún heitir
Afdalabarn, hefurðu lesið hana, góði minn. Það
er m'i meira hvað það er mögnuð kerling. Ég
hef verið mesti lesliestur alla mína ævi, en nú
get ég ekki lengur haldið á bók.“
ÚTVARPSTÍÐINDI 35