Útvarpstíðindi : nýr flokkur - 01.01.1952, Blaðsíða 9

NOKKUR ATRIÐI ÚR
Hýjjau'sprédikiin 1953
eftir séra Emil Björnsson
ÁRAMÚTIN eru tíini uppgjörs og reiknings-
skilu hi8 ytra og hið innra. 1 clag eigum við
að standa samvizku okkar reikningsskap, kristn-
ir menn, á morgun kann ]>að að vera of seint.
Hugsið tjkkur, að í hvert skipti sem við ritum
ártal undirritum við í rauninni yfirlýsingu um
að við séum kristnir menn, við miðum tímatul
okkar við Krist. En að teljast kristinn maður
er alvarlegt og því fylgir mikil ábyrgð vegna
þess að það hrópar í himininn að játast undir
merki hans, sem var heill í öllu, í friðarboðskap
sínum, réttlætiskröfum, sannleiksást og mannást.
Ekkert er háleitara í þessum heimi en svika-
laus kristindómur, ekkert göfugra, ekkert
hreinna og ómengaðra, því að svikalaus krist-
indómur er Kristur sjálfur að verki. Ekkert
viðurstyggilegra en yfirskin guðliræðslunnar, trú-
arlegt skálkaskjól, liræsni og sjálfsánægja.
En ef gengið er að samvizkunni og gert
upp við hana eins og vera ber og andspænis
öxinni, sem reidd er að rótum trjánna við
l>essi tímamót, þá getum við ekki logið því að
okkur að hinn kristni heimur, eins og -það er
kallað, sé noikkuð í líkingu við guðsríki Krísts.
Mikill hluti heims Iwfur um langan aldur stun-
ið undir nýlenduoki kristinna þjóða, mamm-
onsdýrkunin, sem Kristur varaði mest við, hefur
jafnvel aldrei verið meiri meðal kristinna ]>jóða.
Kristnar þjóðir hafa steypt heiminum í hyldýpi
tveggja alheimsstyrjalda; og liver er boðskapur
aðalframkvæmdastjóra Sameinuðu þjóðanna,
Tryggve Lie, um þessi áramót: Hann segir:
„Eg vildi að ég gæti flutt ykkur lxughreyst-
andi gleðiboðskap við þessi áramót. En ég get
það ekki. Óttinn við þriðju heimsstyrjöldina
hvílir á hug og hjarta mannkynnsins eins og
mara. Styrjaldarliættan markar stjórnarstefnur
og bindur efnahagsbyrðar af völdum vígbúnað-
ar, sem hvíla þungt á mörgum þjóðum. En
stjórnarstefna btjggð á ótta og hatri, á herstyrk
gegn herstyrk, á hótun og gagnhótun, getur
aðeins endað á einn veg, ef svo verður haldið
fram sem lwrfir: með álheimsringulreið, fjölda-
morðum og eyðingu."
Þetta er ekki glæsileg lýsing, en hún er því
miður sönn. Og er þá nokkuð cðlilegra á þessum
uppgjörsdegi en að samvizkan kalli okkur fyrir
simi dóm og segi: Þið hafið Krist, æðstu trú-
arbrögð heíms. Hafið þið kristnir menn borið
ávexti samboðna því! Við tölum ekki um heið-
ingjana, sem ekki ]>ekkja Krist, þeim er meiri
vorkunn. Þið teljið ]>örf að kristna þá. Og það
er rétt ef í rauninni er kristnað, en krossinn
ekki borinn í annarri hendi og sverðið og svip-
an í hinni. Nei, við tölum ekki um heiðingjana,
sem kristnir menn mættu þó oft taka sér til
fyrirmyndar. Við tölum um kristna menn, sem
télja sér til gildis að vera kristnir, en láta síðan
nýjárssólina og guðs son ein um það að „ganga
í kring ársins fagra hring og leggja smyrsl á
lífsins sár og lækna mein og þerra tár,“ nema
e. t. v. einu sinni á ári, um jólin t. d., þegar
nauðsyn ber til að friða ýfða samvizku og láta
móla detta af borðum sínum til kaunum lilað-
inna fátæklinga við dyrnar.
En þetta er engin lækning. Þetta er hræsni
og sýndar kristindómur. Það viðurkenna állir
allt í einu um jólin, að alls staðar sé hjálpar þörf,
að menn þurfi að borða og klæðast. Það er
betra að viðurkenna þetta aldrei, en viðurkcnna
það aðeins einu sinni á ári og ganga síðan fram
lijá alla hina duga ársins, cins og þeir hafi
einskis orðið varir. Menn ]>urfa til matar og
fata alla daga ársins. Sá, sem kemst til skiln-
ings á þvi, einu sinni á ári og lætur síðan sem
ekkert sc, hann er hræsnari, hann veit betur
en hann gerir. Hinum, sem aldrei kemst til
skilnings á því, er meiri vorkunn, honum verð-
ur ekki reiknað það til jafn stórrar syndar. En
sá, sem hefur vit á gott að gera, en gerír það
ekki. honum er það synd, eins og skrifað stend-
ur.
ÚTVAKPSTÍÐINDI 9