Útvarpstíðindi : nýr flokkur - 01.01.1952, Blaðsíða 14

sér hið gamla ábýli sitt með rauðum hús-
um og ógrynni af laufi í ýmiskonar haust-
litum. Það var, ef til vill, í raun og veru
ekki annað en það, sem hann sá daglega,
en það leit öðruvísi út en venjulega, af
því að þokan hafði skilið það frá ná-
grenninu. '
Þegar bærinn birtist honnm á þennan
hátt, einn út af fyrir sig, sá hann fyrst
glöggt, hve fallega gamli bærinn, sem
stóð efst á hæðinni, samrýmdist gulum
og grænum trjátoppunum umhverfis
hann, — lágar útbyggingar — og fvrir
neðan gróðurmiklir runnar og umhverf-
is hæðina krans af nýgróðursettum aldin-
trjám.
Þetta allt hafði aldrei samrýmst jafn-
vel og í dag, er þokan var eins og um-
gjörð um það og fyllti út í allar eyður.
Ekkert mátti missast, engu var ofaukið,
hver hlutur var á sínum rétta stað. Þann-
ig runnið saman í þoku og græna liti,
varð heimili hans meira aðlaðandi en
nokkru sinni áður. Það lýsti af öruggleik
og ánægju. Hann fann til rósemi og ham-
ingju við að horfa á það.
Skyndilega datt honum nokkuð kynlegt
í liug. Hann hugsaði sér, að hann væri
aleinn á jörð sinni. Hann hugsaði sér bæ-
inn og sjálfan sig lifa einmana og kyrlátu
lífi, á meðan þokan umkringdi þá eins
og hvítnr múr og fæli þá fyrir heiminum.
Hún átti að vera á verði um þá dag eftir
dag, svo dimm, að eigi yrði um komist,
að ekki einu sinni ferðamenn, er ækju
um veginn uppi í skógarjaðrinum, vrðu
þeirra varir.
Pósturinn með svörtu töskuna átti ekki
að rata veginn heim að bænum, í nið-
dimmri þokunni. Engir gestir, engir ó-
kunnir, áttu að rata akveginn að trjá-
göngunum, er lágu heim að húsinu. Ekk-
ert frá umheiminum átti að finna veg
heim að bænum og ekkert frá bænum
átti að finna veg til umheimsins,
Vetur átti að fylgja hausti, sumar átti
að fylgja vori með hægum umskiptum.
Snjór átti að falla og þiðna aftur, engi og
tré áttu að klæðast grænu og hið græna
átti að fölna og eyðast. Kuldi og hiti áttu
að færast yfir á víxl, en þrálát þokan átti
þrátt fyrir það að vera Tcyrr.
Draumalífi áttu þeir að lifa, hann og
bærinn. Starf að fylgja starfi, uppskera
að fylgja sáðtíð, bökun að fylgja bruggi í
liægum umskiptum. Kýr áttu að mjólkast,
sauðir að klippast, garn spinnast og dúk-
ar úr skínandi dregli rekjast úr vefstóln-
um. Af eigin vinnu sinni áttu þeir að
nevðast til að lifa. Ekkert átti að flytjast
þangað og ekkert átti að flytjast þaðan.
Sú þraut er þjáði þá, átti að vera þeirra
eigin. Aðeins sjálfum sér áttu þeir að
treysta. Þeir áttu að búa eins og á eyðiey
úti á reginhafi, sem öllum sjófarendum
væri ókunnugt um.
Það sem hreif Friðsam mest, voru lík-
urnar til að komast á þennan hátt hjá
ógnum hins mikla ófriðar. Hann rétti
handleggina út frá sér og talaði til þok-
unnar:
— Vertu hér þoka, vertu hér framveg-
is! Það eru hræðilegir tímar sem yfir-
standa. Láttu mig komast hjá að lifa þá!
Vertu á verði um heimili mitt, með hvítu
múrana þína! Láttu mig lifa hér á óðali
feðra minna óvitandi um, hvað gerisbaf
ofbeldisverkum og blóðsúthellingum!
Láttu mig og fólk rnitt vera lrér við vinnu
sína, án þess að truflast af fréttum um
óhamingju ókunnugra manna!
Fuglar munu stundum finna veg til
vor. en vér skulum ekki grennslast eftir,
hvort þeir beri nokkur boð undir vængj-
um. Stundum um morgna munum vér
heyra vesalings geðveiku förukonuna
14 ÚTVARPSTÍÐINDI