Útvarpstíðindi : nýr flokkur - 01.01.1952, Blaðsíða 12

■
ÞOKAN
Eftir Sehnu Lagerlöf
4
HAUSTMORGUN einn 1914, á fyrsta
ári ófriðarins mikla, sló yfir næsta
dimmri þoku í hinu friðsama og kyrr-
láta héraði — er var nærri ósnortið af
stórtíðindum heimsins, þar sem Friðsam-
ur bjó. Þokan var þó ekki svartari en svo,
að hann gat séð yfir allan garðinn og öll
útihúsin, en lengra varð ekki heldur séð.
Hann sá enga akra, engar hæðir og eng-
an skóg. Allt hans daglega nágrenni var
horfið. Hann hefði getað ímyndað sér,
að hann byggi á litlum einstökum hólma
langt úti í reginhafi.
Hann var óvanur þessu þrönga útsýni,
svo óvanur, að hann fanii til sárra þrauta
yfir augunum. Það var eitthvað dapur-
legt við það, að geta ekki litið óhindrað
í kring um sig, og þegar hann gekk þenn-
an morgun, sem venjulega, yfir garðinn,
var hann órór og kvíðinn, eins og hann
stæði andspænis geigvænlegri hættu.
Osjálfrátt hnyklaði hann brýrnar og
reyndi að hvessa augun, svo að hann gæti
séð gegnum þokuvegginn. En það kom
fyrir ekki: hann mátti gera sér að góðu
að virða fyrir sér það sem næst var. Hálf-
óánægður í fyrstu leitaði hann sér afþrey-
ingar við að dást að nokkrum eldrauð-
um laufblöðum, er í úðanum báru ljóma
af gömlu eirkeri. I sömu andrá beindist
athygli hans að hinum döggvotu köngu-
lóarvefum, er þandir voru yfir jarðberja-
reit, þakin fölnuðum jurtum. Hann sagði
við sjálfan sig, að þessir köngulóarvefir
væru fegurðarslæður haustsins, og hann
hefði gjarnan viljað vita, hvort það var
af þeim, er gamlar konur í fornöld höfðu
lært að dylja fölnaða fegurð undir perlu-
slæðum.
Þessi hugsun gladdi hann og ógleði
hans þvarr og hann leit í kring um sig
með nýjum áhuga. Hann sá fram undan
sér gamalt „astrakantré“ er gat tæpast
risið undir ávaxtaþunga sínum og hon-
um kom á óvart að sjá það svo forkunn-
arfagurt. Þetta tré hafði þó venjulega í
hvert skipti, er hann reikaði um garðinn,
komið honum í vont skap með ljótleik
sínum. Það var lágt og gilt. Greinar þess
uxu beint út frá stoíninum,, gildar og
sveigjulausar. En nú í þroskatíðinni, er
greinar 'þess voru hlaðnar ávöxtum,
sveigðust þær fagurlega. Þær sýndu, að
þær áttu bæði lipurð og þrótt. Hann skildi
að hin luralegi vöxtur þeirra var nauð-
synlegur, svo að þær gætu borið þessar
þungu byrðar sínar. Hann var allt í einu
sáttur að fullu við þokuna. Það var hún
sem gerði sjóndeildarhringinn þröngan
og beindi athygli hans að smámunum.
Það hefur á öllum öldum verið nauðsyn-
legt, hugsaði hann, að athuga það næsta,
til þess að sjá vel og skilja það rétt, sem
fyrir augun ber.
Þessi reynsla fékk fyllri staðfesting við
næstu fótmál, er hann uppgötvaði nokkr-
12 útvarpstíðindi