Útvarpstíðindi : nýr flokkur - 01.01.1952, Blaðsíða 13

ar fullþroskaðar grænar plómur, þœr «íð-
ustu á árinu, er höfðu allt til þessa getað
dulist öllum rannsóknaraugum. En það
var eins og þokan hefði skerpt sjón hans
og hann greip óðara hin glampandi smá-
kríli. í sömu andrá heyrði hann í fyrsta
skipti þenna morgunn hljóð frá umheim-
inum. Há og gróf rödd hrópaði inni í
þokunni:
—Góði guð, vertu miskunnsamur og
hjálpaðu hernaðarþjóðunum! Já, já, já,
vertu miskunnsamur hernaðárþjóðunum!
Hann staðnæmdist og hlustaði. Orðin
bárust skírt út úr þokunni, en enginn
maður var samt sýnilegur.
— Góði guð, vertu miskunnsamur og
hjálpaðu hernaðarþjóðunum. Já, já, já,
vertu miskunnsamur hernaðarþjóðunum.
þær eiga svo bágt. Blóðið flýtur í grvfj-
unum eins og vatn. Já, já, já. Góði guð.
Þetta hrópaði hún í sífellu.
Friðsamur, er hafði sökkt sér niður í
friðsamar og ánægjuríkar hugsanir á
göngunni, ók sér óþolinmóðlega. Stríðið
á ný! Það var ekki hægt að gleyma því
eitt augnablik. Ef athyglinni var snúið að
einhverju öðru, var eins og náttúran sjálf
fengi rödd til þess að kalla fram í huga
manns hið ofboðslega, er mætti mann-
kyninu.
Aftur var hrópað inni í þokunni:
— Blóðið flýtur eins og vatn í gryf jun-
um. Líkkestir liggja á ökrunum, háir eins
og' hálmstakkar. Já, já, já, hjálpaðu hern-
aðarþjóðunum!
Það var auðvitað geðveika konan, er
stöðugt fór þar um með bænir og söng,
sem nú hafði tekið að ákalla guð, fyrir
munn hinna herjandi stórvelda. Hún fór
, að líkindum veginn, er lá meðfram skóg-
arjaðrinum, og nú var hulinn þoku. Það
var átakanlegt að heyra til hennar og þó
gat hann ekki varist brosi, að 136551 aum-
ingja v«e«Iingur vildi sternma stige fyr-
ir heimsstríðínu með bænum sínum.
— Hjálpaðu hernaðarþjóðunum svo
að þær fái frið! endurtók hin geðveika
kona. — Blóðið flýtur í gryfjunum eins
og vatn.
Hann stóð kyrr og hlustaði á meðan
hann gat heyrt til hennar. Svo andvarp-
aði hann og hélt áfram göngunni.
Sannarlega voru þessir tímar þannig,
að hver maður gat fundið hvöt hjá sér,
til þess að ganga út á vegi og gatnamót,
og hrópa þar um kvíða. er mönnum var
kunnur.
Hann stundi, er honum datt þessi ófrið-
ur í hug, er því nær allt mannkynið tók
þátt í og ógnaði öllum heiminum með
tortímingu. Ef það væri nú flóð eða eld-
gos, sem maður ætti við að stríða! Ogæf-
an væri ekki minni þar fyrir, en maður
fyndi ekki þessa lægingarkennd, að hún
væri af mannavöldum og hlyti meðmæli
af mönnum. Þá þyrfti ekki heldur að
láta sér detta í hug, að fyrst það væru
skynsemi gæddar verur er gripnar væru
af stríðsvitfirringu, svo hlyti að finnast
eitt eða annað, orð eða gerðir, sem stillt
gæti æðið, þá þyrfti maður ekki á hverri
stundu að leita þess með angist og kvíða,
er stemmt gæti stigu fyrir eyðingunni.
— Hvað get ég gert? spurði hann sjálf-
an sig. Orð mín myndu ekki stoða meira
en orð vesalings geðveiku förukonunnar.
Og þó ... .
Hann gat ekki varist þeirri hugsun, að
eitthvað þyrfti að gera, að maður gæti
ekki setið aðgerðalaus.
A göngunni var liann kominn út í vsta
horn garðsins. Og þegar hann sneri við,
blasti við honum brosandi og yndisleg
sjón.
Þaðan fór túnið smáhækkandi upp að
íbúðarhúsinu. Friðsamur sá framundan
útvarpstíðindj 13