Útvarpstíðindi : nýr flokkur - 01.01.1952, Blaðsíða 15

fara fram hjá, biðjandi hástöfum bæna.
En vér skulum ekki láta oss skipta, hvort
hún biður enn þá fyrir hernaðarþjóðun-
um.
Einhverntíma, þegar allt er um garð
gengið, þegar mennirnir eru hættir að
berjast og eyða hver öðrum, áttu að
létta þér af og hverfa. Og vér, sem ekk-
ert vitum um ógnirnar sem gerst hafa,
viljum halda út í heiminn með eldhug
og njóta lífsins eilífu hátíðar. Hugir vor-
ir verða ekki sýktir af frásögnum um of-
beldisverk og blóðsúthellingar. Hjörtu
vor liafa ekki misst vonina við að heyra
um slys, sem vér ekki orkuðum að bæta.
Vér viljum aftur hverfa til heimsins í
þeirri trú, að mennirnir séu góðir og elski
friðsöm störf. Vér skulum vera eins og
hinir góðu sjösofnendur, sem voru frels-
aðir frá óstjórnartímunum, svo að þeir
fengju að sjá, að friður og hamingja get-
ur komið aftur, að neyð og bágindi eru
ekki hið eina, sem jörðin býður sorg-
mæddum börnum sínum.
Þegar Friðsamur hafði tnlað þessi orð,
heyrði hann tvö ólík hljóð. Stormhviða
fór gegnum þokuna hvæsándi eins og
naðra. Það var annað hljóðið. Hitt var
veikt bergmál frá bæn vesalings förukon-
unnar. Hjálpaðu hernaðarþjóðunum til
friðar, góði guð! heyrðist úr mikilli fjar-
lægð. Það líktist mest viðvörun, en hann
lét ekki truflast.
Láttu mig, þoka, ganga hér um garð
minn! hrópaði hann, og uppgötva nýjar
smáfegurðir! Kenndu mér að sjá það
mesta! Láttu mig vinna það sem hæfir
mér, fást við það, sem ég er maður til!
Láttu mig komast hjá að flakka um land-
ið eins og vitfirringur og leitast við að
lagfæra það. sem ég er ekki maður til
að stjórna.
Þegar þetta var sagt, heyrðist á ný
vindhljóð í þokunni. Honum virtist hann
heyra eitthvað sem líktist: „Verði þér
að ósk þinni“.
En þetta var auðvitað aðeins blekking,
því að nærri í sömu andrá kom hvass
vindur þjótandi. Hann reif þokuna í tutl-
ur og feykti henni í allar áttir. Allt fékk
sinn venjulega svip og hann brosti að
þeirn hugsunum, er þokan hafði vakið
hjá honum og aldrei áttu að rætast. En
óskum h'kum hans er hættulegt að halda
fram. Náttúrukrafta'mir gera sér það
stundum til illkvittnislegrar gleði að láta
heimskulegustu óskir vorar rætast.
Frá þessum degi varð Friðsamur þess
var, að fréttirnar frá stríðinu jrjáðu ekki
framar huga hans sem áður, þrátt fyrir
það að þær urðu æ ofboðslegri. Allt sem
gerðist virtist vera honum ókunnugt og
fjarlægt, og eins og það kæmi honum
ekki við. Hann rækti dagleg störf sín. án
þess að truflast af hræðslu um það, að
heimurinn væri að líða undir lok.
Maðurinn, sem ekki skildi, að það var
þokan, sem hafði heyrt bæn hans, þótt-
ist hafa þroskast að jafnvægi og vizku.
Hann hrósaði skilningi sínum og að-
gæzlu. Oll þrá, að finna eitthvert meðal
til þess að koma í veg fyrir það svndaflóð
er gekk yfir heiminn, drukknaði líka í
þeirri þoku, sem hjúpaði skilning hans,
án þess að liann yrði þess var. Oll þrá til
þess að hefjast handa, féll til jarðar í
ráðaleysi, en hann var svo sljór. að hann
hrósaði hamingju sinni að hafa skilning
til þess að vera afskiptalaus og geta látið
vera að ofbjóða sér með vonlausu erfiði.
Hann vissi um aðra er ekki voru hæf-
ari en hann, er gengu fram og sögðu sitt
álit. En liann varð þess ekki áskynia að
þeir ynnu neitt með orðum sínum. Hann
líkti beim við konuna, er hann hafði heyrt
ákalla guð á þokuþrungnum haustmorgn-
ÚTVARPSTÍÐINDI 15