Útvarpstíðindi : nýr flokkur - 01.03.1952, Blaðsíða 13

hann er nýrri, svo óg vel mér hann. Ég
var svo glöð.
Þegar ég kom út að vagnstæðinu var
þar ung stúlka á veginum og beið eftir
sporvagninum. Hún hafði enga regnhlíf.
Ég bauð henni að standa undir minni, en
hún sagði nei takk. Ég lokaði þá reghlíf-
inni meðan ég beið. Þá er stúlkan ekki
ein um að vökna hugsaði ég.
Um kvöldið kom Wladimierz í kaffi-
húsið.
Þökk fyrir blómvöndinn í gær, sagði
ég hreykin.
Hvaða blómvönd? spurði hann. Þegið
þér nú um þessi blóm.
Mig langaði að þakka yður fyrir þau,
sagði ég.
Það eruð ekki þér, sem ég elska, ambátt.
Það var ekki ég, sem hann elskaði —
ónei. Ég hafði ekki búizt við því og varð
ekki fyrir vonbrigðum. En ég sá hann á
hverju kvöldi, hann settist við mitt borð
og engrar annarrar, og það var ég sem
bar honum ölið. Velkominn aftur, Wladi-
mierz.
Næsta kvöld kom hann seint. Hann
sagði:
Eigið þér mikla peninga, ambátt?
Nei, því miður, svaraði ég, ég er blá-
fátæk.
Þá leit hann til mín og sagði brosandi:
Þér misskiljið mig víst. Égþarf á nokkr-
um mörkum að halda þangað til á morg-
un.
Ég á dálitla peninga, ég á hundrað og
þrjátíu mörk lieima.
Heima, ekki hér?
Ég svaraði:
Bíðið í kortér og verið mér samferða
þegar við lokum, þá hef ég þau handbær.
Hann beið þennan stundarfjórðung og
fylgdist með mér. Bara hundrað mörk,
sagði hann. Hann gekk alla leiðina við
hlið mér en lét mig aldrei ganga á midan
eða eftir, eins og fínir herrar gera oft.
Ég hef bara litla kytru, sagði ég þegar
við stönzuðum hjá portdyrunum mínum.
Ég fer ekki upp með yður, sagði hann.
Ég bíð hér.
Hann beið.
Þegar ég kom niður aftur taldi hann
peningana og sagði:
Þetta er meira en hundrað mörk. Ég
gef yður tíu mörk í þjórfé.
Og hann fékk mér peningana, sagði
góða nótt og fór. Við hornið sá ég að
hann stanzaði og rétti, gömlu, höltu betli-
kerlingunni skilding.
V.
Strax kvöldið eftir bað hann mig af-
sökunar á því að hann gæti ekki borgað
mér peningana. Ég þakkaði honum að
hann skyldi ekki geta það. Hann játaði
hreinskilningslega að hann hefði fargað
þeim.
Hvað get ég gert, ambátt, sagði hann
brosandi. Þér vitið, gula stúlkan!
Hvers vegna kallarðu framreiðslustúlk-
una ambátt? spurði annar vina hans. Þú
ert sjálfur vesalli en hún.
Öl? spurði ég og greip fram í fyrir
þeim.
Skömmu síðar kom gula stúlkan. Txxx
stóð upp og hneigði sig. Hann hneigði sig
svo djúpt að hárið féll niður í augu hans.
Hún gekk fram hjá honum og settist við
autt borð, en hvolfdi áður tveim stólum
upp að því. Txxx fór strax yfir til hennar
og settist á annan stólinn. Tveim mínút-
um síðar stóð hann upp frá borðinu og
sagði hátt:
. Gott. ég fer. Og ég kem aldrei aftur.
Takk, svaraði hún.
Ég fann ekki til fótanna af gleði og ég
hljóp niður að afgreiðsluborðinu og sagði
ÚTVARPSTÍÐXNDI 13