Útvarpstíðindi : nýr flokkur - 01.03.1952, Blaðsíða 35

HNEYKSLANLEGT
ÚTVARPSEFNI
NÝLEGA FLUTTI kennar.i einn þátt í útvarp-
ið eftir höfund, sem ritar undir dulnefninu Kol-
beinn frá Strönd. Ilófst frásögnin í göijrlum og
góðunr sagnastíl og liélt ég í 'fyrstu að hér rnvndi
verða áheyrilegur þáttur, enda var efnið til ]ress.
hetta var saga um gamla konu, sem var um tíma
á heimili sögumanns, liún hafði átt liarða æsku
og lífið jafnan tekið á henni hörðum höndum og
fneð árunum gerðist hún tortryggin og forn í
skapi. Stóð lröfundi því stuggur af henni í æsku
°g gömlu bíldíunni hennar, sem alltaf lá upp á
hillu í baðstofunni, löngu eftir að gamla konan
var sjálf farin af heimilinu.
En gamla konan var ekki öll þar sem hún var
séð. Hún hafði fjármálavit. Hún var dugnaðar-
forkur. Eignaðist nokkrar kindur og krónur, lán-
aði krónurnar og fékk 'fyrir fóður lianda skját-
unum, sem stöðugt fjölgaði með þessum hætti.
Komst hún m eð þessu móti í efni og á-
lit, enda gerðist hún nú nokkurs konar Búnaðar-
banki sveitar sinnar. En svo kemur setningin
góða „Aldrei hafði hún verið við karlmann
kennd“. Og eftir það fer að lialla undan fæti
fyrir höfundi. Nú kemur halastjaman fræga til
sögunnar og fær gamla konan hið mesta óorð
af henni, því hún sækir nefnilega biblíuna sína
um líkt leyti og hennar er von, og veit ]ró ekki
að heimurinn átti að farast. Álit gömlu konunnar
°g vinsældir hverfa út í veður og vind og allt
1 einu er húi) orðin fátæklingur, sem búast má
við að lendi á hreppnum. Hún hefur komið sér
fyrir á prestssetri og allir hafa horn í siðu henn-
ar nema ungur prestlingur, sem sezt við kör
hennar og les henni gott orð. Enginn sér þó að
hún hlusti og loks rís liún við dogg og hrevtir í
unga prestinn: „Ef þú ert að drepast úr kven-
senii ættyrðu heldur að reyna að fara á fjörurn-
ar við hana Guddu vinnukonu."
Aumingja guðsmaðurinn hrökklaðist sótrauð-
ur til sín innis, en þegar að þeirri göinlu var
komið fannst hún stirnuð upp við dogginn. Þetta
voru hennar andlátsorð. Hún þurfti ekki að fara
á hreppinn. Ég ætla ekki að biðja um klámsögur
í útvarpið, en þó væri það betur við hæfi en
slík smekkleysa, þar sem smjattað er á jafn ó-
geðslegum lygasögum, þar sem brotnar eru all-
ar leikreglur listrænnar frásagnar.
★
ÞÆTTIR FRÁ DANMÖRKU
VIÐTÖLIN VIÐ íslendinga í Danmörku,
sem þau frú Inger Larsen og Högni Torfason
fréttamaður, liafa tekið, hafa verið hið ágætasta
útvarjjsefni. Mun mörgum verða minnisstæðir
hinir öldnu Islendingar, sem dvalið hafa mest-
an hluta ævi sinnar í öðru landi, en hafa þó
varðveitt tungu sína og minningarnar um ætt-
jörð sína „og eiga öll Island í hjarta sínu,“ eins
og frú Larsen komst að orði.
Vonandi verður framhald á þessum erindum
frá Danmörku, þau þurfa ekki endilega að vera
fleiri í bráð í þessum sama stíl, og það má gjam-
an líða góður tími á milli þeirra. Það væri á-
nægjidegt að eiga von á þeim öðruhvoru. En,
góðu dagsskrárstjómendur, látið nú ekki það
sama henda vkkur sem svo oft áður, er þið
liafið dottið ofan á eitthvað, sem fengur er í, að
láta það koma svo oft og þétt að bæði þið sjálf-
ir, Uustendur og þeir, sem fyrir ykkur vinna,
verði dauðleiðir — jafnvel á því sem í sjálfu sér
er gott og skemmtilegt.
★
OG MORÐIÐ
JÁ MARGA mun það hafa hneykslað er út-
varpið tók upp á því að flytja sakamálasögu.
Ég skal játa það að mér var um og ó. En Sverrir
og Agata unnu á mér frægan sigur og svo mun
hafa farið fvrir fleirum. En miklu niður hefur
tekizt söguvalið hjá Andrési mínum fvrv. rit-
stjóra, þessi endalausa langloka hans er meir cn
farin að fara í taugarnar á mér. Ég er hættur
að hlusta — og er þó Andrés áheyrilegur lcsari,
en mætti ég biðja um betur valda sakamála-
sögu?
ÚTVARPSTÍBINDI 35