Útvarpstíðindi : nýr flokkur - 01.03.1952, Side 28

Hún gekk upp bryggjuna, úlút undir
töskunni, og leit ekki upp. Hún sá útund-
an sér fiskihúsin og geymsluskúrana,
hnípna bárnujárnskumbalda og drauga-
lega í myrkrinu: Flekkóttar, sligaðar ó-
freskjur, 'en furðulega lifandi. Blýgráar
þó og jökulkaldar til að sjá.
Hún nam staðar neðarlega í húsaþyrp-
ingunni, þar sem gatan mætti stein-
bryggjunni. Þar slepptihún annarri hend-
inni af töskuhandfanginu og leitaði í
kápuvösum síum, fyrst hægri vasanum.
síðan þeim vinstri. Svo setti hún frá sér
töskuna, á götuna fyrir framan sig, fletti
í sundur samanbrotnum pappírsseðli og
rýndi í hann. Hafsteinn, las hún, Haf-
steinn Friðriksson og kompaní. Svo leif
hún í kringum sig, horfði lengi upp göf-
una og loks aftur fyrir sig og fram bryggj-
una, yppti öxlum og dæsti, lagfærði káp-
una á öxlinni og laut aftur niður að tösk-
unni. Hún lyfti henni með báðum hönd-
um, bar hana enn framan á sér, og gekk
yfir götuna, að löngu, einlyftu húsi. Þar
hagræddi hún töskunni í skjóli undir hús-
inu og settist á hana, brá gráu kápunni
af öxlinni, braut hana saman og strauk
blíðlega úr öllum fellingum, lagði hana
fyrst í kjöltu sína en svo við hlið sér. —
Þeir sögðu mér í Reykjavík, að ein-
hver mundi verða til þess að taka á móli
mér. Hvernig ætti ég svo sem að vita hvar
Hafsteinn Friðriksson og kompaní er?
Og hvað ætli ég komizt, svona einsömul
og á sunnudagsmorgni og klukkan ekki
orðin fimm? En karlmenn eru hjartalaus-
ar skepnur, allir upp til hópa.
Þeir eru hjartalausastir og skepnuleg-
astir þegar einstæðingsstúlka á í hlut.
Þeir eru miskunnarlausastir þegar stúlk-
an er fátæklingur af fátækum komin. —
Þeir eru grimmar og blygðunarlausar
lyddur, þegar hún er atvinnulaus í þokka-
bót og þeir eiga allskostar við hana. Þá
sparka þeir í hana.
Hér hími ég, tuttugu og þriggja ára
gömul, alein undir svörtu pakkhúsi. Hér
hími ég á töskunni minni klukkan fimm
um morgun og allt er myrkur i kringum
mig. Eg er þyrst. Koníakið situr ennþá í
munninum á mér og ég á ekki einu sinni
vatn í heiminum til þess að slökkva þorst-
ann. Ég á ekkert nema fötin utan á mér,
gráu kápuna, garmana í töskunni og
gúnnnístígvélin. Og svo á ég tuttugu og
sjö krónur og hálfann pakka af sígarett-
um.
Mér er kalt. Það er skelfingar ósköp
kalt að sitja í regnkápu niður við bryggju
í febrúarmánuði. Og það er napurt og
klökkt að hugsa til þess, að á allri jörð-
inni skuli ekki finnast ein einasta sál, sem
veit mér er kalt og finnur til með mér.
Ekki síðan amma leið. Hún hefði talið
stundirnar frá því ég fór frá Reykj ivík,
og svo hefði hún vaknað með andfadum
og hugsað um aumingja, vesalings Birnu
sína, nú væri hún víst komin og skyldu
þeir ekki hafa svikizt um að taka á móti
henni.
Ójú, ekki ber á öðru! Þó sögðu þeir í
skrifstofunni í Reykjavík, að Hafsteinn
Friðriksson og kompaní mundi senda
mann til móts við mig. Við látum vita
það sé von á þér, sagði skrifstofumaður-
inn, svo geta þeir séð um að koma þér
í hús.
Þetta sagði hann og svona orðaði hann
það; alveg eins og hann væri að tala um
fjórfættan málleysingja. Og hann sagði
góða mín í öðru hvoru orði, eins og valda-
lausum þrælum er svo tamt, þegar þeir
yrða á þá lægstu af þeim lægstu. Góða
mín! Sömu orðin, og hvað ég liata þau!
Skrítið annars, hvað undirtyllur geta
verið fruntalegar, þegar lítilmagninn er
28 ÚTVABPSTÍÐINDI