Útvarpstíðindi : nýr flokkur - 01.03.1952, Blaðsíða 32

manninum og yíir gotuna þvera og að
henni.
Hún bærði ekki á sér. Maðurinh hóst-
aði, ræskti sig og skyrpti. Hann lyfti
handleggjimum, spennti greipar um
hnakka og hristi sig. Hann geispaði — æja
æjaþá, sagði hann og svo: Aaaaaa — var
lengi að þessu og fór sér hægt, en naut
blástursins og japlaði og kjamsaði út í
loftið, um leið og hann lét hendurnar
falla og krosslagði þær á brjóstinu. Svo
skyrpti hann enn, fyrst til vinstri, svo til
hægri, langt út á götuna og vandvirknis-
lega, horfði andartak til himins og var
horfinn jafnskyndilega og honum skaut
upp. Hurðin féll að stöfum og rafljósið
skauzt inn um gættina, inn i hlýj-
una. —
Kannske ég hefði átt að kalla á hann.
Hann hefði eflaust getað sagt mér, hvað
tímarium líður, og ekki er að vita nema
hann hefði fylgt mér eitthvað á leið.
En hvað átti ég þá að segja? Hvert átti
ég að biðja hann að fylgja mér? Eg hef
ekki hugmynd um, hvar mér er ætlað að
liggja. Ég verð í herbergi, einhvers stað-
ar í bænum. Onei, ekki er því að neita.
Ég verð í húsi, ég verð í kofa, ég verð í
f jósi, einhvers staðar í bænum. En ég verð
ekki í herbergi heimasætunnar.
Já, það getur meir að segja verið, að
skúrinn að tarna beint andspænis mér sé
heimilið mitt. Eða hróaldið við bakið á
mér.
Æ., ég vildi, vildi, vildi að einhver færi
að koma og koma mér í hús!
Nei, víst verð ég ekki í herbergi heima-
sætunnar! Hún er heimasætan og ég er
ég. Þó erum við máske jafnöldrur, og vel
getum við verið jafnháar og viðlíka
grannar. Kannske erum við jafningjar í
pundatali, kannske er hún með kringlótt
andlit eins og ég. Kannske er hún spegil-
mynd af mér. En hún er heimasætau og
ég er ég. Sá er munurinn.
Kannske er engin heimasæta hjá Haf-
steini Friðrikssyni og kompaní. Og hvaða
máli siptir það þá? En það skiptir máli,
að heimasætur sofa meðan ég vaki í
tveimur kápum niður við bryggju. Hlá-
legt annars, að ég skuli vaka, vegna þess
það veltur á engu, hvort ég se’ eða vaki.
Öllum stendur nákvæmlega á sama,
nema mér. Og það kemur út á eitt.
Því ég er þjónninn og allsleysinginn.
Held nú það og heldur betur, litla mín!
Ég er verkakona mannanna með fínu
frúrnar og fínu dæturnar. Ég vinn þegar
þær sofa. Ég vinn þegar þær vaka. Þegar
þær rumska á morgnana og velta sér á
magann og mala undir fysléttum, mjall-
hvítum dúnsængum, eðaþegar þær stripl-
ast um svefnherbergin sín og ausa sig
ilmvötnum ög leika sér að ó-svo-mjúkum
silkiklæðum, þá fægi ég gólfin þeirra og
ber sorp í öskutunnur, grúfi mig sárhent
og heit yfir rafknúða saumavél eða stend
í samfestingi og olíusvuntu í fiskkös
mannanna þeirra, sálarlaus vél.
Það er þetta, sem ætlar mig lifandi að
drepa! Ég er fyrirlitinn þjónn ónytjunga,
og það eru hinir algeru ónytjungar, sem
fyrirlíta mig mest. Ég klæðist smnfestingi
og olíusvuntu, til þess að andloysingjarn-
ir geti haldið áfram að flatu aga undir
dúnsængum. Ég held lífinu í ónytjung-
unum, ég strita fyrir þá, sveitt og gap-
andi, fæði þá og klæði og stumra yfir
þeim i tvíbreiðum vöggunum. Það er ég,
það er stéttin, sem ég er sett í ósjálfbjarga
og óspurð, það er þjónastéttin, sem með
fávizku sinni og auðtrúa aulahætti, dag
eftir dag og ár eftir ár blæs að lífsglóð-
um yfirstéttarinnar. Hafi liún skömm fyr-
ir!
Ég vil vinna, ég segi það satt! En ég
32 ÚTVARPSTÍÐINDI