Útvarpstíðindi : nýr flokkur - 01.03.1952, Blaðsíða 29

annars vegar. Eimnitt svoua er hvít-
klædda búðarlokan í kjötbúðinni heima.
Hann lætur gamlar konur með fimm kr.
troða sagið á steingólfinu, meðan hann
hringsnýst eins og hundur kringum liefð-
arfrúr með bláa hundrað krónu seðla.
Já frú, já alveg sjálfsagt frú, kjamsar hann
og hneigir sig tvöföldan fyrir liundrað
krónu seðlunum, og rnænir svo lang-
mæddum píslarvættisaugum út í loftið,
um leið og hann slettir: Nú! framan i
gamalmenni, sem aldrei hafa eignast loð-
kápur.
En hann er líka karlmaður, Jressi búð-
arloka. —
Stúlkan lvfti höfðinu, rétti úr sér á tösk-
unni og hlustaði. Það var einhver að
koma. Hún stóð á fætur, horfði upp göt-
una og beið. Svo gretti hún sig, tók and-
köf og hnerraði einu sinni, tvisvar. Æ
þá, sagði hún og strauk tárin úr augun-
um með fingurgómum beggja handa. —
Fótatakið var hljóðnað.
Hún settist aftur á töskuna og hvísl-
aði: Hann skykli þó aldrei fara að rigna.
Svo herti hún beltið að regnkápunni og
hneppti hana upp í háls.
Þetta var brún kápa, tvíhneppt, úr vind-
heldu, grófgerðu efni, flosuð framan á
ermum og dökkur slitgljái á hálsmáli og
kringum hnappagöt. Stígvélin á fótum
stúlkunnar voru samlit kápunni, her-
mannastígvél úr leðri og náðu upp á miðj-
an kálfa. Hælarnir mikið gengnir aftan
til og utan fóta, en leðrið hart og sprung-
ið. Stúlkan var með svarta kollhúfu, bar
hana aftarlega, svo að hárið, skolbrúnt
og lítið liðað, naut sín vel. Því var skipt
fyrir miðju enni og lá aftur með smágerð-
um eyrunum. Andlitið var ávalt, kinn-
beinin há, augun vel opin og skær og
greindarleg, munnurinn nokkuð stór, en
mótaður af viðkvæmni og mýkt. Nefið
stutt og beint, iiasavængmiir þunngerðir
ogfmlegir. —
Hvað skyldi klukkan vera? Varla meir
en hálf sex. Hálf sex — hálf fimm; þá er
aðeins klukkutími síðan ég fór úr rúm-
inu og klæddi mig og kvaddi. Þeir kalla
það raunar koju til sjós. Það gerði pabbi,
þessi álfur. Hann kallaði rúmin okkar
kojurnar og gólfið kallaði hann dekkið
og hanabjálkann háþiljur. Hann var allt-
af að gera að ganmi sínu; svo fórst hann.
Skrítið hvað hann var góður maður.
Hann sagðist ætla að verða milljóna-
mæringur, þá mundi ég aldrei þurfa að
dýfa hendi í kalt vatn. Það var draumur-
inn hans, keppikeflið og svipan: að þurfa
aklrei framar að vinna.
Auðvitað eru svona draumar sjálfsagð-
ir! Hvað annað? Það eru aðeins þeir for-
ríku, sem hafa efni á að hætta að vinna
— algerlega, að eilífu, amen. En fátækl-
ingurinn — hinn óumdeilanlegi öreigi —
hefur um tvennt að velja: að strita eins
og vitfirringur frá morgni til kvölds, og
lialda lífinu; eða leggjast upp í loft og
þrýsta siggrunnum lófunum að ásjónu
sinni og deyja. Og oft er fátæklingnum,
daglaunamanninum allslausa, meinað
að vinna. Þá brýzt liann um á hæl og
hnakka og byrjar að deyja.
Svei því, að mér hefði komið til hug-
ar ég ætti eftir að sjá framan í þennan
dauða. Eg! stelpan! tuttugu og þriggja
ára gömul! Og þó hef ég í þrjá mánuði
lifað í návist hans, getað fylgzt með því
nákvæmlega, hvernig hann saug úr mér
merginn og blóðið og reif og sleit í sál-
ina. Fyrsta stríðið, og ég á batavegi.
Hét hann ekki Snorri þessi, sem bauð
mér vinnuna? Æ, það skiptir ekki máli,
ekki ögn. Fullur bauð hann mér vinnuna,
fullur kom hann í herbergið til okkar
Uftu og fullur fór hann og vinur hans. En
ÚTVARPSTÍÐINDI 29