Útvarpstíðindi : nýr flokkur - 01.03.1952, Blaðsíða 30

hann mundi eftir mér, þegar ég kom í
skrifsofuna, hann kannaðist við andlit-
ið, hann hafði séð mig, hann vissi ég var
til. En þá var Islendingurinn orðinn oí
fírin til að tala við mig, ófullur og rakað-
ur og með faktúrur í höndunum, og fari
hann í helvíti fyrir það!
Hann bjargaði sér út, blessaður. Hann
benti skrifstofuþrælnum sínum að af-
greiða mig, setti upp hattinn og var far-
inn, vindillinn og hvítu perlutennurnar
og fægðu skórnir. Og skrifstofuþrællinn
kveiti sér í sígarettu og hvíslaði i eyrað
á annarri vélritunarstúlkunni, og vélrit-
unarstelpan flissaði og lympaðist niður í
stólinn, lagði undir flatt og horfði á mig.
Og vinkona hennar seildist eftir tízku-
blaði í skrifborðskúffunni sinni og setti
stút á munninn og blaðaði í því, án þess
að hafa af mér augun. Og skrifstofuþræl1-
inn spurði, kæruleysislega og sakleysis-
lega, hvort ég hefði nokkurn tíma unnið
í fiski, og ég játti því.
Lygi númer eitt, og ritvélarnar fliss-
uðu.
Og skrifstofuþrællinn spurði, hvort ég
væri vön — alveg öllu vön — og ég játti
því.
Lygi númer tvö, og ritvélarnar fliss-
uðu.
Og skrifstofuþrællinn spurði, hvar ég
liefði unnið, og ég sagði í Sandgerði og
Keflavík.
Lygi númer þrjú og fjögur, en skrif-
stofuþrællinn sagði, að þá gæti ég fengið
vinnuna, úr því ég væri öllu vön, alveg
öllu, og þá hlógu ritvélarnar, þessar elsk-
ur, og svo bætti hann við, að það yrði
skipsferð í næstu viku, góða mín, og ef-
laust mundi einhver taka á móti mér
og koma mér í hús.
Já, hvað ég hata hann! Það er annars
skrítið, að í dag hata ég alla — sér í lagi
karlmenn. Skyldi það vera koníakið í
kverkunum á mér, eða lubbinn, sem gaf
mér það. Eða er það bara myrkrið og
kuldinn og einsetan niður við bryggju? —
Hún stóð á fætur og barði sér. Hún
barði sér hálfkæringslega, hikandi, sveifl-
aði ekki handleggjunum, heldur klappaði
flötum höndunum ótt og títt framan á
brjóstið á sér og svo á mjaðmirnar og loks
niður handleggina. Svo neri hún saman
lófunum, bar þá upp að andlitinu og
horfði lengi í þá. Svo beygði hún sig og
horfði niður fyrir sig á stígvélin, ólundar-
leg og ráðþrota eins og barn í biðröð.
Hún lyfti öðrum fætinum, velti vöngum
og atvrti stígvélið fyrir að vera gamalt
og ljótt. Sjá þig, ræxnið þitt! sagði hún.
Að þú skulir vera til!
Það fór hrollur 'um hana. Hún sneri sér
að töskunni og virti hana fyrir sér, renndi
spurulum augum yfir gráu kápuna. Eg
er hreint ekki viss um ég komist í hana,
tautaði hún, ekki svona utan yfir regn-
kápuna, afréð þó að reyna, beygði sig eft-
ir flíkinni og tróð handleggjunum varlega
í ermarnar. Svo var hún komin í kápuna
og strauk fingrunum feginshugar niður
þykkar fellingarnar, hneppti að sér og
bretti upp kragann. Svo settist hún aftur
á töskuna. —
Drottinn blessi þig, kápan mín. Hvað
þú ert hlý og falleg, sæt og fín. Sæt eins
og ég, en fínni en ég. Eg er ekki fín og ég
hef aldrei verið fín. Ég er verkakona, ein-
stæðings verkakona. Það er ótrúlega stór
munur á verkakonu og fínni konu. Fínar
konur eru aldrei einstæðingar, nema þær
þá kjósi það sjálfar, séu móðursjúkar og
hafi ánægju af. En fátæklingurinn er oft
einstæðingur og alltaf vinafár og undan-
tekningarlaust ófínn, eins og ég. Þess
vegna er það sannleikur, sem ég las, að
jiað stappi nærri guðlasti að vera alls-
30 ÚTVABPSTÍÐINDI