Útvarpstíðindi : nýr flokkur - 01.03.1952, Qupperneq 33

Ungur hofunrfnr
Á ÖNDVERÐUM stríðsárunum stofnuðum
við, nokkrir ínenn, sem þóttumst eiga framtíð-
ina, með okkur félag, er bar lieitið Félag ungra
rithöfunda. Átti það sér skamma en skemmti-
lega sögu, rn ekki verður hún rakin hér. En
einn daginn gerðust þau tíðindi að smásaga
birtist í Sunaudagsblaði Vísis eftir áður óþekkt-
an mann. Iiinn hét Gísli Ástþórsson. Nú kippt-
um við okkur ekki upp það hversdagslega þótt
nýr maður kæmi fram á sviðið. En hér kom
öllu félaginu saman um, að ástæða væri til til
að athuga málið. Sagan var hressilega skrifuð
og liöfundurinn var aðeins 16 eða 17 ára, Vest-
mannaeyingur að ætt. Við buðum honum að
senda efni í ársrit, sem við ætluðuni að gefa
út. Af útgáfu þess varð þó ekki; því allt lenti
í háarifrildi, þegar við fórum að gagnrýna efn-
ið hver hjá öðrum — og félagið leystist upp .—
Gísli Ástþórsson kom aldrei við þessi mál
og lengi vel birti liann ekkert eftir sig. Hann
lauk gagnfræðaprófi, settist í Menntaskóla, en
reif sig svo upp úr fjórða bekk og fór til Am-
eríku, eins og margir góðir menn. Þar hóf hann
háskólanám og lagði stund á l)laðamennsku-
fræði. Lauk B. A. prófi eftir þriggja ára útivist
og gerðist blaðamaður hjá Morgunblaðinu. Þar
var hann svo í nokkur ár, unz liann lét af þvi
starfi s. 1. sumar og hóf að búa smásagnasafn
til prentunar. Koni það í'it á forlagi Helgafells
nú fvrir jólin og ber heitið Uglur og páfagaukar.
Sögumar cru 15 talsins og síðumar 150. Mér
hefur ekki unnist tími til að lesa þær vel, enda
átti hér ekki að birtast ritdómur að þessu sinni.
Ekki þarf neinum að blandast hugur um það,
að hér er á ferð athyglisverður höfundur eins
og sú saga, sem hér birtist, ber með sér. Ekki
er Gisli eins mikill alvörumaður í sumum hinna
sagnanna, þær eru margar ritaðar í léttum stíl.
Ég hygg að svo muni fara sem í fyrsta sinn
er Gísli Ástþórsson birti sögu sína, að e’ftir hon-
um verði tekið, og að hann verði boðinn vel-
kominn í hóp hinna vandlátu, þeirra, sem eiga
framtíðina. J.
vil ekki vera vinnuvél og þaðan af síður
láta skipa mér í stétt, háa eða lága. Stétt
með stétt er svikið baráttuorð, tálloforð,
villuljós. Stéttlaust þjóðfélag er fagurt
fyrirheit. Þá hverfur fyrirlitningin og
hræsnin úr heiminum og höfðingjasleikj-
urnar verðá utangátta.
Eg er ein af uglunum og ég vil þeir af-
lífi páfagaukana. Þetta er engin öfund.
Eg vil vinna segi ég! En ég vil ekki vera
þý Hafsteins Friðrikssonar og kompanís,
lágborinn þjónn konunnar hans og snún-
íngastelpa dóttur hans. Eg vil vera félagi
þeirra, vinnufélagi. Látið Hafstein Frið-
riksson — athafnamanninn Hafstein
Friðriksson — segja mér fyrir verkum.
Látið konuna sitja í búinu og stjórna rögg-
samlega. En sendið heimasætuna vinnu-
klædda í fiskkösiua andspænis mér, látið
hana hlægja með mér í saltbingnum og
öfundast út af bitanum mínum í kaffitím-
anum, þá erum við félagar og jafningjar
og hvorug þó liótinu smærri fyrir það.
Svo megið þið setja hana að saumavél-
inni, eða þá á bak við búðarborðið, eða
gera hana að forstjóra stærsta fyrirtækis
landsins — ef hún þá er vandanum vaxin.
Og með glöðu geði skyldi ég lúta verk-
ÚTVAHPSTÍÐINDI 33