Lindin - 01.01.1946, Síða 37

LINDIN
35
honum. Er þá eigi golt að vekja hana sem oftast,
glæða hana með því, í stað þess að deyfa hana eða
deyða með vanhirðu og gleymsku? Það er viður-
kennt, að ein lífæð áhugamálefna sé sú, að menn
mætist sem oftast fyrir þau, athugi þau og ræði
sameiginlega. Þess ber líka að minnast, hvað bókin
vor helga, Biblían, leggur til þessa. Þar segir: „Gott
er að lofa Drottinn og lofsyngja nafni þínu, þú liinn
hæsti, kunngjöra miskunn þina að morgni og trú-
festi þina um nætur“. (Sálm. 92.1.). Einnig: „Látið
orð Krists búa ríkulega hjá yður með allri speki.
Fræðið og áminnið hver annan með sálmum, lof-
söngvum og andlegum ljóðum og syngið Guði sæt-
lega lof í hjörtum yðar“. (Kól. 3., 16.) . Slíkar hvatn-
ingar eru þar margar.
Ég minnist bernsku minnar, vitandi það, að hag-
ur liennar og áhrifanæmi var likt fjölda annara
harna. Fyrst, er ég man til mín, fylgdist ég lítið með
samfelldu efni þess, sem lesið var og sungið við hús-
lestur. En ég fann l'ljótt, að þetta var frábrugðið því
öðru, sem heimilið hafði að vinnu og skemmtun.
Hagað var svo til, að allt heimilisfólkið gæti verið
og væri viðstatt. Hávaðasöm vinna var felld niður,
við hörnin látin hætta að leika okkur og okkur feng-
ið sæti hjá nánustum. Blíður hljóðleiki leið yfir
heimilið. Menn tóku bækur til sameiginlegs söngs.
Þetta voru fyrstu kynni mín af heilagleika. Og þegar
móðir mín eða faðir byrgði mig til bæna við vanga
sér eftir lesturinn, þá hvíslaðist inn i sál mína:
„Faðir vor, þú sem ert á himnum —“, honum til-
heyrði þessi stund — þessi viðhöfn. — Þessi mikli
faðir á himnum á víst öll Ijósin þar — allar stjörn-
urnar — og tunglið — og sólina blessaða — allt, sem
3*