Morgunblaðið - 29.11.2008, Blaðsíða 46

46 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 29. NÓVEMBER 2008
dísi, konu Helga, og börnum þeirra
okkar dýpstu samúð.
Lúðvík Eckardt Gústafsson.
Að leiðarlokum kveðjum við góð-
an félaga og samstarfsmann til
margra ára með söknuði og þakk-
læti. Helgi Magnús Arngrímsson
var brautryðjandi og frumkvöðull í
ferðaþjónustu á Borgarfirði eystri
og Víknaslóðum. Hann var einn af
stofnendum Ferðamálahóps Borg-
arfjarðar og tók þátt í starfi hans af
hugsjón og ósérhlífni frá fyrsta
degi.
Á heimasíðu Borgarfjarðar eystri
má m.a. finna fjölmargar ljósmynd-
ir eftir Helga úr heimasveit hans og
nágrenni sem munu lifa lengi með
okkur og bera áhuga hans og
smekkvísi vitni. Ljósmyndir hans
hafa einnig prýtt borð og veggi
Fjarðarborgar og vakið mikla at-
hygli gesta þar auk þess sem þær
hafa birst í fjölmörgum ritum.
Hann var fyrsti framkvæmdastjóri
Álfasteins á Borgarfirði og mótaði
það starf af metnaði og áhuga um
árabil.
Helgi vann merkt brautryðjenda-
starf þegar hann hóf merkingu
gönguleiða og beitti sér fyrir útgáfu
gönguleiðakorta fyrir Borgarfjörð
og Víknaslóðir. Til þess verkefnis
var litið sem fyrirmyndar víða að af
landinu og Helgi vann göngukort af
ýmsum svæðum landsins. Áhugi
hans og þekking á náttúru Íslands
og gönguferðum um hana nýttist
einnig vel þegar hann starfaði sem
framkvæmdastjóri verkefnisins
Göngum um Ísland á vegum Ung-
mennafélags Íslands. Þegar Ferða-
félag Fljótsdalshéraðs hóf byggingu
gönguskála í Breiðuvík gekk Helgi
til liðs við það verkefni af sama
krafti og hefur einkennt öll hans
störf. Áhugi hans og jákvætt við-
horf hafa verið okkur ómetanlegur
stuðningur alla tíð og það hefur ver-
ið dýrmætt að geta leitað til hans
með hugmyndir og vangaveltur um
framvindu byggingarframkvæmda
og ekki síður rekstur skálanna.
Hann hefur frá fyrstu tíð verið vak-
inn og sofinn yfir skálum FFF á
Víknaslóðum og Helgi og Bryndís,
kona hans, hafa ævinlega verið boð-
in og búin að hlaupa undir bagga í
ýmsum verkefnum þegar á hefur
þurft að halda. Helgi og Bryndís
hafa leitt fjölda ferðamanna um
Víknaslóðir og getið sér afar gott
orð sem hugulsamir, fróðir og
skemmtilegir leiðsögumenn. Þáttur
Helga í því að koma Víknaslóðum á
framfæri sem góðu göngulandi og
styðja þannig við allan rekstur
ferðaþjónustu á Borgarfirði og
svæðinu öllu verður seint fullþakk-
aður en víst er að verk hans munu
halda nafni hans á lofti um ókomna
tíð. Hér er fátt eitt af störfum
Helga nefnt enda lét hann til sín
taka á ýmsum sviðum. Hann var
brosmildur, jákvæður og einstak-
lega bóngóður maður. Hann var
fylginn sér og markmið hans voru
skýr og markviss og árangur góður.
Við söknum vinar í stað og send-
um eiginkonu og börnum, móður og
systkinum, ættingjum og ástvinum
öllum innilegar samúðarkveðjur.
Inga Rósa Þórðardóttir,
Þórhallur Þorsteinsson.
Þær voru sorglegar fréttirnar
sem okkur hjá Ferðamálastofu bár-
ust síðastliðinn mánudag, Helgi
Arngrímsson var látinn. Kynni okk-
ar af Helga hófust fyrir allmörgum
árum þegar hann ásamt fjölskyldu
sinni var í forsvari fyrir fyrirtækið
Álfastein á Borgarfirði eystri. Helgi
vissi sem var að ferðamenn skiptu
miklu og væri sá vaxtarsproti sem
huga þyrfti að í hans heimahéraði.
Á hverju ári í allmörg ár vann Helgi
m.a. könnun á viðhorfi ferðamanna
sem sóttu svæðið heim og sendi
Ferðamálastofu afrit. Í framhaldi af
sendingunni fylgdi símhringing eða
heimsókn þar sem innihald og nið-
urstöður voru ræddar, hvað betur
mætti fara og hvernig byggja mætti
frekar upp þjónustu á svæðinu.
Helgi var hafsjór af fróðleik um
heimasvæði sitt og þeir eru ófáir
göngumennirnir sem fengu að njóta
leiðsagnar hans, alúðar og virðingar
fyrir fegurð hinna austfirsku fjalla,
dala og fjarða. Helgi vann ötullega
að gerð og útgáfu gönguleiðakorta,
fyrst fyrir heimasvæði sitt og síð-
armeir um land allt, sérstaklega á
Norðurlandi og Vestfjörðum. Það
var ekki síst í þessari vinnu sem
mannkostir Helga nutu sín, þ.e.
vandvirkni, útsjónarsemi og hæfni í
mannlegum samskiptum.
Helgi var drengur góður, ærlegur
og þægilegur í alla staði. Við eigum
eftir að sakna heimsókna Helga og
umræðna um hvað betur má fara í
okkar ört vaxandi atvinnugrein.
Eiginkonu, börnum og fjölskyldum
þeirra sendum við innilegar sam-
úðarkveðjur. Blessuð sé minning
Helga M. Arngrímssonar.
F.h. starfsfólks Ferðamálastofu,
Elías Bjarni Gíslason.
Þegar ég fluttist með fjölskyld-
una til Borgarfjarðar eystri haustið
1983 þekkti ég Helga Arngrímsson
aðeins af afspurn. Ég vissi að hann
hafði verið í hljómsveitinni Völundi,
sem gerði garðinn frægan á 8. ára-
tugnum. Ég vissi líka að Helga var
margt til lista lagt og hann lagði
gjörva hönd á ýmislegt. Ég beið
þess því með eftirvæntingu að hitta
þennan merkilega mann. Þegar til
kom reyndist hann ekki hafa hið
dæmigerða útlit rokkarans. Ekkert
sérviskulegur í klæðaburði eða hátt-
um. Laus við stæla og kjánalega
aulabrandara. Þvert á móti, afskap-
lega alþýðlegur og vingjarnlegur í
viðmóti, glaðlegur og hláturmildur.
Bindindismaður á vín og tóbak. Fín-
asti maður. Við Helgi urðum góðir
vinir þegar við bjuggum á Borg-
arfirði og fjölskyldur okkar hafa
viðhaldið kunningsskap síðan. Sam-
starf okkar varð líka af ýmsum
toga. Kærustu minningarnar tengj-
ast þó Heimabrugginu, hljómsveit-
inni sem við störfuðum saman í öll
árin okkar á Borgarfirði.
Helgi hafði þægilega söngrödd en
átti auk þess besta míkrófóninn í
hljómsveitinni, gamlan byssumíkró-
fón frá Shure, eins og Bítlarnir not-
uðu. Því dæmdist á hann að syngja
nánast allt prógrammið auk þess að
spila á bassa, sem þó var alls ekki
hans uppáhaldshljóðfæri. Helgi var
bara vanur að gera það sem gera
þurfti. Hann gat því allt eins spilað
á bassann eins og hvað annað. Eftir
á að hyggja undrast ég hvernig
hann gat sungið klukkutíma eftir
klukkutíma, m.a. á þorrablótum þar
sem ekki var við það komandi að
hljómsveitin hætti að spila fyrir kl.
6 að morgni, enda vildu kúabændur
geta farið beint í fjósið þegar heim
kæmi af þorrablótinu. En engan bil-
bug var að finna á Helga, hann bara
stóð á sviðinu og söng og spilaði alla
nóttina á hverju sem gekk.
Ég man einu sinni eftir að hann
fór úr skónum á þorrablóti á Jök-
uldal, sagðist vera orðinn þreyttur í
fótunum. Annars virtist hann hafa
óþrjótandi orku. – Og fyrir honum
varð allt svo vandræðalaust. Þegar
Vatnsskarðið var ófært og við
þurftum að spila utan fjarðar, geng-
um við yfir Fjallið og fengum ein-
hvern til að sækja okkur Héraðs-
megin. Það þótti ekki tiltökumál,
jafnvel þótt gamla harmóníkuleik-
aranum okkar, Helga Eyjólfssyni,
þætti svo vænt um harmóníkuna
sína að hann bæri hana alltaf með
sér á bakinu, í strigapoka, líka þeg-
ar við gengum yfir Fjallið. Slíkir
músíkantar eru sannir listamenn.
En nú eru þeir báðir horfnir á
braut, Helgarnir, félagar mínir úr
Heimabrugginu. Sá fyrri fór í sum-
ar, á ásættanlegum aldri, sá síðari
fyrir fáeinum dögum, á óásættan-
legum aldri. Það er sárt. Það var
alltaf gaman og upplífgandi að fá
Helga Arngrímsson í heimsókn eftir
að við fluttum frá Borgarfirði. Hon-
um fylgdi svo hressandi blær bjart-
sýni og viljastyrks. Og fáum mönn-
um hef ég kynnst sem hafa verið
jafn elskir að átthögum sínum og
verið jafn áfram um vöxt þeirra og
viðgang eins og hann var fyrir hönd
Borgarfjarðar. Já, þín er sárt sakn-
að kæri vinur, hafðu þökk fyrir allt
og allt. Við fjölskyldan sendum
Bryndísi, börnum, barnabörnum og
öðrum aðstandendum okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Ólafur Arngrímsson.
Sá árgangur nemenda sem út-
skrifaðist frá Samvinnuskólanum í
Bifröst vorið 1974 sér nú á bak enn
einum félaga úr hópnum. Helgi
Magnús Arngrímsson lést laugar-
daginn 22. nóvember sl. Fjölbreytt
tveggja vetra dvöl okkar í Bifröst
gerði það að verkum að nemenda-
hópurinn kynntist vel, samskipti
voru mikil og náin. Þetta nána sam-
félag gerði það að verkum að per-
sónuleg einkenni hvers og eins urðu
nánast ljóslifandi fyrir öllum. Skoð-
anir skólasystkinanna á lífinu og til-
verunni komu glögglega í ljós,
ásamt áhugasviðum, styrkleikum og
veikleikum. Minningin um Helga
einkennist af góðri nærveru. Hann
var jákvæður, brosmildur, frumleg-
ur og ákaflega þægilegur í sam-
skiptum. Fólki leið vel í kringum
hann og glaðværð hans og ljúf-
mennska smitaði út frá sér. Á Bif-
rastarárunum hafði Helgi mikinn
áhuga á ljósmyndun og með mynda-
vélinni fangaði hann mörg atvik úr
skólastarfinu sem urðu minnisstæð.
Helgi hafði líka lagt rækt við tón-
listina áður en hann kom í Bifröst.
Hann var vel spilandi á mörg hljóð-
færi og styrkti bæði og dreif áfram
tónlistarlífið á staðnum hvort held-
ur var í kór eða hljómsveit. Hver
man ekki eftir stórsveitinni sem lék
undir í víðfrægri söngvakeppni í
Bifröst þegar Helgi og félagar tóku
hið ógleymanlega lag „The House
of the Rising Sun“ við gríðarlegar
undirtektir.
Að Bifrastarárum loknum hurfu
nemendur hver í sína áttina. Sumir
fóru að vinna, aðrir í nám og enn
aðrir að bjarga kaupfélögunum.
Helgi bjó um sig í sinni heima-
byggð, eignaðist þar fjölskyldu og
stofnaði m.a. fyrirtækið Álfastein.
Að leiðarlokum lifir minningin
um góðan dreng. Við samnemendur
Helga munum geyma með okkur
allar góðu minningar sem við eigum
um hann. Við vottum fjölskyldu
hans og öðrum ástvinum innilega
samúð. Blessuð sé minning hans.
F. h. skólasystkina í Bifröst 1972
til 1974,
Tómas Jónsson og
Aðalsteinn Hákonarson.
Góður vinur, hinn mikli ferða-
maður er lagður upp í sína hinstu
för á þessari jörð. Allt of snemma.
Við sem enn töltum á þessu tilvist-
arstigi hugsum til þín og rifjum upp
allt það góða sem þú stóðst fyrir.
Við strákarnir kynntumst í Eiða-
skóla, sátum saman eitt ár í
kennslustofu í Smíðahúsinu. Þá
fékk ég að vita að Borgarfjörðurinn
(eystri) er fegurstur og bestur
fjarða og smátt og smátt urðu þess-
ar kenningar þínar að hinum eina
sannleika. Við stofnuðum saman
hljómsveit, Lost men hét hún og
bar nafn með rentu, alveg glötuð
hljómsveit. Bandið spilaði þó á
nokkrum dansleikjum og allt var
þetta mjög skemmtilegt. Við í sam-
litum bítlaskyrtum, mjög töff. Þetta
var upphafið að farsælum hljóm-
sveitaferli í þínu lífi, enda varstu
driffjöðrin í okkar glötuðu hljóm-
sveit forðum. Alltaf að skipuleggja
og „redda“ hlutum. Svo lumaðir þú
oft á kakói, sykri og rúsínum, bráð-
nauðsynlegu hráefni til sælgætis-
gerðar á heimavistinni. Á því var
einföld skýring í mínum huga, pabbi
þinn var kaupfélagsstjóri. Svo skildi
leiðir en þær lágu saman á ný þegar
við Laufey fluttum austur og þá var
Bryndís komin inn í líf þitt. Ekki
spillti það. Vinskapur þróaðist í ró-
legheitum. Fjölskyldurnar voru
ekkert að rembast við að hanga
saman en alltaf var einstaklega
ánægjulegt að hitta ykkur. Og nú
var Borgarfjörðurinn þinn fagri
ekki aðeins fallegur fyrir þig og
þína. Þú varst farinn að markaðs-
setja hann af þeim einstaka krafti
og áhuga sem einkenndi þig. Þú
vissir allt um Borgarfjörð og Víkur
og hafðir einstakt lag á að vekja
áhuga fólks á þessum einstaka stað.
Það var bara þetta með blómin, þú
hafðir engan sérstakan áhuga á
þeim. En svo þegar þú uppgötvaðir
að blóm í náttúru svæðisins voru
einstök var ekki að sökum að
spyrja, þú helltir þér í að kynna þér
flóruna. Og fagurt sumarkvöld var
skroppið yfir í Brúnavík af því að
þú hafðir frétt af ljósalyngi sem þar
stæði í blóma. Ekki munum við
hvort við fundum ljósalyngið, það
skipti ekki öllu máli.
Fréttum af alvarlegum veikind-
um hættir manni til að taka með
léttúð. Hver trúir því að maður á
besta aldri sem ljómar af hreysti og
lífsgleði geti orðið alvarlega veikur?
„Hann Helgi sigrast á þessu eins og
hverju öðru.“ Enda var það ekki
bugaður maður sem við hittum síð-
astliðið sumar í smíðavinnu við
Réttarholt, pallurinn langt kominn.
„Ég dey einhvern tíma, það verður
bara að koma í ljós,“ sagðir þú. Í
haust varð ljóst að veikindi þín
höfðu ágerst og það var breyttur
maður sem við settumst hjá í kaffi í
Réttarholti. Eitt hafði þó ekki
breyst og það var glaðlega og
áhugasama brosið sem jafnan ein-
kenndi þig þegar eitthvað skemmti-
legt var til umræðu.
„Óbyggðirnar kalla og ég verð að
gegna þeim“ segir í ljóðinu. Og nú
hafa örlögin kallað því kalli sem
ekki verður undan vikist að gegna.
Við þökkum þér góði vinur fyrir
samfylgdina þann spöl sem við
fengum að verða þér samferða á
lífsleiðinni og þökkum allt það góða
sem þú deildir með okkur. Kæra
Bryndís og fjölskylda, okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Emil og Laufey.
Helgi Magnús Arngrímsson var
einn af þeim mönnum sem hika ekki
við að leggja á brattann meðan aðr-
ir lalla eftir jafnsléttunni. Hann var
fæddur brautryðjandi og félags-
málamaður fram í fingurgóma.
Enginn æsingarmaður heldur ró-
lyndur og raunsær. Þau verkefni
sem hann var búinn að hrinda í
framkvæmd eða koma nálægt eru
óteljandi og á mörgum sviðum.
Helgi lét til sín taka í ferðamálum
á Austurlandi og raunar á öllu land-
inu. Vinna hans við merkingu
gönguleiða og kortlagning þeirra á
eftir að halda nafni hans á lofti um
ókomna tíð. Óbilandi trú á ágæti
sinnar heimasveitar og uppbygging
á fjölbreyttri ferðaþjónustu á Borg-
arfirði hefur skilað miklu fyrir það
fámenna byggðarlag. Í rúm tuttugu
ár stýrði hann Álfasteini sem fram-
leiddi minjagripi og annan varning
úr íslensku grjóti og laðaði til sín
þúsundir ferðamanna á sumri
hverju. Hann var síðan í farar-
broddi Ferðamálahóps Borgarfjarð-
ar sem m.a. kynnti hinar óviðjafn-
anlegu Víknaslóðir fyrir göngufólki.
Að sama skapi var Helgi maður víð-
tæks samstarfs og tók m.a. virkan
þátt í starfi Ferðamálasamtaka
Austurlands og Markaðsstofu Aust-
urlands.
Síðastliðið vor veitti Markaðs-
stofa Austurlands Helga viðurkenn-
inguna Klettinn. Sú viðurkenning er
veitt þeim aðilum sem um árabil
hafa staðið í framlínu ferðaþjónustu
á Austurlandi og með ósérhlífni og
eljusemi stuðlað að framgangi og
vexti atvinnugreinarinnar. Þeir eru
bjargið sem ferðaþjónustan byggist
á og eru öðrum fyrirmynd í að klífa
örðuga hjalla til að ná handfestu á
framtíðinni. Orð sem eiga svo sann-
arlega við um Helga Magnús Arn-
grímsson.
Þegar við færðum Helga Klettinn
heim í Réttarholt í mars var hann
búinn að fá sinn dóm frá læknum.
Þeim dómi mætti hann með æðru-
leysi og stóískri ró. Yfir kaffibolla
ræddi hann opinskátt um veikindin
en sýndi okkur síðan teikningar af
nýjasta hugarfóstrinu, manngerðri
Álfaborg þar sem ferðamenn gætu
kynnst ævintýraheimum þjóðsagn-
anna og beinlínis gengið í björg.
Nú er Helgi sjálfur genginn á vit
feðra sinna, burtkvaddur í blóma
lífsins. En minning hans er sterk í
hugum þeirra sem unnu með hon-
um að margvíslegum framfaramál-
um. Og um langa framtíð mun hug-
mynda hans og verka sjá stað.
Við sem störfum að ferðamálum á
Austurlandi kveðjum Helga með
söknuði og vottum Bryndísi og
börnum þeirra ásamt öðrum að-
standendum dýpstu samúð.
Skúli Björn Gunnarsson
Strengur er brostinn og hljóm-
urinn verður aldrei samur, þó sleg-
inn verði. Við gömlu félagarnir í
Völundi sjáum nú á bak góðum vini
úr samstæðum hópi og er því skarð
fyrir skildi. Eins og gengur með
danshljómsveitir urðu nokkrar
mannabreytingar í Völundi á líftíma
hennar. Sá hópur sem starfaði þar
með Helga náði vel saman og hefur
haldið góðum tengslum síðan. Höf-
um við hist við ýmis tilefni, rifjað
upp gamla daga og slegið á létta
strengi okkur öllum til óblandinnar
ánægju. Mikið er búið að skemmta
sér yfir reynslusögum frá „sokka-
bandsárunum“, enda góðir sögu-
menn í hópnum og samferðamenn-
irnir sumir uppátækjasamir.
Helgi var ekki hvað síst hvata-
maður að þessum vinamótum og tók
vel á móti okkur í þau skipti sem
við hittumst á Borgarfirði, eins og
Borgfirðinga er siður.
Fyrir allar þessar góðu stundir
fyrr og síðar viljum við þakka á
þessari kveðjustund, um leið og við
vottum Bryndísi, fjölskyldu Helga
og aðstandendum öllum okkar
dýpstu samúð.
Árnþór, Bjarni, Friðrik, Jón
Metúsalem, Jón og Stefán.
Elsku Helgi. Nú er komið að
kveðjustund og langar okkur í örfá-
um fátæklegum orðum að láta í ljós
hversu mikils virði þú hefur verið
okkur systkinunum. Þið Bryndís
hafið alla tíð verið svo stór partur af
tilveru okkur og áttuð svo sann-
arlega ykkar þátt í að láta hlutina
ganga upp þegar allt virtist eitthvað
svo ómögulegt. Alltaf hafið þið verið
tilbúin til að hjálpa okkur og ein-
hvern veginn var alltaf pláss hjá
ykkur í Réttarholti. Við verðum æv-
inlega þakklát fyrir það sem þið
hafið gert fyrir okkur í gegnum ár-
in, sem er svo ótal margt. Þið hafið
ykkar stað í hjarta okkar og verðið
hluti af okkur um alla eilífð.
Elsku Bryndís, Birgitta, Hafþór,
Elsa og Eyrún, hugur okkar er hjá
ykkur hverja einustu stund. Megi
góður Guð gefa ykkur og fjölskyld-
um ykkar styrk á þessum erfiðu
tímum.
Elsku Helgi, takk fyrir samfylgd-
ina og allar þær fallegu minningar
sem við eigum um þig. Þær munum
við geyma í hjarta okkar um
ókomna tíð.
Við sjáumst svo einhvern tímann
seinna og þá verður sko haldið
áfram að spila á gítarinn og syngja.
Ég er einn, ég er einn
– sál mín allslaus og hljóð.
Langt frá upprunans æð
þjáist eirðarlaust blóð.
Þjáist vængur þinn, vor?
Kannski verð ég of seinn.
Kannski dey ég í dag.
Kannski dey ég hér einn.
Ég vil heim – ég vil heim
yfir hyldjúpan sæ,
– heim í dálítinn dal,
heim að dálitlum bæ.
Hver vill bera mig blítt
um hinn bláheiða geim?
Ó, þú blíðasti blær!
Vilt þú bera mig heim.
Allt er ljóð – allt er ljóð.
Þar sem lynghríslan grær
þar sem víðirinn vex
þar sem vorperlan hlær.
– Þar sem afi minn bjó
þar sem amma mín dó,
undir heiðinni há,
vil ég hvíla í ró …
(Jóhannes úr Kötlum.)
Megi Guð gefa þér góða nótt.
Hugrún Birna Bjarnadóttir
og Sveinn Bjarnason.
 Fleiri minningargreinar um Helga
Magnús Arngrímsson bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu næstu
daga.
Helgi Magnús Arngrímsson