Morgunblaðið - 10.03.2009, Blaðsíða 29

þess að núna færðu loksins að hitta
tvo menn sem hétu Jón, sem við vit-
um að þú hefur beðið lengi eftir að
hitta. Við vitum ekki hvert ferð
þinni er heitið núna, amma mín, en
ósk okkar er sú að þú fáir frið, ró,
hvíld og tíma til að sofna yfir frétt-
unum.
Saknaðarkveðja.
Arnór Sigurðsson og Davíð Jón
Sigurðsson
Elsku langamma mín er dáin. Nú
fær hún loksins að hvíla sig eftir
langa dvöl í þessum heimi. Ég á eft-
ir að sakna hennar mikið. Hún
amma mín var ákveðin, dugleg og
sjálfstæð kona sem ég leit mikið upp
til og get verið stolt af. Ekki vantaði
færni hennar í eldhúsinu. Þegar ég
var lítil bauð hún mér oft til sín og
kenndi mér að baka kleinur á
Rauðalæknum. Ég var skírð á
Rauðalæknum og satt best að segja
þykir mér það ákveðinn heiður.
Ömmu grjónagrautur hefur alltaf
verið einn af mínum uppáhalds rétt-
um, hún kunni sko að gera alvöru
grjónagraut. Hún bauð oft í grjóna-
grautarveislu þegar hún bjó á
Rauðalæknum, og hann var líka að
sjálfsögðu alltaf að minnsta kosti
hafður einu sinni í hverri Harðbaks-
ferð. Þó að hún hefði verið orðinn
gömul kom hún samt alltaf með á
Harðbak. Hún var svo þrjósk að
hún bað eiginlega aldrei um hjálp
þegar hún klifraði upp brattan stig-
ann á Harðbak. Alltaf þegar við vor-
um á Harðbak gekk hún um með
stafinn hans afa Guðmundar.
Það eru nú ekki margar konur
sem eiga fleiri, fleiri rétti skírða í
höfuðið á sér en jú það eru ömmu
Borghildar bollur, ömmu Borghild-
ar kleinur, og svo að sjálfsögðu
ömmu Borghildar grjónagrautur-
inn. Hún amma mín á alltaf eftir að
eiga stóran stað í hjarta mér, og ég
vona einn daginn að ég komist alla-
vega með tærnar þar sem hún hafði
hælana. Hún var frábær kona í alla
staði og ég er mjög stolt af því að
hafa getað kallað hana ömmu mína.
Edda Margrét.
Nú er elsku langamma okkar dá-
in. Mikið eigum við eftir að sakna
hennar því það var alltaf gaman að
koma til hennar. Við fengum alltaf
nammi hjá henni eða ömmubollur
og pönnsur. Það var alveg sama
hvað klukkan var, ekki var hægt að
kíkja í heimsókn án þess að fá eitt-
hvað.
Það var líka gaman að fara með
ömmu á Harðbak þar sem hún bjó
þegar hún var lítil stelpa með systr-
um sínum. Hún kunni fullt af sögum
frá því að þær voru litlar stelpur
sem voru voða skemmtilegar en þá
var allt öðru vísi enn í dag, enda er
hún amma fædd í torfkofa.
Þegar við fórum út á vatn að veiða
silung þá beið amma langa alltaf við
gluggann á miðhæðinni á Harðbak
og skoðaði hvað við veiddum mikið.
Elsku amma, takk fyrir allar sam-
verustundirnar.
Thelma Karítas
og Kristófer Breki.
Borghildur (Lonta) elsta móður-
systir mín, verður borin til grafar í
dag. Þar sem ég er erlendis og get
ekki kvatt hana, langar mig að hripa
niður nokkur orð til minningar um
göfuga konu og góðar stundir frá
mínum táningsárum. Borghildur
var fædd og uppalin á Harðbak á
Melrakkasléttu og var elst sex
systra, auk þess ólu afi og amma
upp einn dreng, Kára, sem hefur
alla tíð verið þeim sem bróðir. Af
systrunum sex fengu fimm gælu-
nöfn sem höfðu lítið með nöfn þeirra
að gera, Borghildur var kölluð
Lonta því hún var svo lítil sem ung-
barn, Ása slapp með sitt nafn, Aðal-
björg er kölluð Lolla, Kristín er
kölluð Ína, Jakobína er Binsa og
Þorbjörg er Lillý.
Harðbakur var sannkallað harð-
býli þar sem fátt óx annað en stein-
ar og grjót og þurfti bæði bjartsýnt
og kátt fólk til að búa við slík kjör.
Afi og amma voru afar jákvæð og
mikið fyrir söng og dans, sem og
flestir þeirra afkomendur. Harðbak-
ur var mjög gestrisið heimili þar
sem oft var margt um manninn og
eftir að Borghildur giftist sínum
manni, Jóni Árnasyni (kaupfélags-
stjóra og síldarsaltanda með meiru)
og fluttist til Raufarhafnar, hélt hún
uppteknum hætti og má segja að
hún og Jón hafi rekið „opið hús“ í
áratugi.
Ég var svo lánsöm, sem og önnur
frændsystkini mín, að fá að vinna í
síldinni hjá Jóni á sumrin og því
fylgdi fæði og uppihald hjá frú
Borghildi. Ég vann fyrir fæðinu
með því að bóna meðfram teppun-
um. Borghildur hafði einnig kost-
gangara sem borgaði með pening-
um. Hennar skoðun á fjármálum
var að peningar væru best geymdir
í kommóðuskúffunni og eru örugg-
lega margir sammála henni í dag.
Allavega virtist skúffan innihalda
ótakmarkaða peninga og það voru
ófá skiptin sem hún gaukaði að
manni smástyrk úr skúffunni.
Aldrei kvartaði hún undan vinnu-
álaginu, þó svo að síldarverkafólkið
kæmi heim á þriggja tíma fresti í
matar- og kaffitíma allan sólar-
hringinn. Og aldrei hef ég fengið
betri mat en heitt kakó og smurt
brauð hjá Borghildi um miðja nótt.
Borghildur eignaðist sitt fyrsta
barn tiltölulega seint (32 ára), en
hafði það samt af að eignast fimm
börn og þar af tvíbura þegar hún
var 45 ára. Enginn bjóst við tvíbur-
um því hún hafði ekki farið í neina
sérstaka mæðraskoðun búandi á
Raufarhöfn, en þegar fyrra barnið
var fætt sagði ljósmóðirin að henni
fyndist eins og það væri eitthvað
eftir og eftir klukkutíma kom annað
barn í heiminn.
Eftir að síldin hvarf fluttust Jón
og Borghildur til Reykjavíkur með
öll sín börn og byrjuðu nýtt líf. Jón
var fæddur athafnamaður og ekki
leið á löngu þar til hann var kominn
í atvinnurekstur fyrir sunnan og
Borghildur var á fullu að taka á móti
fólkinu að norðan.
Borghildur var mikil bridsmann-
eskja og naut þess að spila brids
fram á rauðanótt, eða á hvaða tíma
sólarhringsins sem var og hún var
enn að spila fyrir ári síðan. Það
sannaðist svo sannarlega hjá henni
að bridge heldur heilanum við því að
minnið brást henni aldrei þó hún
væri farin að styðja sig við göngu-
grind.
Borghildur var alla tíð pjöttuð og
vildi vera fín. Síðast þegar ég sá
hana í desember, var hún á leiðinni
inn í matsal, á Dalbrautinni þar sem
hún bjó síðast, og var upp-puntuð í
silkiblússu og blárri dragt, með
varalit og búin að setja í sig rúllur.
Ég gat ekki annað en sagt að ég
vonaðist til að vera eins og hún ef ég
næði að lifa til 93 ára aldurs.
Margrét Þóroddsdóttir Piris.
Mig langar til að minnast Lontu
fóstru minnar með nokkrum orðum.
Þegar ég kom sem unglingur til
Reykjavíkur fyrir meira en 40 árum
var um það samið að ég fengi að
borða kvöldmat hjá Lontu og Jóni á
Rauðalæk 73. Frá fyrsta degi var
þetta ekki bara kvöldmatur heldur
varð Rauðilækurinn í rauninn mitt
heimili næstu 5 eða 6 árin. Þótt ég
leigði alltaf herbergi út í bæ hafði ég
í rauninni heimili á Rauðalæknum
þó að ég svæfi annars staðar.
Lonta og í rauninni öll fjölskyldan
tók mér alveg frá byrjun sem einum
úr fjölskyldunni. Ég gat aldrei fund-
ið að ég nyti ekki þess sama og hinir
og sem betur fer var ég látinn taka
þátt í heimilislífinu jafnt og aðrir
eins og t.d. laugardagsverkunum.
Þetta sýndi mér betur en allt annað
að ég var álitinn einn úr hópnum.
Ég hef stundum hugsað um það
hvort það væri eitthvað annað en
manngæska sem var þess valdandi
að mér var svona vel tekið á Rauða-
læknum. Auk manngæskunnar dett-
ur mér í hug að þar hafi ég notið
þess hve samrýmd frændsystkinin
frá Harðbak hafa alltaf verið. Auk
fjölskyldunnar á Rauðalæknum
fannst mér alltaf þær Harðbaks-
systur og þeirra fjölskyldur sýna
mér einstaka hlýju. Þegar við Lonta
fóstra mín hittumst eftir að ég flutti
úr skjóli hennar þá komst ég að því
hvað hugur hennar var alltaf tengd-
ur heimahögunum. Alltaf eftir að við
höfðum heilsast kom spurningin
„Hvað er að frétta að norðan?“
Ég vil með þessum fátæklegu orð-
um sýna smá þakklæti til fóstru
minnar fyrir allan hlýhuginn sem
hún og hennar fólk sýndu mér þegar
ég óharðnaður unglingurinn flutti
frá fjölskyldu minni á Raufarhöfn.
Einnig minnast Kristín og börnin
mín Lontu ömmu með þakklæti. Mín
börn muna sérstaklega eftir því þeg-
ar Lonta amma sagði: Má ekki bjóða
ykkur „pöddur?“
Elsku Hilla, Magga, Árna, Jakó
og ykkar fjölskyldur, ég veit að ykk-
ar missir er mikill. Við skulum öll
minnast fóstru minnar eins og hún
var, því það léttir okkur sorgina.
Valgeir Jónasson.
Borghildur var hún skírð eftir
móðurömmu sinni en alltaf kölluð
Lonta. Sagt er að pabbi hennar hafi
haft á orði að hún væri eins og lítil
lækjarlonta þar sem hún kúrði ný-
fædd í kommóðuskúffunni en vagg-
an var ekki tilbúin. Þær voru 6 syst-
urnar frá Harðbak á Melrakkasléttu
og Lonta sú elsta. Þær systur hafa
alltaf verið samrýmdar og haldið
eins og einn maður utan um sína
stóru fjölskyldu. Mér fannst ein-
hvern veginn að þær yrðu eilífar
þessar systur sem eru mér allar svo
tengdar, vissi þó betur og var farinn
að kvíða fyrir þeim degi þegar sú
fyrsta hyrfi á braut. „Fáðu þér endi-
lega rúllupylsu eða jólaköku, sú
besta í heimi“. Það var fjarri henni
að hæla sjálfri sér þetta var einungis
hvatning til þess að þiggja þær góð-
gerðir sem hún bar á borð. Lonta
var hlédræg kona út á við, en á sínu
heimili var það hún sem stjórnaði.
Ég sé hana fyrir mér í eldhúsinu í
Álfaborg að steikja kjötbollur, gera
kleinur eða baka dýrindis vanillu-
hringi. Þetta var mannmargt og
gestkvæmt heimili svo að það þurfti
bæði dugnað og útsjónarsemi til að
allt gengi snurðulaust fyrir sig. Um-
svifin minnkuðu eitthvað við að flytj-
ast suður en heimili þeirra Lontu og
Jóns var alltaf samkomustaður fjöl-
skyldu og vina, hvort sem þau
bjuggu á Raufarhöfn eða í Reykja-
vík. Það var ekki bara fólk en líka
mikil gleði og kátína í kringum þau
hjón. Þó það séu allnokkur ár síðan
Jón dó eru minningarnar um Lontu
nátengdar honum.
Á þessu skemmtilega heimili
dvaldist ég sem barn á sumrum.
Lonta bætti mér og öðrum systra-
börnum einfaldlega í sinn eigin
ungahóp. Það þótti sjálfsagt að hafa
okkur með bæði innan og utan heim-
ilis. Það var alveg ótrúlegt hverju
hægt var að troða af mat og krökk-
um í svörtu Volguna. Síðan var ekið í
Ásbyrgi , sungið hástöfum alla leið-
ina og lagst til svefns í hvíta botn-
lausa vegavinnutjaldinu.
Á mínum fyrstu búskaparárum
bjuggum við fjölskyldan á Rauða-
læknum hinum megin við götuna frá
Lontu og Jóni. Þá bjó amma Mar-
grét hjá þeim og vorum við nánast
daglegir gestir þar á bæ. Frá þeim
árum er mér sérstaklega minnis-
stæð veislan sem þau hjón héldu
mér í hádeginu, daginn sem ég varð
þrítug. Jón lék á als oddi þrátt fyrir
veikindi sín og við gæddum okkur á
rúllupylsunni frægu og öðru góð-
gæti sem Lonta dró fram. Þetta var
eina veislan sem mér var haldin
þann dag.
Þegar Lonta flutti á Dalbrautina
fann ég að hún saknaði umsvifanna
forðum daga, þrátt fyrir að Bínsa og
eitthvað af börnum hennar litu til
með henni daglega. Hinar systurnar
voru heldur ekki langt undan, allar
nema Lolla móðir mín þarna á sömu
torfunni. Það var gaman að heim-
sækja hana, gestrisnin var söm við
sig. Hún sagðist ekki nenna að hita
kaffi en bauð upp á sérríglas í stað-
inn. Hún spurði frétta enda fylgdist
hún vel með þó komin væri á 93. ald-
ursár. Þróttur líkamans fór þverr-
andi en höfuðið hafði ekki tapað
miklu af skerpu yngri daga. Minning
um góða frænku mun lifa. Kæru
Lontu-systur, frændsystkin og fjöl-
skylda, við í Lindarselinu tökum af
heilum hug þátt í söknuði ykkar á
þessum tímamótum.
Elín Rögnvaldsdóttir.
Minningar 29
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 10. MARS 2009
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir og afi,
HJÖRLEIFUR BJÖRNSSON,
lést á heimili sínu í Stokkhólmi föstudaginn
27. febrúar.
Kveðjuathöfn verður í Dómkirkjunni í Reykjavík
fimmtudaginn 19. mars kl. 11.00.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á Krabbameinsfélagið.
Björk Guðmundsdóttir,
Kristín Hjörleifsdóttir Steiner, Eugen Steiner,
Hrafn, Svava og Embla Steiner.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
ÁSTA MARGRÉT JENSDÓTTIR,
Austurströnd 8,
Seltjarnarnesi,
lést á líknardeild Landspítala, Landakoti laugar-
daginn 7. mars.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Edda Steinunn Erlendsdóttir,
Ólína Erla Erlendsdóttir, Guðmundur Örn Ragnarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir, sonur, bróðir,
mágur, barnabarn og tengdasonur,
JÓN ÞÓR GUNNARSSON,
Skeljatanga 21,
Mosfellsbæ,
sem lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi
föstudaginn 6. mars, verður jarðsunginn frá
Víkurkirkju, Vík í Mýrdal, laugardaginn 14. mars kl. 14.00.
Blóm og kransar vinsamlega afþakkaðir en þeim sem vilja minnast
hans er bent á menntunarsjóð barna hans, banki 0331-13-300800,
kt. 120273-5239.
Hanna Arnardóttir,
Aníta Sól Jónsdóttir,
Hákon Jónsson,
Gunnar Bragi Jónsson, Sigríður Dórothea Árnadóttir,
Árni Gunnarsson, Guðlaug Þorvaldsdóttir,
Solveig Sigríður Gunnarsdóttir,
Árni Sigurjónsson,
Jón Örn Arnarson, Jóna Garðarsdóttir.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar og sonur,
SINDRI ÞÓR GUÐNASON
frá Siglufirði,
lést á Landspítalanum í Fossvogi sunnudaginn
8. mars.
Rut Hilmarsdóttir,
Jakob Auðun Sindrason,
Halldóra Helga Sindradóttir,
Guðni Sveinsson, Helga Sigurbjörnsdóttir.
✝
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
ÞORLÁKUR Ó. SNÆBJÖRNSSON
fyrrum vitavörður,
áður til heimilis á Dalbraut 20,
Reykjavík,
sem lést á Hrafnistu í Hafnarfirði sunnudaginn
8. mars, verður jarðsunginn frá Fríkirkjunni í
Reykjavík fimmtudaginn 12. mars og hefst athöfnin kl. 15.00.
Ingibjörg Þorláksdóttir, Hólmgeir Pálmarsson,
Matthildur Þorláksdóttir, Hilmar Viktorsson,
Sólborg Þorláksdóttir, Reynir Gunnarsson,
Þórdís Jeremíasdóttir,
barnabörn, barnabarnabörn og fjölskyldur.