Morgunblaðið - 04.07.2009, Blaðsíða 22

22 Daglegt lífVIÐTALIÐ
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 4. JÚLÍ 2009
M
agnús Eiríksson er
löngu orðinn þjóð-
þekktur fyrir laga-
smíð sína en á
löngum ferli hefur
hann samið á þriðja hundrað lög og
texta. Nýlega kom út platan Von með
Mannakornum þar sem textar og lög
eru eftir Magnús og flytjendur ásamt
honum eru Pálmi Gunnarsson og Ell-
en Kristjánsdóttir. Þessa dagana er
Magnús á tónleikaferðalagi um land-
ið ásamt tónlistarmanninum KK. Í
haust er svo von á ævisögu hans.
Pínulitlar örsögur
Þú hefur í áratugi samið vinsæl
lög og texta. Hvernig myndirðu lýsa
þessari tónlist?
„Ég lít á þessi lög mín sem pínulitl-
ar örsögur. Þegar ég hugsa textann
þannig þá þarf ekki mikið til að koma
mér í gang, bara stikkorð, eins og
þegar maður er að skrifa. Ég byrja
út frá einhverri góðri setningu eins
og til dæmis: Ég er á leiðinni. Þannig
vinn ég textana mína. Það getur þó
kostað mig átak að semja texta. Þótt
ég sé ekki endilega að hengja mig í
stuðla og höfuðstafi þá sæki ég nokk-
uð í hefðina og hún getur stundum
verið nokkuð flókin
Lögin mín set ég saman út frá
hljómum sem mér þykja fallegir eða
smekklegir. Árum saman spilaði ég í
danshljómsveitum sem gítarleikari
og þá var ég að spila lög eftir aðra,
eins og til dæmis Bítlana, Rolling
Stones og Burt Bacharach. Það fer
ekki hjá því að maður læri af því að
spila fleiri hundruð lög eftir vinsæla
tónlistarmenn. Maður gerir sér grein
fyrir því hvernig þessi vinsælu lög
eru byggð upp. Það er ekki slæmur
skóli ef maður ætlar að fást við þessa
tegund tónlistar.
Ég er bara blúsari. Ég vinn út frá
bandarískri hefð í tónlist þar sem svo
margir byrjuðu, Bítlarnir til dæmis.
Þar er stærsti suðupunkturinn fyrir
þá tegund tónlistar sem ég er að fást
við: djass, blús, rokk, hvað sem mað-
ur vill kalla það.“
Þú hefur gert lög við ljóð Steins
Steinars. Lagið þitt við Hudson Bay
er gríðarlega gott. Af hverju vald-
irðu að gera lag við þann texta?
„Mér finnst Steinn Steinarr vera
töffari. Þð er ákveðinn taktur í mörg-
um ljóðum hans. Ég var margbúinn
að lesa Hudson Bay þegar lagið kom
allt í einu til mín eins og það hefði
alltaf verið til. Þannig er með mörg
góð lög. Þau fæðast gjörsamlega
átakalaust.“
Fólkið velur
Finnurðu fyrir vinsældum þínum?
„Ég er sem betur fer ekkert
þekktur miðað við vini mína Bubba
og KK sem eru heimsfrægir á Ís-
landi. Ég hefði ekkert gaman af því
að vera frægur. Það er ábyggilega
minnimáttarkennd sem gerir að
verkum að menn fara út í tónlist-
argeirann og láta á sér bera. Það seg-
ir allavega góður saxófónleikari, vin-
ur minn. Ég er ekki að segja að ég
þjáist af minnimáttarkennd, ég er
bara að vísa í heimspekilega kenn-
ingu um það fyrirbæri að vilja fara
upp á svið til að láta aðra horfa á sig.
Það er óskiljanlegt að hlédrægt fólk
skuli láta hafa sig út í það og kveljast
á meðan.“
Er mikil öfund og samkeppni í
þessum bransa?
„Þetta eru allt saman prímadonn-
ur sem þykjast vera bestar. Þó við-
urkenna menn oft það sem vel er
gert. En í popptónlist er það ekki
undir listamönnunum komið hver ár-
angurinn er heldur velur fólkið hvað
það vill hlusta á. Þegar sagt er að lag
hafi ratað inn í þjóðarsálina þá þýðir
það bara að fólk hefur tekið lagið að
hjarta sínu og geymir það þar.“
Sé ekki eftir neinu
Brennivín og dóp er oft sett í sam-
hengi við poppheiminn. Hver er þín
reynsla?
„Ætli ég hafi ekki verið fimmtán
ára gamall þegar ég byrjaði að spila í
hljómsveitum og er búinn að spila
síðan. Áfengi hefur alltaf fylgt þess-
um bransa. Bítlarnir voru víst á am-
fetamíni í upphafi feril síns en hér
heima var ekkert amfetamín. Alko-
hólið var alveg nóg böl fyrir okkur.
Svo var átak að læra að drekka
minna en gestirnir þegar maður var
að spila á böllunum. Maður lærði að
vera réttum megin við strikið og svo
fór maður út af strikinu.
Hassið kom um 1970. Það helvíti
prófaði ég fyrst 1971. Við félagarnir
reyktum hass alveg grimmt. Það
hafði í sjálfu sér ekki slæm áhrif á
mig en blandast ekki vel við áfengi og
ég var meiri drykkjumaður en nokk-
urn tímann hassmaður. Áfengi var
mitt eiturlyf. Nú til dags er ég bara
að vinna með mönnum sem eru edrú
og er sjálfur edrú þegar ég er að
vinna. Svo kemst maður líka að því
að maður þolir áfengi ekki endalaust.
Margir vinir mínir og ég sjálfur höf-
um farið ansi langt niður á áfengi.
En fólk verður að reka sig á. Það
þýðir til dæmis ekkert að segja við
ungling að hann megi ekki að reykja
hass. Hann gerir það ef hann langar
til. Því miður heldur unglingurinn
kannski að það sé allt rugl sem sagt
er um skaðsemi eiturlyfja og fer í
sterkari efni sem er allt önnur ella.
Stundum finnst mér að fræðslan
um skaðsemi fíkniefna sé á nokkrum
villigötum. Það á að útskýra ná-
kvæmlega fyrir æskunni hvernig
þessi efni virka. Áfengi víkkar út æð-
arnar og kannabis dregur saman
blóðæðarnar í höfðinu. Allt virkar
þetta á ákveðinn hátt. Það þyrfti að
kenna fólki á fíkniefnin. En það þarf
varla að taka fram að best er að láta
þetta allt eiga sig.“
Eftir á að hyggja hefðirðu viljað
drekka minna?
„Nei, nei. Ég sé ekki eftir neinu.
Það þýðir ekkert. Allt sem hendir
mann er partur af lífinu. Ég er ekki
hættur að drekka. Ég hætti aldrei að
drekka.“
Af hverju ekki?
„Af því að það er orðið of seint.“
Sakna hennar ennþá
Það eru mjög fallegir textar á
nýjustu plötunni þinni, Von. Eru
þeir ortir til látinnar eiginkonu
þinnar, Elsu?
„Til hennar og annarra. Þegar
maður er kominn á minn aldur þá eru
nokkuð margir vinir farnir. Einn
þeirra sem ég sakna er Guðmundur
Ingólfsson píanóleikari og snillingur.
Annar er Karl Sighvatsson. Báðir
höfðu sterkan og sérkennilegan kar-
akter og svo brjálæðislega skemmti-
lega tilfinningu fyrir húmor, þótt þeir
hafi sjálfsagt átt sínar dökku hliðar
eins og aðrir. Þeir eru ógleymanlegir
og heimurinn er fátækari án þeirra.
MAGNÚS EIRÍKSSON TÓNLISTARMAÐUR
Ég er bara blúsa
Lagasmiðurinn „Ég lít á þessi lög mín sem pínulitlar örsögur.
Eftir Kolbrúnu Bergþórsdóttur
kolla @mbl.is
‘‘ÉG VONA AÐ Í ÆVISÖGUMINNI ÞORI ÉG AÐSEGJA EITTHVAÐ OGMEGI SEGJA EITTHVAÐ.
MARGT AF ÞVÍ FÓLKI
SEM KEMUR VIÐ SÖGU
ÞAR ER ENN LIFANDI OG
KANNSKI ÆTTI ÉG AÐ
HAFA SAMBAND VIÐ
SUMA OG SPYRJA
HVORT ÞEIR VILJI
BORGA MÉR FYRIR AÐ
SLEPPA UMFJÖLLUN UM
ÞÁ.“