Morgunblaðið - 04.07.2009, Blaðsíða 31

Minningar 31
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 4. JÚLÍ 2009
Elsku afi, okkur
finnst við svo heppn-
ar að hafa átt þig
sem afa. Við eigum
svo margar góðar
minningar frá Hlíðar-
götu 21, húsinu sem þú byggðir,
þar sem þið amma bjugguð allan
ykkar búskap. Þangað var ynd-
islegt að koma, allir velkomnir og
alltaf nóg af sætabrauði.
Fyrstu minningar okkar beggja
eru frá jólunum sem við héldum
alltaf saman, þá var dansað í
kringum flotta jólatréð ykkar í
stóra holinu og sungið.
Þú varst bílstjóri, áttir stóran
vörubíl og við systkinin fengum oft
að fara upp á pall og einnig að
sitja inni í. Þú keyrðir líka olíu-
bílinn sem var líka stór og gaman
að fara í. Þú vannst mikið, við
systurnar og amma pössuðum
ósjaldan hver aðra þegar þú varst
að vinna fram á nótt. Þá fengum
við að sofna í þinni holu og hlust-
uðum með ömmu á Jónas í útvarp-
inu. Nokkrum sinnum keyrðum við
með þér og ömmu til Reykjavíkur
og það var sko ekki verið að
stoppa of mikið en þeim mun meiri
fræðsla. Þú þekktir hvern
sveitabæ og kunnir oft sögur út
frá þeim, eins þekktir þú fjöllin og
árnar.
Uppskerutími í kartöflugarðin-
um var alltaf skemmtilegur tími.
Garðurinn var „uppi í fjalli“, þar
fengum við systkinin alltaf sér
pláss! Ekki má gleyma miklum
áhuga þínum á berjatínslu sem
skilaði sér í ómældu magni af ljúf-
fengri berjasaft né heldur frábæru
nætursöltuðu kinnunum þínum
sem við höfum ekki fengið að njóta
síðan þú hættir að salta þær.
Þegar ég (Íris) fæddi eldri
strákinn minn þá hringdir þú í mig
beint á fæðingardeildina, í símann
á deildinni því þú náðir ekki í gsm,
þú vildir óska mér til hamingju og
vita hvernig ég hefði það. Þetta
þótti mér vænt um! Synir okkar
eiga marga afa og það getur verið
ansi flókið stundum að útskýra
fyrir þeim hver sé hver en þig var
ekki erfitt að skilgreina, þú hefur
verið kallaður „nammi-afi“ af þeim
síðan þeir byrjuðu að tala. Og ekki
er það að ástæðulausu, þú áttir
alltaf gotterí. Við gleymum ekki
þegar við fórum með þér í kirkju
einu sinni sem oftar á aðfangadag
og þú byrjaðir allt í einu að beygja
þig og teygja og við skildum ekk-
ert hvað þú varst að gera, þá
varstu með Mackintosh í jakkavas-
anum og varst farinn að dreifa því
til krakkanna í kringum okkur. Þú
varst svo barngóður, elskaðir að
syngja, tralla og gera læti. Þú
flautaðir mikið og nú segjum við
sonum okkar sem eiga það til að
flauta mikið: „Þú minnir mig á
langafa þinn.“ Ekki leiðum að líkj-
ast.
Síðustu 9 ár höfum við öll búið í
Reykjavík. Mikið rosalega fannst
okkur þú heppinn að kynnast
Bettý og það var yndislegt að
heimsækja ykkur í Híðarnar þar
sem við vorum alltaf velkomin og
tekið svo vel á móti okkur.
Elsku afi, nú ertu farinn yfir
móðuna miklu, til guðs og engla
eins og við sögðum litlu strákunum
okkar og til ömmu Dóru. Við
kveðjum þig með söknuði en vitum
að þú ert kominn á góðan stað.
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaður Jesús mæti.
(Höf. ók.)
Ég fel í sérhvert sinn
sál og líkama minn
Guðgeir Jónsson
✝ Guðgeir Jónssonfæddist á Hræ-
rekslæk í Hróars-
tungu 6. júní 1923.
Hann lést á Landspít-
alanum 15. júní síð-
astliðinn og fór útför
hans fram frá Norð-
fjarðarkirkju 26. júní
í vald og vinskap
þinn.
Vernd og skjól þar
ég finn.
(Hallgrímur Pét-
ursson.)
Þínar sonardætur,
Íris Dögg og Guð-
laug Helga.
Eitt sinn verða allir
menn að deyja, eftir
bjartan daginn kem-
ur nótt.
Þrátt fyrir að hafa vitað að dag-
urinn væri að kveldi komin hjá
honum elsku afa, þá vorum við
ekki tilbúnar að kveðja alveg stax.
En nú hefur hann fengið hvíld og
kominn til elsku ömmu. Þegar við
vorum litlar voru það með stærri
dögum ársins þegar amma og afi
komu í heimsókn til okkar suður.
Við biðum með mikilli eftirvænt-
ingu eftir að sjá bílinn, löbbuðum
uppá horn og hlupum með bílnum
síðasta spölinn. Alltaf lumuðu þau
á einhverju góðgæti þegar þau
komu. Malta súkkulaði og brenni
var þá mjög vinsælt. Amma talaði
um hvað afi hafði keyrt hratt og að
enginn tími hafi verið til að stoppa,
bara rétt til að pissa og nestið
borðað í bílnum. Afi þekkti suð-
urleiðina eins og handarbakið á
sér. Hann vissi nákvæmlega hvað
öll fjöll og bæir hétu. Jafnvel hvað
fólkið á bæjunum hét og hverra
manna það var.
Afi hafði alltaf tíma fyrir okkur,
hvort sem það var þegar við kom-
um austur eða þegar hann kom í
bæinn. Fór hann oft með vísur og
söng með okkur. Hann hafði ein-
stakt lag á því að koma manni til
þess að hlæja, bara það að smella
út úr sér tönnunum fékk mann til
að skella uppúr. Dóra var mikið
fyrir austan á sumrin og þá var
virkilega tekið vel á móti henni.
Þar fékk hún alla heimsins athygli.
Farið var í berjamó, ísbíltúra á
vörubílnum, keyrt var út að vita
eða inn í sveit. Sá tími var ómet-
anlegur þá eignaðist Dóra margar
af sínum bestu vinkonum og stór
hluti af æskuminningunum gerðist
þar. Eftir að amma dó kom afi
mikið suður og bjó hjá okkur. Þá
vorum við komnar á gelgjuna. Þar
sá hann sér leik á borði því alltaf
var stutt í stríðnina hjá honum því
að hann vissi að þráðurinn var
stuttur.
Það fór ekki fram hjá neinum
þegar afi var kominn á ról, hann
vaknaði blístrandi og sofnaði
blístrandi. Afi var alltaf svo dug-
legur þegar hann var hjá okkur og
var undrandi á því að við værum
ekki búnar að fara út og moka
tröppurnar. Svo hann fór út og var
ekki lengi að moka allar tröpp-
urnar og jafnvel innkeyrsluna.
Þegar við komum heim úr skól-
anum var afi oft heima, þá sat
hann niðri í stofu á hlýrabolnum
og var að leggja kapal. Það var
hans einkennisklæðnaður, hlýra-
bolur, kaffi í glasi og spilastokkur.
Þá tók maður stundum rommý
með honum.
Barnabarnabörnin voru einstak-
lega heppin að fá að kynnast lang-
afa sínum. Hann var alltaf til í að
syngja og dansa með þeim og átti
auðvelt með að laða fram bros,
enda mikill barnakall. Gaman hefði
verið ef Rebekka Lind hefði fengið
að kynnast afa betur því að hann
afi var alveg yndislegur í alla staði.
Í dag minnumst við elsku afa og
kveðjum hann í hinsta sinn. Hann
er þó ekki alveg farinn því minn-
ing hans lifir og hann mun alltaf
eiga fastan sess í hjörtum okkar
beggja.
Hvíl í friði, elsku afi.
Dóra og Sigrún.
Fyrir tæpum 10 árum fréttist
það innan fjölskyldunnar að Betty
tengdamamma væri komin með
unnusta. Hún hafði þá verið ekkja
um nokkurt skeið en það var öllum
ljóst sem sjá vildu að hún var ást-
fangin. Og sá heittelskaði var Guð-
geir Jónsson frá Neskaupstað. Það
þarf ekki að taka fram að bæði
voru komin á áttræðisaldur, en
ástin spyr ekki að því.
Það tókust fljótlega góð kynni
með Guðgeiri og okkur, fjölskyldu
Bettyar. Hann var opinn og glað-
sinna og börnin urðu strax hænd
að honum. Hann fór með okkur í
margar ferðir um landið, í sum-
arbústaði, berjaferðir og víðar.
Eina skiptið sem hann fór til út-
landa um ævina, fór hann með
Betty tíl Kanaríeyja. Eftir þá ferð
taldi hann sig ekki hafa meira að
sækja til útlanda, enda var Ísland
hans heimbyggð og Norðfjörður
nafli hennar.
Guðgeir naut ekki langrar skóla-
göngu í æsku en hann var vel
menntaður úr skóla lífsins. Hann
var vel að sér um marga hluti og
hafði mikinn áhuga á þjóðmálum.
Hann hafði ákveðnar skoðanir á
málum og hélt þeim til streitu þótt
aðrir væru honum ósammála.
Guðgeir var af þeirri kynslóð
sem byggði upp sitt land frá ör-
birgð til allsnægta. Hann hafði
sterka réttlætiskennd og var jafn-
aðarmaður frá innstu hjartans rót-
um. Hann hafði alltaf kosið Al-
þýðuflokkinn og studdi eindregið
sameiningu jafnaðarmanna í Sam-
fylkinguna. Daginn fyrir alþingis-
kosningar í vor fórum við í Laug-
ardalshöllina svo hann gæti greitt
sitt atkvæði utan kjörstaðar. Við
fórum síðan rakleiðis með atkvæð-
ið á kosningaskrifstofu Samfylk-
ingarinnar í miðbænum sem sá um
að koma því heim í hans kjördæmi.
Við vorum svo heppnir að þá voru
þar staddir helstu frambjóðendur
flokksins í Reykjavík og tók Guð-
geir þá þegar tali og ræddi stjórn-
málaviðhorfið. Hann hafði gaman
af því og höfðu frambjóðendur
gagn og gaman af því að ræða við
hann.
Guðgeir var lífsglaður maður og
mjög söngelskur enda söng hann í
kórum meira en hálfa ævina. Hann
kunni ógrynni af lögum og textum
og var stöðugt að rifja upp vísur
og tónlist frá ýmsum tímum. Það
var sama hvort um var að ræða
sálma, revíuvísur, þjóðlög eða hvað
sem var, hann kunni yfirleitt lag
og texta. Það var sérlega eftir-
minnilegt þegar þeir sungu saman
norska þjóðsönginn, Guðgeir og
Morten Harket, söngvari hljóm-
sveitarinnar A-ha, í matarboði í
Eskihlíðinni.
Guðgeir hafði verið ekkill í
nokkur ár þegar við kynntumst.
Hann hafði búið við gott atlæti
heima fyrir um ævina. Hann kunni
vel að meta gott heimilislíf, góðan
mat og drykk en allt í hófi. Guð-
geir átti alltaf vodkaflösku inni í
eldhússkáp og var ósínkur á vodk-
ann þó hann drykki minnst af hon-
um sjálfur. Það var oft gott að
þiggja hjá honum vodkastaup á
köldum vetrarkvöldum.
Síðustu árin voru þau saman,
Guðgeir og Betty, á aðfangadags-
kvöld hjá okkur í Eskihlíðinni. Það
eru sérlega góðar minningar sem
við eigum og geymum frá þeim
stundum og svo mörgum öðrum
með Guðgeiri.
Ég vil fyrir mína hönd og fjöl-
skyldu Bettyar þakka fyrir þau
kynni af honum og af hans góðu
fjölskyldu og afkomendum.
Blessuð sé minning Guðgeirs
Jónssonar.
Ólafur Ástgeirsson.
Mig langar hér til að minnast
með örfáum orðum á kynni mín við
Guðgeir Jónsson sem fallinn er
frá, en hann varð 86 ára gamall
þann 6. júní sl.
Þegar Jón Grétar hringdi í okk-
ur hjónin til að láta okkur vita af
andláti hans settist ég niður og lét
hugann reika aftur í tímann.
Heimili Guðgeirs og Dóru var eins
og mitt annað heimili enda sam-
gangur mikill. Fyrstu minningarn-
ar um Guðgeir tengjast að sjálf-
sögðu vörubílunum hans og ég
man eftir Chevrolet-bíl sem fram-
leiddur var að ég held 1956. Síðan
kom Traderinn 1966 og að lokum
tveir Scania Vabis-vörubílar. Guð-
geir vann lengst af sem vörubíl-
stjóri og var duglegur að taka okk-
ur frændurna með sér, ýmist yfir
Oddsskarð að ná í efni eða inn á
sand eins og það var kallað í þá
daga. Guðgeir handmokaði efninu
á bílana og var það ekki lítið verk
og oft fengum við frændurnir að
hjálpa til.
Eins og áður sagði var heimili
þeirra hjóna eins og mitt annað
heimili en Dóra heitin frænka var
systir móður minnar og ekki nema
150-200 metrar á milli heimilanna.
Jólaboð voru haldin til skiptis á
heimilunum og þá var nú oft glatt
á hjalla og ekki síst þegar Guðgeir,
Dóra og foreldrar mínir rifjuðu
upp sína æsku og bernskubrek.
Einnig var oft gripið í spil og spil-
uð vist, en Guðgeir var mikill
spilamaður og var feikigóður
bridge-spilari og spilaði hann á
mótum hér austanlands á árum áð-
ur. Þessi jólaboð eru mér afar
minnisstæð og seint mun ég
gleyma rjómatertunni hjá Dóru
frænku með karamellubúðingnum
góða og ekki síður öllum flugferð-
unum úr höndum Guðgeirs en
þeim fengu öll börnin úr stórfjöl-
skyldunni að kynnast en Guðgeir
var með afbrigðum barngóður
maður.
Guðgeir var þeim eiginleika
gæddur að hvar sem hann fór þar
gustaði af honum hressileikinn og
sjaldnast einhver lognmolla í
kringum hann. Hann hafði
ákveðnar skoðanir á hlutunum og
var ófeiminn við að koma þeim á
framfæri og auk þess var hann
passlega þver.
Um leið og við kveðjum þig,
Guðgeir, með virðingu og þökk
vottum við ykkur Jóni Grétari,
Guðnýju, Marteini og fjölskyldum
okkar innilegustu samúð.
Magnús Jóhannsson og fjöl-
skylda.
Á lífsleiðinni kynnumst við
mörgu fólki, sumum gleymir mað-
ur strax, en öðrum gleymir maður
aldrei. Í hugum okkar bræðra var
Guðgeir einn þeirra sem ekki
gleymast. Allt frá barnæsku og
fram á síðustu ár var hann mikill
vinur okkar. Þær voru ófáar
stundirnar sem við áttum með
honum í bílnum hans og alltaf tók
hann vel á móti okkur. Stundum
gátum við hjálpað honum við að
tína grjót sem hann þurfti að
sækja inn í sveit og keyrði með út
í bæ. Eða fórum með honum inn á
Sand til að ná í möl og sand í hinar
ýmsu framkvæmdir. Á þessum ár-
um voru ekki til neinar gröfur til
að moka á bílana heldur þurfti ein-
göngu að notast við handaflið.
Sannarlega vorum við oft þreyttir
eftir þessar ferðir, en þreytan
gleymdist fljótt og í minningunni
voru þessar ferðir bara skemmti-
legar því margt var spjallað bæði
um menn og málefni, en Guðgeir
var hafsjór af fróðleik um allt milli
himins og jarðar.
Guðgeir var mikill fjölskylduvin-
ur og kom því oft í heimsókn á
Melagötuna. Í næsta húsi bjó hans
besti vinur, Halli Berg, móður-
bróðir okkar, en þeir voru giftir
systrum, þeim Unni og Dóru Mar-
teins. Á góðum stundum tóku þeir
vinirnir oft lagið, því báðir voru
þeir miklir og góðir söngmenn. Þá
spillti það ekki söngnum þegar Oli-
ver Daníelssen, Færeyingur sem
leigði hjá pabba og mömmu í
nokkur ár, tók lagið með þeim. Í
okkar huga var þetta söngtríó al-
veg frábært og þeir létu sig ekki
muna um að syngja á ýmsum
tungumálum, þótt Halúetta lifi
einna best í okkar minni.
Eftir að fjölskylda okkar flutti
suður urðu samverustundirnar
vitaskuld færri, en öll þessi ár höf-
um við alltaf sent hverjir öðrum
jólakveðjur. Þar sem við bræður
stunduðum allir sjóinn á síldarár-
unum á sumrin komum við oft á
Norðfjörð og þá var alltaf byrjað á
því að heilsa upp á okkar gamla
vin, Guðgeir Jónsson.
Á þeim árum þurftu menn oft að
bregða sér milli fjarða, ýmist til að
skemmta sér eða til að ná sér í að-
föng. Þrátt fyrir að Guðgeir hafi
verið búinn að skila fullum vinnu-
degi á vörubílnum þá minnumst
við þess ekki, að hann hafi nokkru
sinni neitað okkur um ferðir á
kvöldin og jafnvel nætur ef eftir
var leitað. Síðasta sinn sem við
hittumst allir var þegar Guðgeir
hélt upp á 70 ára afmælið árið
1993, en þá fórum við bræður aust-
ur og tókum þátt í veislunni. Það
var frábær tími og þá voru gömlu
tímarnir rifjaðir upp undir miklum
söng og guðaveigum. Þótt sann-
arlega búi margt góðra manna enn
á Norðfirði, þá finnst okkur að
með fráfalli Guðgeirs hafi fjörð-
urinn misst einn af sínum allra
bestu sonum og við kveðjum hann
með miklu þakklæti og virðingu.
Við sendum börnunum þeirra
Guðgeirs og Dóru, þeim Guðnýju,
Jóni Grétari og Marteini ásamt
fjölskyldum þeirra, okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Bergvin, Guðmundur og Hrafn
Oddssynir.
✝
Elskulegur faðir okkar, bróðir og vinur,
RICHARD L. RICHARDSSON,
lést í Boston, Bandaríkjunum miðvikudaginn
24. júní.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Peter, Richard, Richmond,
Sigurður Richardsson og fjölskylda,
Sverrir Guðjónsson og Erna.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir,
afi og langafi,
HREIÐAR G. VIBORG,
Hraunvangi 3,
áður Barmahlíð 34,
Hafnarfirði,
andaðist á Vífilsstöðum þriðjudaginn 30. júní.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Jóna Helgadóttir,
Helgi Þór Viborg, Hildur Sveinsdóttir,
Guðmundur Viborg,
Sigríður María Hreiðarsdóttir,
afabörn og langafabörn.