Morgunblaðið - 04.07.2009, Blaðsíða 38

38 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 4. JÚLÍ 2009
Kveðja frá
Kvennadeild Gí-
deonfélagsins á Ís-
landi.
Hún Þorbjörg eða Obba, eins og
hún var alltaf kölluð, hefur nú ver-
ið kölluð heim til Drottins, sem
hún lagði allt sitt traust á. Hún
var ein af 17 stofnendum Kvenna-
deildar Gídeonfélagsins sem var
stofnuð í Vatnaskógi árið 1977.
Frá upphafi mætti hún á alla fundi
og uppákomur ásamt eiginmanni
sínum, Friðriki Vigfússyni, á með-
an hann lifði og eftir að hann lést
kom hún eins oft og heilsa hennar
leyfði. Síðustu ár var sjón og
heyrn farin að daprast og því kom
hún ekki á fundi, en hún var með
okkur í bæn, en hún var trúföst
bænakona fyrir starfi félagsins.
Hún var vön að segja þegar ég
hitti hana: „Ég fylgist með ykkur
og bið alltaf fyrir starfinu.“ Fyr-
irbænir hennar voru ómetanlegar
Þorbjörg Hólmfríður
Sigurjónsdóttir
✝ Þorbjörg Hólm-fríður Sigurjóns-
dóttir fæddist í
Reykjavík 12. apríl
1918. Hún lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 17. júní síð-
astliðinn og fór útför
hennar fram frá Foss-
vogskirkju 26. júní.
því við vitum að það
þarf fólk eins og
Obbu til að biðja fyr-
ir starfinu í Guðs ríki
og viljum við þakka
allar hennar bænir af
hjarta.
Obba og Fiddi
voru kærir vinir
tengdaforeldra
minna sem voru líka
einir af stofnendum
og máttarstólpunum í
Gídeonstarfinu. Það
er mikil eftirsjá að
öllu því góða fólki
sem er ekki lengur á meðal okkar.
Við biðjum Guð að blessa minning-
arnar um þau öll og heiðrum minn-
ingu þeirra með því að halda starf-
inu áfram.
Við minnumst Obbu með mikilli
hlýju og virðingu og biðjum Guð
að blessa minningu hennar. Við
sendum dætrunum Guðlaugu og
Maríu og fjölskyldum þeirra okkar
dýpstu samúðar- og blessunarósk-
ir.
Laufey G. Geirlaugsdóttir.
Kveðja frá KFUM og KFUK
Í virðingu og þökk kveður
KFUK og KFUM kæra fé-
lagskonu. Þorbjörg Sigurjónsdótt-
ir eða Obba eins og hún var ætíð
kölluð gekk ung til liðs við KFUK.
Hún var einstaklega hógvær kona,
kærleiksrík og trygglynd. Ein-
kunnarorð KFUK passa vel við
lífshlaup hennar: „Ekki með valdi
né krafti heldur fyrir anda minn“
segir Drottinn. Hún sýndi félaginu
alla tíð mikla ræktarsemi, sótti
samkomur og sérstaklega KFUK-
fundi eins lengi og heilsan leyfði.
Á langri ævi tók hún þátt í mörg-
um starfsgreinum félagsins, var
sunnudagaskólakennari og sat í
stjórn KFUK yfir 20 ár. Hún hafði
yndi af söng og tónlist og söng í
mörgum kórum á vegum félagsins:
Ungmeyjakórnum undir stjórn
Svanlaugar Sigurbjörnsdóttur,
blandaða kórum og Kvennakór
KFUK. Einnig gladdi hún marga
með gítarleik sínum. Hún tók þátt
í sumarbúðaævintýri KFUK bæði í
Straumi og Vindáshlíð og var þátt-
takandi í kvennaflokki í fjölmörg
ár. Obba var ætíð tilbúin að leggja
hönd á plóginn og ófáar kökurnar
bakaði hún og gaf til starfsins og
basar KFUK naut góðs af vinnu
hennar. Hún hélt alla tíð mikilli
tryggð við starfið og fylgdist vel
með og bað fyrir því.
Hún var í kristniboðsflokki
KFUK og studdi málefni kristni-
boðsins. Hún vissi að kristin trú er
ekki háð landamærum og það
skiptir máli að sem flestir fái tæki-
færi til að heyra fagnaðarerindið
um Jesú Krist.
Samferðafólk hennar í félaginu
þakka fyrir að hafa átt hana að
vinkonu og samstarfskonu. Drott-
inn blessi minningu hennar. Góður
Guð blessi dætur hennar og fjöl-
skyldur þeirra.
F. h. KFUM og KFUK,
Kristín Sverrisdóttir.
Elsku afi minn,
það er sárt að horfa
á eftir þér hverfa frá
okkur.
Það var mér svo
fjarri að þú myndir
kveðja okkur svona snemma eftir
að þú varst búinn að standa af þér
allt sem yfir gekk. Mér finnst
ómetanlegt að hafa fengið að hitta
þig í síðasta skiptið og fengið að
tala við þig, þar sem við höfðum
ekki hist lengi. En minning mín
um þig er skýr og í mínum huga
ertu alltaf sá sterki maður sem þú
varst.
Þegar ég var hjá þér og Sollu á
Miðsitju á sumrin, þá fékk ég að
kynnast afa mínum eins og honum
leið best. Fyrir mér var þetta al-
ger draumur, að fá að moka undan
Kveik frá Miðsitju, það taldi ég
vera öfundsvert á þeim tíma.
En það sem ég tel öfundsvert í
dag er að hafa fengið að njóta
samveru þinnar og Sollu þessi
sumur. Ég leyfi mér að trúa því að
þú lifir áfram, bæði í hugum allra
sem þú hefur komist í kynni við
um ævina og á himnum. Þú ert
sennilega kominn á hestbak núna
og ættir þú að hafa úr miklum
gæðingum að velja, ég býst við að
miklir fagnaðarfundir hafi verið
þegar þú hittir alla þá hesta sem
hafa kvatt þig úr þessum heimi.
En elsku afi minn, ég á eftir að
sakna þín mikið og ég mun minn-
ast þín alla tíð.
Ingi Fannar Eiríksson.
Hestamannamót. Merkið er gef-
ið og keppendur geysast af stað á
flugaskeiði. Ég held niðri í mér
andanum þegar þeir nálgast mark-
línuna…já! Hann malaði þá! Ég
hnippi í ókunnuga manninn við
hliðina á mér og segi: „Þetta er
mágur minn.“ „Hann Jói vakri? Þú
getur verið stolt af því, barnið
gott. Hann er besti skeiðreiðar-
maður á Íslandi.“ Ég brosi hring-
inn – er við það að rifna af monti.
Á sjúkrahúsinu á Sauðárkróki
situr systir mín við vinnu sína.
Augun hvarfla niður brekkuna til
hrossanna sem þar eru á beit.
Ekki í fyrsta skipti – það er eitt-
hvað afar sérstakt við þetta brúna
merfolald þarna.
Búið að kaupa folaldið, þá er að
kaupa undir það jörð… eða þannig
má líta á það eftirá. Solla sagði
síðar, þegar höfðinginn hún Krafla
var fallin frá og þau hjónin flutt út
á Krók: „Við bjuggum með Kröflu
í Miðsitju og reyndum að aðstoða
hana af fremsta megni“.
Í Miðsitju.Það er gestkvæmt og
mikið skrafað í eldhúsinu. Ég nýt
andrúmsloftsins: vinátta, hlýja,
gleði og brennandi áhugi sameina
hugi og sálir. Þarna sitja þau með
vinum sínum, ekkert áfengi, engar
Jóhann Þorsteinsson
✝ Jóhann Þor-steinsson fæddist
í Efstabæ í Skorradal
3. maí 1936. Hann lést
á bráðadeild Land-
spítalans 15. júní síð-
astliðinn og var útför
hans gerð frá Foss-
vogskirkju 26. júní.
reykingar, bara tær
gleði. Hann Jói fær
kannski ekki bikar
fyrir að hætta að
drekka en þetta er
samt sem áður sá
sigur sem sköpum
skiptir. „Þetta er
hann Jói mágur
minn“, hvísla ég að
sjálfri mér með stolti.
Þá erum við öll
komin á mölina aftur.
Ég er hjá Jóa og
Sollu í Norðlingaholt-
inu að setja saman
tröppu. „Ég keypti þetta í IKEA
um daginn – ég verð að fara að
komast á hestbak,“ segir Jói með
blik í auga. Hálft fjórða ár hefur
verið þrotlaus barátta við fylgi-
fiska þess að vera með dáin nýru.
Ótrúlegt hvað þessi skapmaður
hefur tekist á við veikindi sín af
miklu æðruleysi en jafnframt bar-
áttuvilja. „Þetta er hann Jói mág-
ur minn,“ hugsa ég stolt, herði síð-
ustu skrúfuna og brosi á móti.
Kannski er æðruleysisbænin ekki
svo galið leiðarljós.
Hálfu ári síðar kemur símtalið.
Þrátt fyrir veikindi undanfarinna
ára koma fréttirnar á óvart, núna
þegar hann var búinn að vera svo
hress. Ánægjulegt þó hvernig
þessi síðasta vika hans Jóa í þessu
jarðlífi reyndist: hann var hress,
Solla átti sjötugsafmæli og margir
litu við. Um helgina fóru þau svo
norður í Skagafjörð, heimsóttu
merarnar sínar og skoðuðu folöld-
in. Komu suður sæl og glöð á
sunnudagskvöldi. Á mánudags-
morgni var hann allur.
Ég sé hann alveg fyrir mér: á
hlemmiskeiði á Mjölni sínum, vind-
urinn hvín í eyrum og þýtur um
fax, báðir orðnir ungir í annað sinn
í því himnaríki sem hann hefði
kosið sér: þar sem dýr og menn
mætast sem jafningjar og byggja
upp sambönd þvert á tegundir,
byggð á gagnkvæmu trausti og
virðingu.
Jóa mun einkum minnst fyrir
framlag sitt til hestamennsku og
vissulega var það afar glæstur fer-
ill. En í mínum huga voru stærstu
afrekin sá ofurmannlegi viljastyrk-
ur, þrautseigja og æðruleysi sem
hann sýndi í baráttunni við sjúk-
dómana tvo, alkóhólismann og síð-
ar nýrnabilunina.
Þar fór hetja. Þar fór hinn sanni
afreksmaður, þar fór hann Jói
mágur minn.
Blessuð sé minning hans.
Anna Margrét
Stefánsdóttir.
Solla systir mín varð sjötug 10.
júní og bar það upp á miðvikudag.
Jói mágur minn fór því að venju
upp á Landspítala í skilun. Það tók
u.þ.b. 4 klukkutíma. Eftir það
þurfti hann alltaf að hvíla sig. Ég
kom til þeirra um miðjan dag og
var hann þá kominn aftur á stjá.
Þegar leið á daginn fór hann að
ókyrrast, hann ætlaði nefnilega að
kaupa rósir handa Sollu sinni. Hún
var búin að fá a.m.k. 2 blómvendi
og fannst það alveg nóg. Jói sagði
að þeir væru ekki frá sér. Þau fóru
því niður í Mjódd og Jói fór inn, þó
fæturnir vildu illa hlýða, og keypti
7 stórar rauðar rósir, eina fyrir
hvern tug. Ég hitti Jóa ekki aftur
því 5 dögum seinna var hann lát-
inn, en rósirnar 7 stóðu full-út-
sprungnar á stofuborðinu og báru
vitni um þann mikla kærleika, sem
ætíð var á milli þeirra þó margt
bjátaði stundum á. Þessi síðustu
veikindaár voru Jóa mjög erfið en
hann gafst aldrei upp og átti alltaf
von um að geta öðlast betri heilsu.
Var það ekki síst vegna þess að
Solla vék varla frá honum allan
þennan tíma og stappaði í hann
stálinu. Ég hef oft undrast æðru-
leysi þessa skapmikla manns gegn-
um þessi erfiðu veikindi. Hann
kvartaði aldrei yfir hlutskipti sínu
heldur reyndi að horfa fram á veg-
inn og finna út hvernig hann gæti
sem best notið þess sem hann þó
hafði.
Hann var að mörgu leyti þakk-
látur fyrir þetta ár sem liðið er
síðan þau fluttu suður. Fjölskyldu-
böndin styrktust og hann gat oft-
ast mætt í fjöldskylduveislur og
fylgst með lífinu hjá hans nánustu.
Það var honum mjög mikilvægt að
vita að allt gengi vel hjá afkom-
endum þeirra Sollu. Ég veit að
hann taldi svo vera.
Við hjónin nutum þeirrar gæfu
að eignast góð hross frá Miðsitju.
Það var Jóa mikið kappsmál að
rækta góða hesta en ekki síður að
þeir hestar sem frá honum færu
væru góðir. Hann fylgdist því vel
með hvernig eigendum gengi með
þá og reyndi oft að bæta á einhven
hátt ef eitthvað fór úrskeiðis. Þær
eru ógleymanlegar ferðirnar norð-
ur þegar við gengum með Jóa og
Sollu kringum stóðið. Þau mátu
kosti og galla hrossanna og þegar
inn kom var haldið áfram að tala
um hesta, hestaferðalög , næsta
mót, góða og slæma dóma og allar
hliðar ræktunar. Svo var Jói sífellt
að gefa okkur góð ráð varðandi
reiðmennsku. Mikið væri ég góður
reiðmaður ef ég hefði náð að til-
einka mér meira af því.
Ég vil þakka Jóa mági mínum
góðar samverustundir og votta
dætrum hans, stjúpsonum og öðr-
um aðstandendum samúð mína.
Solla mín, það var frábært að
vera með þér á Sjálandi og sjá þig
teyma Kröfludótturina Heklu inn á
völlinn þar sem hún var að fá heið-
ursverðlaun fyrir afkvæmi með að-
aleinkunn yfir 8. Það veitir þér
vonandi styrk að vita að Jói hefði
verið mjög ánægður með þessa
glæsilegu afkomendur Kröflu.
Þórunn Stefánsdóttir,
Jón Birgir Baldursson.
Jóhann Þorsteinsson, kenndur
við Miðsitju, er látinn eftir erfið
veikindi Hann er einn eftirminni-
legasti hestamaður síðari hluta
síðustu aldur bæði sem reiðmaður,
tamningamaður og ræktandi.
Hrossarækt þeirra hjóna Sólveigar
og Jóhanns varð ekki aðeins lands-
fræg fyrir árangur heldur þekkt
víða um heim í hópi aðdáenda ís-
lenska hestsins. Jóhann hlaut
margar viðurkenningar fyrir störf
sín á vegum hestamennskunnar.
Miðsitja er í hópi þeirra rækt-
enda sem hlotið hafa viðurkenn-
inguna „ræktunarmaður ársins“ en
það er æðsta opinbera viðurkenn-
ing sem hrossaræktandi getur
fengið. Þá hlaut Jóhann sérstaka
viðurkenningu á uppskeruhátíð
hestamanna fyrir þremur árum
fyrir framlag sitt til greinarinnar.
Hann varð snemma þekktur sem
afburðamaður í því leggja hesta til
skeiðs. Svo snjall skeiðreiðarmað-
ur þótti hann að hann fékk auk-
nefnið vakri – Jói vakri – eins og
hann var nefndur meðal hesta-
manna. Hann starfaði alla sína tíð
við hross, framan af árum í bland
við önnur störf en tamningastöð
rak hann í mörg ár.
Árið 1980 kaupa þau hjón jörð-
ina Miðsitju í Skagafirði og varð
ævistarf þeirra eftir það helgað
hrossarækt og tamningum. Mið-
sitjuhestar urðu áberandi í ræktun
íslenska hestsins. Nafnkenndir
stóðhestar komu hver á fætur öðr-
um og má þar nefna Kraflar,
Kveik og Keili frá Miðsitju. Áhrif
hrossa úr þeirra ræktun hafa orðið
mikil í íslenska reiðhestastofninum
og standa ræktendur í þakkar-
skuld við þau. En framlag Jóhanns
var ekki eingöngu hrossarækt og
reiðmennska. Hann tók mikinn
þátt í félagsstörfum, var um árabil
formaður Dómarafélagsins LH og
átti oft sæti í dómnefndum. Hann
var þulur á stórmótum og var un-
un að hlusta á hann, svo gott vald
hafði hann á íslensku máli. Þá var
hann um tíma fulltrúi LH í hrossa-
ræktarnefnd Bændasamtakanna.
Hann sinnti kennslustörfum í
hestamennsku á Hvanneyri um
tíma og fór til útlanda til að kenna
auk þeirra námskeiða sem hann
stóð fyrir hér heima, ekki síst í því
að kenna mönnum að ríða til
skeiðs. Þá sat hann þing LH til
fjölda ára. Þannig komu áhrif hans
og reynsla fram á mörgum sviðum.
Jóhann var hávaxinn og vörpu-
legur, bar sig alltaf vel og ákveðin
reisn yfir honum. Hann gat verið
afar skemmtilegur á stundum þó
lundin væri stór. Hann vissi hvað
hann vildi og fór sínar eigin leiðir
en í ræktunarmálunum hlustaði
hann mjög grannt eftir áliti konu
sinnar og sótti gjarnan ráð til
hennar. Það var alltaf mjög gaman
að koma til þeirra í Miðsitju og
eigum við hjónin góðar minningar
frá þeim samverustundum. Upp-
bygging þeirra í Miðsitju var
myndarleg og þau voru með þeim
fyrstu til að skapa sér viðunandi
aðstöðu við tamningar innan dyra
enda var Jóhann alltaf með eitt-
hvað af hrossum í tamningu fyrir
aðra.
Með Jóhanni er fallinn frá mjög
eftirminnilegur persónuleiki sem
var mikill fengur að að kynnast og
eiga að vini. Nafn hans mun lengi
lifa meðal þeirra sem rækta ís-
lenska hestinn og unna honum.
Sólveig mín. Þú áttir stórbrotinn
mann og aðdáunarvert hversu vel
þú stóðst við hlið hans í erfiðum
veikindum. Við hjónin sendum þér
og fjölskyldum ykkar innilegar
samúðarkveðjur og þakkir fyrir
liðin ár.
Kári Arnórsson.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthól-
um.)
Guð geymi þig, elsku afi.
Þín barnabörn,
Jóhanna Rut Stefánsdóttir,
Sævar Örn Oddsson,
Jóhanna Kristín Jóhann-
esdóttir,
Sigmar Þór Oddsson.
HINSTA KVEÐJA
✝
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim sem sýndu
okkur samúð og hlýhug vegna andláts og útfarar
eiginmanns míns, föður okkar, tengdaföður, afa og
langafa,
HARALDAR BRYNJÓLFSSONAR
frá Króki Norðurárdal,
Kirkjusandi 3,
Reykjavík.
Sigurbjörg Sigurðardóttir,
Brynjólfur Haraldsson, Jóhanna K. Birgisdóttir,
Guðrún J. Haraldsdóttir, Þorkell D. Jónsson,
Arndís Haraldsdóttir, Ingþór K. Sveinsson,
Ingibjörg E. Ingimundardóttir, Kristján V. Kristinsson,
Sigurður S. Ingólfsson, Kristín S. Steingrímsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.