Morgunblaðið - 04.07.2009, Blaðsíða 37

Minningar 37
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 4. JÚLÍ 2009
✝ Sig. Ómar Að-albjörnsson fædd-
ist á Akureyri 18. júní
1956. Hann lést um
borð í Kleifabergi ÓF
18. júní 2009 og fór
útför hans fram frá
Hafnarfjarðarkirkju
30. júní.
Kveðja frá
Dúllurum
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
Ef þessi orð úr Hávamálum eiga
við einhvern, þá eiga þau við Ómar,
félaga og vin okkar Dúllara, er lést
18 júní sl. aðeins 53 ára gamall. Þeg-
ar einn félagi okkar frétti lát Ómars
varð honum að orði: „Þetta getur
ekki verið, að lífsglaðasti og bros-
mildasti félaginn í okkar klúbbi sé
dáinn. Það er ósanngjarnt.“ Við tök-
um undir orð hans af heilum hug, en
samt er þetta staðreynd sem verður
ekki umflúin og verður sjálfsagt
langt í að við munum sætta okkur við
hana. Ómar var einn af fyrstu fé-
lögum í mótorhjólaklúbbnum Dúll-
urum, sem stofnaður var fyrir fimm
árum. Ómar, „Furstinn“ eins og
hann var kallaður af Dúllurum, var
einn ljúfasti maður sem við höfum
kynnst, alltaf léttur og brosmildur
og sagði aldrei styggðaryrði um
nokkurn mann, bóngóður og alltaf til
í að hjálpa ef þess var þörf. En því
miður var vinna hans þannig að hann
var löngum úti á sjó og þess vegna
urðu samverustundir okkar ekki
eins margar og við hefðum kosið. En
þær sem við áttum saman eru þess
vegna eftirminnilegri og dýrmætari
fyrir okkur.
Blessuð sé minning þín, og verður
þín sárt saknað í okkar hópi.
Dúllarar senda hugheilar samúð-
arkveðjur til fjöl-
skyldu Ómars.
Fyrir hönd Dúllara,
Friðrik Karl
Friðriksson,
Yngvi Högnason.
Systurnar voru
tvær, mamma og
Addý. Við bjuggum í
borginni en Addý og
hennar fjölskylda fyrir
norðan. Í bernskunni
er svo ríkt þegar Addý
kom með Ómar,
Siggu, Skarphéðin og Pálma suður.
Þau komu með flutningabílnum og í
minningunni var hann óratíma á
leiðinni, eða kannski var tilhlökkunin
svo mikil að tíminn virtist standa í
stað. Húsið á Framnesveginum fyllt-
ist af fjöri. Ég man að systkinin voru
alltaf svo brún, kannski skein sólin
skærar á þessum árum fyrir norðan.
Svo töluðu þau með hreim, svona
norðlenskum hreim, í huga barnsins
var þetta mjög framandi og flott.
Við Ómar áttum að gæta þeirra
yngri, enda miklir reynsluboltar í
þeim efnum. En traust systranna á
okkur Ómari til að gæta þeirra
minnkaði með hverri heimsókninni.
Við höfðum svo glettilega gaman af
að púkast með þau yngri, sumt ekki
prenthæft. En ein sagan stendur
upp úr og töluðum við oft um hana.
Við höfðum nefnilega komist yfir
fullt kort af strætómiðum og sögðum
litlu bræðrunum að fara á rúntinn í
rútunni í Reykjavík, með tuttugu
strætómiða í vasanum. Ekkert
spurðist til Skarphéðins og Pálma í
marga klukkustundir. Fólk var farið
að leita, við Ómar orðin þá mjög
hrædd en gátum stunið upp hvað við
höfðum gert. Þá var farið niður á
Lækjartorg og beðið eftir hverjum
strætó sem kom á endastöðina og
kíkt inn hvort þar leyndust tveir litl-
ir guttar að norðan. Við Ómar vorum
svo tekin í bakaríið þegar heim var
komið.
Oft marka bernskuárin djúp spor í
lífsbók okkar, eitthvað sem gengur
með okkur lífsins veg. Verða minn-
ingarnar og fólkið sem bjó þær til,
okkur dýrmætara en margt annað
sem seinna verður á lífsleiðinni. Þó
svo að við sæjumst ekki oft þá viss-
um við bæði um væntumþykjuna og
vináttuna sem var okkur svo kær.
Þegar við svo sáumst var eins og við
hefðum ekkert gert annað en að tala
saman í gegnum árin. Það er erfitt
að útskýra svona vináttu fyrir þeim
sem hafa ekki upplifað hana. Það er
eins og kærleikurinn þarfnist ekki
stöðugrar iðkunar, hann er eins og
lím sem heldur öllu saman. Maður
þarf aðeins að hugsa til vinarins, það
gefur okkur gleði og yljar hjartanu
sem gefur manni síðan orku til að
halda áfram. Minningarnar leita
stöðugt á hugann eins og lítið púsl,
litlar myndir sem höfðu samt svo
sterk áhrif þegar haldið var áfram út
í lífið.
Nú er minn elskulegi frændi kom-
inn í annan strætó og á fullt af
strætómiðum og ferðast um í víddum
sem eru okkur hinum huldar. Við
eigum eflaust eftir að sitja saman í
strætó himnanna, rétt eins og Pálmi
og Skarphéðinn gerðu hér forðum
daga og ferðast um, óháð tíma og
rúmi.
Megi Guð blessa og styrkja Völu,
dæturnar, Addý, Bjössa og alla fjöl-
skylduna. Blessuð sé minning þín,
elsku frændi.
Rósa Matthíasdóttir.
Kveðja frá áhöfninni
á Kleifaberginu
Ómar hóf störf á Kleifaberginu ár-
ið 1997 þegar útgerð skipsins hófst
frá Ólafsfirði. Hann var einn af þeim
sem mynduðu kjarnann í áhöfninni
og var alla tíð matsmaður enda voru
gæði og vel unnin störf Ómari of-
arlega í huga. Reyndar var það lýs-
andi fyrir Ómar í sínu daglega lífi, að
vera vandvirkur. Hann hélt ætíð
góðu sambandi við skipsfélaga sína,
var duglegur að mæta á mannamót
og kom iðulega þegar áhöfnin var að
koma saman á einn eða annan hátt.
Hann var mikill félagi, vel liðinn og
hafði góða nærveru. Flestir munum
við eftir Ómari í góðu skapi, en þann-
ig var hann líka oftast. Hann var
húmorískur, hress og gat alltaf horft
á björtu hliðarnar. Það var því mikið
reiðarslag þegar Ómar lést um borð í
Kleifaberginu aðfaranótt 19. júní eft-
ir stutt veikindi. Engan okkar grun-
aði hvað við áttum í vændum þetta
kvöld og sennilega hefði það verið
það síðasta sem hvarflaði að mönn-
um að við ættum eftir að missa Ómar
svona skyndilega. Við söknum sárt
látins félaga sem lést langt fyrir ald-
ur fram. Hugurinn er hjá Völu og
fjölskyldunni á þessum erfiðu tím-
um. Við biðjum alla góða vætti að
gæta þín Ómar og að hjálpa ættingj-
um þínum í gegnum þessar raunir.
Minning þín lifir meðal okkar.
Fyrir hönd skipsfélaganna,
Andri Viðar.
Okkur langar með nokkrum fá-
tæklegum orðum að kveðja hann
Ómar, vin okkar og bekkjarfélaga úr
56-árganginum frá Ólafsfirði.
Sú kveðja kemur alltof fljótt. Óm-
ar var á besta aldri og átti framund-
an, að því er við töldum, langa ævi.
En enginn veit hvenær kallið kemur.
Við höfðum nú fyrir nokkrum dög-
um ákveðið að hittast enn á ný til að
halda áfram að undirbúa bekkjar-
mótið okkar í haust. Hann var einn
af okkur krökkunum, sannarlega,
vinur okkar allra, ævinlega hrókur
alls fagnaðar. Alltaf kátur. Þannig
hafði það verið allt frá barnaskóla-
árunum okkar.
En auðvitað fór hver sína leið.
Okkur auðnaðist sú gæfa að taka
upp vinarþráðinn að nýju og fundum
að sá þráður hafði aldrei slitnað. Við
settumst og rifjuðum upp skólaárin,
sumrin, gleðina, sorgirnar, fjörðinn
okkar.
Ómari þótti vænt um Ólafsfjörð.
Vorum ákveðin að hittast aftur á
flottu móti í haust.
Ómar var skemmtilegur maður.
Ómar var góður drengur.
Við munum sakna Ómars.
Ómar var stoltur fjölskyldufaðir
sem hafði yndi af því að segja okkur
hinum frá stelpunum sínum og
barnabörnunum. Það var glampi í
augum hans þegar talið barst að
þeim.
Við kvöddumst núna í maí. Það
var ekki ætlunin að það yrði í síðasta
skiptið. Við ætluðum að láta bekkj-
armótið verða upphafið að endurnýj-
uðum kynnum hópsins.
Þó Ómar sé farinn mun hann lifa í
minningunni. Sú minning er björt.
Þar mun engan skugga bera á.
Enda aldrei ástæða til.
Missir Völu og stelpnanna er mik-
ill og fjölskylda Ómars á samúð okk-
ar allra á þessum sorgardegi. Góður
drengur er genginn alltof snemma.
En kæri Ómar. Við hittumst svo á
bekkjarmótinu okkar einn góðan
veðurdag, einhvern tímann, öll.
Fyrir hönd krakkanna í bekknum,
Gunnlaugur Jónsson.
Elsku frændi, ég ætla að láta þig
standa við orð þín um að taka góðan
hjólatúr saman. Hann verður víst
samt að vera á öðrum vettvangi en
það er í góðu lagi. Ég held að það sé
fínt að rúnta þarna uppi.
Ég hugsa oft til æskuáranna, þeg-
ar ég kom á sumrin til Ólafsfjarðar
og fékk að gista hjá Addý frænku og
Bjössa. Þú gafst þér alltaf tíma fyrir
mig. Fara með mig og Gullý í sund
og að rúnta með mig um bæinn,
stoltur á nýja bílnum þínum, Toyota
Celica með ljósum sem spruttu upp-
úr húddinu. Mér fannst þetta flott-
asti bíll í heimi. Ég gleymi heldur
aldrei þegar þú gistir um stund hjá
okkur ömmu og afa á Framnesveg-
inum og þrátt fyrir aldursmuninn á
okkur gátum við rætt saman um
heima og geima, langt fram eftir
nóttu eftir að amma og afi voru sofn-
uð og spiluðum fótboltaleik í tölvunni
minni. Þér fannst það ekkert smá
gaman enda varstu alltaf pínu strák-
ur í þér. Það var hægt að læra mikið
af þér enda held ég að heimurinn
væri mun betri ef fólk hefði ekki
nema bara brot af hjartalagi þínu.
Síðan liðu árin og við hittumst
minna, helst á rúntinum á fínu hjól-
unum okkar. Ég minnist brosmilds
manns með hjarta úr gulli, sem tal-
aði alltaf vel um alla og öllum var
hlýtt til. En þér var greinilega ætlað
annað hlutverk þarna uppi. Elsku
Vala, Gullý, Fanney, Addý, Bjössi og
aðrir aðstandendur, megi góðar
vættir vaka yfir ykkur.
Skarphéðinn Smith.
Sig. Ómar
Aðalbjörnsson
✝ Þórður JóhannesArason fæddist á
Illugastöðum í Múla-
sveit 30. september
1913. Hann andaðist
16. júní 2009 og var
jarðsunginn frá Foss-
vogskirkju 26. júní.
Kæri tengdapabbi.
Hvar skal byrja?
Kannske þegar við
hittumst fyrst! Sonur
þinn Elías hafði
kynnst yngstu heima-
sætunni á Ferjubakka
og renndi í hlaðið og þú varst með.
En á þessum tíma varst þú að hætta
búskap í Múla og varst að fara út á
vinnumarkaðinn ef svo má segja
kominn rétt yfir sextugt og áttir eftir
að koma víða við. Maður getur
ímyndað sér að eftir að hafa búið á
sama stað í 35 ár hafi ekki verið auð-
velt að fara að þvælast um allt og
vinna stuttan tíma á hverjum stað og
hálfpartinn vera alltaf með allt sitt í
ferðatösku.
Snemma á þessum árum fóru
menn að nota kunnáttu þína í torf- og
grjóthleðslu og má sjá verk þín víða.
Þú varst afar nákvæmur og lagðir
mikla áherslu á að leggja línurnar
rétt í byrjun, hafa rétta hallann
o.s.frv. annars ylti allt um koll. Þegar
þú fórst til vertíða sem mun hafa ver-
ið á Patreksfirði, Keflavík og síðast
og lengst í Grindavík kom í ljós hve
afbragðsgóður saltari þú varst og
aftur kom þessi vandvirkni og ná-
kvæmni í ljós.
Þegar þú fékkst þér íbúðina í
Dvergabakka eftir vertíðarlífið kom
í ljós hve mikill húskarl þú varst í þér
og þá varst þú aftur kominn með
heimili. Og það fór þér vel úr hendi,
elda mat, ryksuga, og
vaska upp. Við í fjöl-
skyldunni nutum góðs
af að eiga þig að þegar
svangt liðið kom og
var gjarnan búið að
hringja á undan og
biðja um kjötsúpu ef
hægt væri því þín kjöt-
súpa var best í heim-
inum, ég var oft búin
segja þér það. Ég
reyndi að gera eins en
hún varð aldrei alveg
eins, en ég held áfram
að reyna.
Ekki má ég gleyma að segja þér
hve ofboðslega okkur þótti gaman að
koma í Seljaland og hefði það mátt
vera oftar. Ég man eftir að það var
oft mannmargt, en þá var dreift í
bæði húsin. Börn sem voru í Selja-
landi voru gjarnan úti að stífla læki,
veiða með einhverjum í ánni, tína ber
eða sitja inni og lesa eða spila. Þau
fundu fyrir einhverju sérstöku, mik-
illi kyrrð, ekkert sjónvarp né útvarp,
ekkert rafmagn og til sanninda um
þessa sérstöðu sagði systursonur
minn 7 ára sem fór með okkur að í
Seljalandi væri bara borðað þegar
maður væri svangur, maður þyrfti
ekki alltaf að vera að þvo sér og
mætti fara að sofa þegar maður vildi.
Ég fékk líka tækifæri til að vinna
með þér í Grindavík. Þú lagðir inn
gott orð fyrir mig að koma og vinna
með þér í saltfiskverkun. Við vorum
sem sagt nokkrar vikur saman í ver-
búð, alveg nýtt fyrir mig að upplifa
þetta allt og læra ný handbrögð. Það
var áhugavert að sjá hvað þú féllst
vel inn í hópinn og rabbaðir við unga
fólkið um lífið og tilveruna.
Eitt enn kemur upp í hugann þeg-
ar ég fer að skrifa. Það er sú mynd
sem ég sé fyrir mér þegar þið Jóa-
kim bróðir þinn komuð hér við á leið
ykkar vestur í Seljaland. Ladan með
kerruna fulla af timbri, ýmist til
smíða eða í kamínuna.
Minnisstætt og til eftirbreytni er
hve traustur, vandvirkur, heiðarleg-
ur og trúr þú varst og fórst vel með.
Þú varst eins og klettur sem stormar
og stórsjóir reyndu að beygja en
tókst aldrei.
Mér þótti mjög miður að hafa aldr-
ei hitt tengdamóður mína.
Haf þökk fyrir allt.
Hvílið bæði í friði.
Guðrún (Dúna).
Afi minn var ekki alltaf eins og öf-
um er lýst í bókum. Hann hafði ekk-
ert sérlega gaman af litlum börnum,
held ég, og skipti sér lítið af okkur
framan af. Hann hafði mestan áhuga
á því að við værum hraust, var alltaf
sjúklega hræddur um mig sem barn
af því að ég fékk oft ljótan hósta og
einu sinni lungnabólgu. Mér fannst
þetta nú undarlegar áhyggjur því
enginn sem ég þekkti hafði dáið úr
hósta. En pabbi útskýrði fyrir mér
að afi hefði misst tvö systkini úr
berklum og ég reyndi að skilja þetta
og verða ekki örg þegar hann spurði
endalaust um heilsufar mitt. En ég
veit samt að afi mat okkur barna-
börnin mikils þó ég segi að hann hafi
ekki haft gaman af litlum börnum.
Hann fór að hafa áhuga á dugnaði
okkar í skóla þegar vitið fór að fær-
ast yfir okkur og þegar við vorum
orðin fullorðin hafði hann gaman af
að ræða heima og geima. Það var
gaman að veiða upp úr honum gaml-
ar sögur og ýmsar lýsingar á fólki úr
sveitinni. Þegar hann komst á flug
dró hann ekkert undan og við lærð-
um að nota orðin „peysa“ og „blesi“ á
glænýjan hátt þegar hann lýsti mis-
jöfnu fólki sem hann hafði kynnst á
lífsleiðinni.
Það má segja að afi hafi lifað tím-
ana þrenna og fátt sem hann lét
óreynt; fæddur og alinn upp í torfbæ
með moldargólfi, missti pabba sinn
sem barn, gekk í bændaskóla, gerð-
ist bóndi, eignaðist konu og börn, en
missti konu sína allt of snemma.
Hann vann í fiski, grjóthleðslu,
byggði sumarbústað, flutti í blokk-
aríbúð í Breiðholti, lærði á strætó-
kerfið, skar út, málaði myndir, ferð-
aðist án þess að keyra sjálfur bíl og
tók ljósmyndir. Maður sem aldrei
eldaði og mætti varla í mat á eigin
heimili tók á efri árum til við að baka
vöfflur, pönnukökur og flatkökur
auk þess að búa til bestu kjötsúpu í
heimi.
Þó að afi hafi ekki kennt mér að
hlaða úr grjóti eins og sumum í ætt-
inni, þá man ég alltaf að hann kenndi
mér eitt, og það var að kveikja upp.
Við reykjum venjulega kjöt á haustin
í litlum torf reykkofa sem Unnsteinn
og afi byggðu. Afi sá áður fyrr um
þetta verk ef hann var á svæðinu en
einhvern tímann álpaðist ég með
honum til að sjá hvernig hann gerði
þetta, ég hef þá verið unglingur.
Hann kenndi mér sérstaka aðferð
við að útbúa einskonar hreiður fyrir
eldinn með pappír og næfrum sem
eru þunnar litlar spýtur. Stórar
spýtur eru neðst, þá moð og svo taðið
ofan á allt saman til að kæfa eldinn
og gera góðan reyk. Taðið má ekki
vera blautt því þá myndast gufa sem
slagar kjötið. En þetta er nú ekki
hægt að útskýra í riti. Ég held því
enn fram að ég sé best í þessu verki á
mínu heimili af því að ég var sú eina
sem lærði það af afa og ég hugsa allt-
af til hans þegar ég kveiki upp. Ég
hef hér að lokum kunnuglegar ljóð-
línur sem afi fór oft með:
Vötnin byltast að Brunasandi,
bólgnar þar kvikan gljúp;
landið ber sér á breiðum herðum
bjartan og svalan hjúp;
jötunninn stendur með járnstaf í hendi
jafnan við Lómagnúp,
kallar hann mig, og kallar hann þig …
kuldaleg rödd og djúp.
(Úr áföngum Jóns Helgasonar.)
Guð blessi þig, afi, takk fyrir sam-
fylgdina.
Sigrún Elíasdóttir.
Jóhannes Arason
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar alla útgáfudagana.
Skil | Greinarnar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins:
mbl.is – smella á reitinn Senda efni
til Morgunblaðsins – þá birtist val-
kosturinn Minningargreinar ásamt
frekari upplýsingum.
Skilafrestur | Ef birta á minn-
ingargrein á útfarardegi verður hún
að berast fyrir hádegi tveimur virk-
um dögum fyrr (á föstudegi ef útför
er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað get-
ur birting dregist, enda þótt grein
berist áður en skilafrestur rennur
út. Greinar, sem berast eftir að út-
för hefur farið fram, eftir tiltekinn
skilafrests eða ef útförin hefur ver-
ið gerð í kyrrþey, eru birtar á vefn-
um, www.mbl.is/minningar. Æviá-
grip með þeim greinum verður birt
í blaðinu og vísað í greinar á vefn-
um.
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt
að senda lengri grein. Engin lengd-
armörk eru á greinum sem birtast
á vefnum. Hægt er að senda ör-
stutta kveðju, HINSTU KVEÐJU,
5-15 línur. Ekki er unnt að tengja
viðhengi við síðuna.
Minningargreinar