Morgunblaðið - 04.07.2009, Blaðsíða 35

Minningar 35
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 4. JÚLÍ 2009
þegar mig fór að dreyma um það
að skrifa einhvern tímann skáld-
sögu byggða á ævi hennar. Það
hefur enn ekki gerst þó svo að
mörg uppköst séu til sem ratað
hafa á öskuhaugana.
Það hryggir mig svo ótrúlega
mikið að hafa misst hana ömmu
mína því núna er engin amma á
Ísó. Núna bíður mín eingöngu tómt
hús á Engjaveginum. Amma á Ísó
er hluti af mínum bestu æskuminn-
ingum og hefur hún verið stór hluti
af mínu lífi. Ég er hinsvegar ótrú-
lega hamingjusöm með það að hafa
upplifað það að eiga svona ótrúlega
fallega ömmu með risastórt hjarta
sem tók svo vel á móti mér á
hverju ári. Í dag öfunda ég börn
sem eiga ömmur og afa úti á landi
sem þau geta heimsótt á hverju
sumri. Sú upplifun er ómetanleg og
verður hreinlega ekki metin til
fjár.
Frá því að ég var 18 ára hef ég
haldið að hver heimsókn mín til
ömmu á Ísó væri mín síðasta og
alltaf reynt að fá sem mest út úr
heimsóknum mínum og ávallt sagt
henni hversu vænt mér þykir um
hana. Nú er ég hinsvegar 25 ára og
ekki fyrr en núna sem hún leggst
til hinnar hinstu hvílu.
Þakka þér fyrir, elsku amma
mín. Mér finnst ég vera sjálfselsk
að syrgja þig, því í raun ætti ég að
vera þakklát fyrir það að hafa orð-
ið þeirra gæfu aðnjótandi að fæð-
ast sem dótturdóttir þín. En ég get
ekki annað en verið hvorttveggja.
Ég er ákveðin í því að leyfa syni
mínum að upplifa það að fara til
Ísafjarðar á hverju sumri og á
páskum en það hef ég hingað til
gert. Því miður verður engin amma
á Ísó til að taka á móti honum, en
sem betur fer á ég ótal sögur sem
þú hefur sagt mér.
Þín
Valgerður Húnbogadóttir.
Þá er hún amma mín dáin, amma
á Engjó eins og við kölluðum hana
alltaf systkinin. Amma var yngst
níu systkina, en átta voru þau
alsystkinin sem ólust upp á Gelti
við Súgandafjörð, fimm systur og
þrír bræður. Ég man að mér þóttu
þær systur allar heita svo flottum
og tignarlegum nöfnum; Petrína
Henríetta, Magnúsína, Stefanía
Marta, Benedikta Sveinbjörg og
svo amma, Friðgerður Guðný. Þær
systur voru með kolsvart, þykkt og
mikið hár, sumar með sítt hár fram
á elliárin og amma sagði að þær
hefðu verið með fallegasta hárið á
Vestfjörðum, ég held að það sé
satt. Amma fékk mig í afmælisgjöf
þegar hún varð 48 ára gömul og
var ég skírð í höfuðið á henni. Ég
sagði oft við ömmu síðustu ár að
hún hefði verið svo heppin að fá af-
mælisgjöf sem stækkaði og stækk-
aði.
Ég man fyrst eftir ömmu og afa
þegar ég var rúmlega tveggja og
hálfs árs, þá komu þau til okkar
mömmu þar sem við bjuggum úti í
Krók. Mamma var að fara að eiga
Fanneyju systur, pabbi og amma
fóru með ömmu á sjúkrahúsið og
ég og afi fórum í leigubíl inn á
Engjaveg, ég sé þetta ennþá fyrir
mér. Við barnabörnin hennar
ömmu vorum mikið inni á Engja-
vegi þegar ég var að alast upp, að
leika okkur í búinu sem var á bak
við hús, atast í köttunum hennar
og borða radísur, næpur og rab-
arbara á sumrin. Amma ræktaði
alltaf grænmeti í garðinum sínum
og þar vex stærsti og besti rab-
arbarinn í bænum.
Amma á sjö börn á lífi, tuttugu
og sjö barnabörn og fullt af barna-
barnabörnum. Það var með ólík-
indum hvað hún var minnug á nöfn
og afmælisdaga og fram á síðustu
árin var hún með það allt á hreinu
hver átti hvaða börn, hvað þau
hétu og hvenær þau voru fædd.
Amma hafði gaman af því að
segja sögur af sér og sínum. Hún
var stolt af sögunni af afa sem kom
gangandi yfir heiði og út að Gelti
til að biðja um hennar hönd með
trúlofunarhringana í vasanum.
Amma keyrði með mér nokkrum
sinnum til Reykjavíkur og til baka
eftir að ég eignaðist strákana, hún
hafði alltaf svo gaman af því að
ferðast um landið í bíl og stundum
tókum við Baldur eða Fagranesið
til að stytta mér aksturinn og
henni þótti það ekki verra. Amma
fór síðast með mér síðasta sumar
þegar við fórum á ættarmót að
Laugum í Sælingsdal. Hún var svo
spennt fyrir þeirri ferð, talaði um
að hún væri að fara á héraðsmótið
sem hún fór aldrei á þegar hún var
ung. Amma átti þar yndislegt
kvöld þar sem hún hitti afkom-
endur sína sem þarna voru mættir
tæplega áttatíu talsins en svo
veiktist hún og fór heim með
sjúkrabíl á laugardeginum. Eftir
það fór henni að hraka, allt þar til
hún lést, 24. þessa mánaðar.
Amma talaði um það í vetur að
enginn í hennar fjölskyldu næði því
að verða 90 ára en henni tókst það,
einni af sínum systkinum. Ég kveð
hana ömmu mína með söknuði og
strákarnir mínir sem kölluðu hana
alltaf gömlu ömmu eiga góðar
minningar um gamla konu. Ég
ætla að enda þessa kveðju mína á
vísu sem hún fór með ótal sinnum í
vetur og er eftir hann pabba henn-
ar og er svona:
Verður til gleði allsstaðar
eins á jörðu og sænum
fæddist fyrsta febrúar
Fríða í Galtarbænum.
Friðgerður Guðný Ómarsdóttir.
Nú ertu farin frá mér, elsku
amma mín, en minningin um þig er
sterk í huga mínum.
Það var alltaf gaman að vera hjá
þér og afa á Engjaveginum, nóg
um að vera í stórum garði sem var
hægt að leika sér í. Þó ég hafi ver-
ið unglingur þegar afi dó á ég góð-
ar minningar um ykkur saman. Ég
mun sárt sakna þín en ylja mér við
minningar um góðar stundir sem
við áttum tvær saman. Þessir
ógleymanlegu bíl- og göngutúrar
okkar sem enduðu alltaf með að
fara að leiðinu hans afa og fá sér
svo ís. Þó þetta hafi ekki verið
langar ferðir gerðu þær mikið fyrir
mig. Það er sárt að börnin mín fá
ekki að kynnast þér eins og ég
gerði, en minningarnar verða rifj-
aðar upp.
Ég sakna þín, elsku amma mín.
Þín,
Oddný Sigríður.
Þar sem ég sit og nýt góða veð-
ursins á tjaldstæði norður í Mý-
vatnssveit, flytur útvarpið mér
fréttir af andláti Fríðu „Annasar.“
Konurnar á Engjaveginum voru
bara kenndar við eiginmenn sína
og þess vegna var Fríða „Ann-
asar“.
Það var eitt hús á milli heimilis
míns og hússins hennar Fríðu.
Milli foreldra minna og þeirra
hjóna var góður vinátta.
Hún Fríða var í stóru hlutverki í
barnæsku minni. Dóttir hennar
Bergþóra er æskuvinkona mín og
er auðvitað ennþá vinkona mín.
Einnig voru systkini okkar beggja
vinir. Sverrir og Steina skíðuðu
saman, Systa og Didda skólasyst-
ur, Eddi bróðir og Halldóra miklir
vinir Simba.
Já þetta yndislega samfélag á
Engjaveginum var fullt af um-
hyggju, samstöðu og náungakær-
leik.
Allir frumbyggjarnir voru í sömu
sporum, áttu full hús af börnum,
lítið af peningum en fullt af kær-
leik.
Börnin gengu út og inn og var
tekið eins og eigin börnum í öllum
húsunum.
Í dag get ég rifjað upp barn-
æsku mína og yljað mér við fal-
legar minningar um þessa yndis-
legu konu, sem í dag er til moldar
borin.
Hún var kannske ekki allra hún
Fríða, en ég og mín fjölskylda átti
vináttu hennar og kærleik. Þeir
sem eignuðust vináttu fjölskyld-
unnar á Engjavegi 34 áttu vini.
Fríða var einstaklega yndisleg
kona við lítil börn. Hún gaf sér
tíma til að hlusta og sýndi börnum
alltaf virðingu. Sjálf átti hún fullt
hús af börnum samt átti hún nóg
hjarta og húspláss fyrir önnur
börn.
Mér fannst ég alltaf verða mjög
merkileg og mikilvæg manneskja
þegar ég var komin á pallinn hjá
Fríðu og ég lét mér detta margt í
hug til að snúa henni í kring um
mig.
Þegar ég var lítil, bankaði ég
upp á hjá henni og bað um að fá að
pissa. Það var auðvitað auðsótt
mál. Gjörðu svo vel. Nei ég vildi fá
kopp út á pall. Já það var bara
sjálfsagt fyrst ég vildi hafa það
svoleiðis.
Svo gat ég líka komið og fengið
að vaska upp, örugglega hefur ver-
ið meira mál að þrífa eftir mig en
að ég hafi gert eitthvert gagn.
Samt er í minningu minni ein
stund öllum öðrum stærri og
merkilegri. Fríða var lögð inn á
sjúkrahúsið á Ísafirði. Ég hafði
auðvitað mikla samúð með vinkonu
minni Bergþóru, við lögðum land
undir fót út á sjúkrahústún og
köstuðum sjóbolta í gluggann .
Fríða kom út í glugga, við höfðum
fundið spýtu sem við reistum upp
við vegginn og gátum klifrað upp
að glugganum. Þegar kom að mér
að klifra upp að glugganum rétti
Fríða mér fingravettlinga. Þetta
voru kóngabláir fingravettlingar
með hvítri rós á handarbakinu. Um
leið og hún rétti mér vettlingana
sagði hún að þeir væru laun fyrir
hvað ég væri búin að vera dugleg
að hjálpa henni við uppvaskið. Ég
var orðlaus, þetta eru bestu laun
sem ég hef nokkurntíma fengið. Ég
mun aldrei gleyma þessu.
Ég harma það mjög að geta ekki
fylgt Fríðu síðasta spölinn.
Kæru systkin, við systkinin frá
Engjavegi 30 sendum ykkur öllum
innilegar samúðarkveðjur. Það er
gott á svona stundu að eiga góðar
minningar, en ég veit að hún skilur
eftir sig eingöngu góðar minningar.
Ég bið Fríðu blessunar og kveð
hana með þökk og virðingu.
Blessuð sé minning hennar.
Guðrún Helga Jónsdóttir.
✝ Dagbjartur Krist-inn Gunnarsson
fæddist í Marteins-
tungu í Holtum 24.
nóvember 1913. Hann
lést á Dvalar- og
hjúkrunarheimilinu
Grund í Reykjavík 28.
júní síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin í Marteins-
tungu, Guðrún Krist-
jánsdóttir húsfreyja,
f. 11. desember 1889
og, d. 26. janúar 1983
og Gunnar Einarsson
bóndi, f. 3. mars 1876, d. 24. nóv-
ember 1961. Systir Dagbjarts var
Ólöf Kristjana, f. 18. júlí 1911, d. 16.
maí 2006, maður hennar var Tómas
Jochumsson, f. 22. ágúst 1907, d. 16.
nóvember 1964, þau eignuðust eina
dóttur. Bræður Dagbjarts eru, tví-
burabróðir hans, Guttormur Ár-
mann, f. 24. nóvember 1913, kvænt-
ur Elke I. Gunnarsson, f. 20. apríl
1931, þau eiga sex börn og Kristján
J., f. 29. nóvember 1919, kona hans
var Þórdís Kristjánsdóttir, f. 18.
september 1918, d. 7. júní 2002, þau
eignuðust fimm börn.
Dagbjartur ólst upp í Marteins-
tungu á mannmörgu heimili hjá for-
eldrum sínum og systkinum, við al-
menn sveitastörf þess tíma. Hann
fór til Reykjavíkur um tvítugt og
vann sem mjólkurpóstur einn vetur.
Þá fór hann á vetrarvertíð í Voga á
Vatnsleysuströnd, í eina sjö vetur. Í
Marteinstungu var Þinghús um
langt skeið og í því var rekið bóka-
safn sveitarinnar og
var Dagbjartur bóka-
vörður þar til safnið
var flutt í samkomu-
húsið að Laugalandi í
Holtum. Þá var sím-
stöð sveitarinnar
staðsett í Marteins-
tungu um tíma og
vann Dagbjartur við
símavörslu meðan
stöðin var þar. Einnig
var Dagbjartur um-
boðsmaður fyrir
skattstjóra Suður-
landsumdæmis í
Holtahreppi í nokkur ár, sem fól í
sér að ferðast á milli bæja í sveitinni
og hjálpa fólki við skattframtöl. Um
alllangt skeið var Dagbjartur gjald-
keri og safnaðarfulltrúi í Marteins-
tungukirkju, ásamt að vera hringj-
ari og kirkjuvörður. Meðfram
þessum fyrrgreindum störfum
stundaði Dagbjartur búskap í Mart-
einstungu, fyrst með foreldrum sín-
um og síðar með Guttormi bróður
sínum, en hann lét af þeim störfum
um sextugt af heilsufarsástæðum.
Upp úr því flytur Dagbjartur að
Selfossi og vinnur þar við smíðar.
Þaðan liggur leið hans að Ási í
Hveragerði, en þar stundaði hann
gróðurhúsavinnu þar til hann flytur
að Dvalar- og hjúkrunarheimilinu
Grund, sem var hans heimili í nær
25 ár.
Útför Dagbjarts Kristins fer
fram frá Marteinstungukirkju í
Holtum, í dag, 4. júlí og hefst at-
höfnin kl. 14.
Í lok messu í útvarpinu sunnudag-
inn 28. júní sl. lést frændi okkar Dag-
bjartur Kristinn, Kái, tvíburabróður
pabba, en 24. nóvember sl. náðu þeir
bræður 95 ára aldri. Aðeins einu sinni
áður, svo vitað sé, hafa tvíburar hér á
landi náð 95 ára aldri, svo líklegast er
óhætt að segja að Kái og pabbi hafi
náð að jafna Íslandsmetið og gott bet-
ur.
Á þessum tímamótum er margs að
minnast. Við systkinin ólumst upp
með Káa frænda, frá því að við mun-
um eftir okkur. Menntun var honum
hugleikin og studdi hann okkur ávallt
og hvatti okkur til mennta. Kái hafði
einstaklega fallega rithönd og rétt
stafsetning var honum meðfædd
kunnátta ásamt góðri reikningskunn-
áttu. Kái kom ávallt vel fyrir, var mik-
ið prúðmenni og smekkmaður. Hann
var hlýr og barngóður og börn hænd-
ust að honum. Kái var ljóð- og bók-
hneigður mjög og átti safn góðra ís-
lenskra bóka. Þá var hann mjög
handlaginn, smíðaði, dyttaði að og
málaði. Einnig var Kái góður heim að
sækja og tók vel á móti gestum, bæði
meðan hann bjó í Marteinstungu og á
Grund.
Kái hlúði að okkur systkinunum
alla tíð, kenndi okkur að lesa, skrifa,
reikna, ráða krossgátur og fara með
ljóð og vísur. Oft var kveðist á í fjós-
inu sér til gagns og gamans meðan
mjólkað var og byrjaði Kái þá á vís-
unni „Komdu nú að kveðast á“ og þá
reyndi nú á vísnakunnáttu okkar
systkinanna. Þá hlýddi hann okkur
yfir námsefnið fyrir próf og virtist
alltaf hafa nægan tíma til þess. Oft
leiddi hann okkur um tún og haga í
Marteinstungu og fræddi okkur um
náttúruna, umhverfið og örnefnin. Þá
var gott að koma í litla herbergið
hans, sem hafði að geyma bókahillur
með dulafullu Íslendingasögunum,
rúmi, fataskáp og kringlótta litla sófa-
borðinu. Hjá Káa fengum við að
teikna og búa til kort úr umbúðapapp-
ír og stundum lánaði hann okkur her-
bergið sitt fyrir hina ýmsu leiki. Mikill
spenningur ríkti þegar jól nálguðust,
því í pökkunum frá Káa voru alltaf
spennandi bækur. Kái var hárskeri af
Guðs náð og klippti allt heimilisfólkið
og marga sveitunga sína.
Einu sinni keypti Kái sér hjól til að
ferðast um á, en við vitum samt ekki
alveg hvort við notuðum það meira
eða hann. Seinna keypti hann sér
Skóda-bifreið sem hann ók um á í
vinnuna hjá skattinum.
Eftir að Kái flutti á Grund heim-
sóttum við systurnar hann oft. Það
var gaman að koma til Káa, hann
bauð þá upp á gos og sætindi. Ekki
má gleyma að nefna hinn árlega jóla-
basar á Grund, þá fjölmenntum við
systurnar til Káa með börnin okkar
og var þá glatt á hjalla.
Einnig var alltaf gott að fá Káa í
heimsókn til okkar og það var ekki
haldin sú veisla, að hann kæmi ekki,
meðan hann gat og heilsa leyfði.
Við systkinin, makar okkar og
börn, þökkum samfylgdina, kæri Kái
frændi. Foreldrar okkar, Elke og
Manni, þakka þér einnig samfylgdina
á langri ævi. Þá viljum við þakka
starfsfólkinu á Grund fyrir góða
umönnun.
Nú verður Kái frændi lagður til
hinstu hvílu í kirkjugarðinum í Mart-
einstungu, við hlið foreldra sinna.
Blessuð sé minning hans.
Hanna, Guðný, Helga, Gréta,
Gunnar og Áslaug.
Elskulegur föðurbróðir minn Dag-
bjartur Kristinn Gunnarsson er fall-
inn frá í hárri elli.
Góður drengur, hjartahlýr sem öll-
um vildi vel.
Honum auðnaðist ekki að eignast
eigin fjölskyldu. Sinnti stórfjölskyldu
sinni þeim mun betur. Systkini, systk-
inabörn, systkinabarnabörn og systk-
inabarnabarnabörn nutu gjafmildi
hans.
Dagbjartur Kristinn eða Kái eins
og hann var jafnan kallaður, bjó
lengst af í Marteinstungu, Holtum.
Hann stundaði þar búskap ásamt eft-
irlifandi tvíburabróður sínum Gutt-
ormi og hans fjölskyldu. Þeirra hlýja
og umhyggja til Káa hefur alla tíð ver-
ið einstök. Á efri árum flutti hann að
Ási í Hveragerði og síðar að elliheim-
ilinu Grund í Reykjavík þar sem hann
naut einstakrar umönnunar starfs-
fólksins.
Eftir andlát móður minnar Þórdís-
ar Kristjánsdóttur, flutti faðir minn
Kristján J. Gunnarsson á Grund til
nokkurra ára og urðu þá samskipti
bræðranna aftur tíðari. Kái var þar
heimamaður og tók vel á móti bróður
sínum og náðu þeir að rifja upp gamla
tíma.
Við fjölskyldan minnumst Káa
frænda af virðingu og munum ávallt
heiðra minningu hans.
Ásdís Kristjánsdóttir
og fjölskylda.
Dagbjartur Kristinn
Gunnarsson
Kveðja frá Lions-
klúbbi Blönduóss
Í dag kveðja
Blönduósingar og aðr-
ir héraðsbúar Jón Ísberg fyrrver-
andi sýslumann.
Jón var einn af stofnendum
klúbbsins og var alla tíð traustur og
góður liðsmaður Lions. Hann var
kosinn til æðstu embætta innan
Lionshreyfingarinnar, sem sýnir vel
Jón Ísberg
✝ Jón Ísberg fædd-ist í Möðrufelli í
Eyjafirði 24. apríl
1924. Hann lést á
Fjórðungssjúkrahús-
inu á Akureyri 24.
júní síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Blönduóskirkju 3.
júlí.
það traust sem til hans
var borið. Jón var um-
dæmisstjóri 109 B
1983 og árið eftir var
hann fjölumdæmis-
stjóri.
Nú um skeið hefur
Jón átt við vanheilsu
að búa, og það gladdi
okkur félaga hans
mikið að hann gat tek-
ið þátt í 50 ára afmæl-
isfagnaði Lions-
klúbbsins þann 8. maí
sl., ásamt Þórhildi
konu sinni. Hófið sat
hann til enda án þess að láta sér
bregða.
Og nú er erfiðri vegferð lokið.
Félagar í Lionsklúbbi Blönduóss
þakka Jóni langa og góða samfylgd
og votta Þórhildi hinstu samúð.
Sigurjón Guðmundsson.