Saga - 1975, Qupperneq 84

78
SIGURÐUR RAGNARSSON
að íslenzka þjóðin standi nú á krossgötum, hún hafi um
tvo kosti að velja, gömlu stefnuna eða nýja stefnu. Sam-
kvæmt skoðun „Vísis“ hefur gamla stefnan gengið út á
það „að selja örfáum einstökum mönnum auðsuppsprettur
landsins í hendur til þess að þeir geti orðið ríkir á kostnað
alls fjöldans ...“. Nú hafa viðhorfin breytzt og ný stefna
sé komin til sögunnar „um heim allan“, það sé „fram-
tíðarstefnan“, sem vilji „að allur almenningur njóti allra
gæða 'iandsins" en það verði því aðeins að ríkið eigi og
reki öll stórfyrirtæki. „Ófriðurinn hefir kennt mönnum
það ...“. „Vísir“ lagði áherzlu á að í þessa átt stefndi
þróunin erlendis og því væri hið eina rétta fyrir okkur „að
láta landið taka hagnýtingu fossaflsins í sínar hendur
þegar í upphafi". Til viðbótar færði blaðið fram þau rök
fyrir afstöðu sinni, að stefna Sogsfossafrumvarpsins væri
ógnun við sjálfstæði og framtíðartilveru þjóðarinnar og
tryggði engan veginn fjárhagslega hagsmuni ríkisins.
„Vísir“ komst svo að orði um stefnu Sogsfossafrumvarps-
ins, að hún gæfi undir fótinn um að landið yrði „ofurselt
útlendu auðmagni um aldur og ævi“ og þá yrði hlutskipti
Islendinga það eitt að verða „þrælar í sínu eigin landi,
þrælar erlends auðmagns í starfrækslu íslenzkra auðs-
uppspretta“. Þótt fyrirtækin yrðu innlend að nafninu til
hefði það takmarkaða þýðingu þegar hinn raunverulegi
ákvörðunarréttur lægi í höndum erlendra fjármagnsaðila.
Þeir myndu flytja meginhluta ágóðans úr landi, þannig
að það yrðu molar einir sem hrytu af borðum þeirra til
Islendinga. Við slíkar aðstæður yrði að mati blaðsins
harla fánýtt „að tala um stjórnmálasjálfstæði, fána og —
já, guð hjálpi okkur — algeran skilnað ...“. Ljóst er af
því, sem sagt hefur verið hér að framan, að „Vísir“ telur
efnahagslegt og stjórnarfarslegt sjálfstæði Islands tengt
órjúfanlegum böndum og varðveizlu og eflingu hins fyrr-
nefnda algera forsendu þess að unnt verði að gera hið
síðarnefnda að veruleika.
Það kemur einnig skýrt fram í skrifum „Vísis“, ^ð