Saga - 1975, Qupperneq 122

116
BERGSTEINN JÓNSSON
sorgara sína, þegar hann getur prestaskiptanna 1848. Hér
voru þó einkar mætir menn á ferð, enda hefur Jón sjálf-
sagt treyst bæði sér og sveitungum sínum til þess að minn-
ast þeirra, þó að dýrmætt rúm á dagbókarblöðunum spar-
aðist sem nöfnum þeirra næmi. Sá sem vorið 1848 sleppti
Lundarbreklcu'prestakalli (prestssetrið var á Eyjardalsá
til 1857, en þá var það flutt að Halldórsstöðum) var sr.
Halldór Björnsson, og fór hann að Sauðanesi. Sá sem aft-
ur kom var sr. Jón Austmann, síðar prestur í Saurbæ í
Eyjafirði og allra síðast að Stöð í Stöðvarfirði.
Þegar annars vegar er litið á þau hey sem öfluðust í
Mjóadal, t.d. í góðu meðalári 1852 einir 90 baggar (ekki
hestar) af töðu og 380 baggar af útheyi, er fundin að
minnsta kosti ein veigamikil ástæða þess, að kýr mjólk-
uðu lítið í þann tíð miðað við það sem orðið hefur, og stóðu
þar á ofan lengi geldar ár hvert. Er hætt við að tæki fyrir
mjólkurflóðið úr heilsulinum og viðkvæmum kostagripum
nútímans, ef kýr ættu í vetrarfóður tvær að deila hverjum
90 böggum. Nú munu þeir varla með fóðurbæti nægja í
eitt kýrfóður.
En reyndist dropinn úr kúnum lítill og óstöðugur, þá
voru þó lengi geitur í Mjóadal til þess að brúa bilið. Þær
virðast hafa verið ennþá minna metnar af karlmönnum
en nokkru sinni kýrnar, enda alkunna að um langt skeið
hefur dálæti á sauðfénaði næstum verið liluti af átrúnaði
íslenzkra bænda. Meðan geita getur í búnaðarsögu Jóns
heita þær nær undantekningarlaust geithyski.
Að sínu leytinu eru 380 baggar (þ.e. 190 hestburðir) af
útheyi ekki ríflegri skammtur handa 194 kindum, 9 geit-
um og 6 hrossum en töðuóveran handa kúnum. En her
hefur beitin átt að bjarga og reyndar flest ár bjargað
öllum vonum fremur í víðivöxnu og lynggrónu landi, sem
einnig er tiltakanlega snjólétt.
Þá er sögunni loks þangað komið sem dagbókin hefst.
Fyrstu árin hefur Jón jafnan nokkuð við titilsíðu hvers
árs, og oftast breytir hann þá lítið eitt um form. Ákveðin