SunnudagsMogginn - 17.01.2010, Side 33

17. janúar 2010 33
blaðamannafundinum bara hafa gaman
af því, þó hann komi mjög góðlega fyrir
í lifanda lífi. Blackwood stundar svarta-
galdur, kemur óvinum sínum fyrir katt-
arnef með djöfullegum klækjum og
stefnir á heimsyfirráð með efnafræði-
legum tortímingarvopnum.
Rétta umhverfið um svartagaldur á
19. öld eru hvelfingar og salir og það
fást vart betri húsakynni en frímúr-
arahöllin í útjaðri Covent Garden-
hverfisins í miðborg London. Og höllin
var einmitt fundarstaður blaðamanna-
fundarins. Það voru þó engir skugga-
baldrar sem blöstu við blaðamönnum
heldur bara stóru auglýsingaspjöldin um
myndina sem nú eru úti um alla Lond-
on, enda myndin stórmynd og kynnt
sem slík.
Launvé hallarinnar, ef einhver eru,
voru þó ekki vanhelguð með blaða-
mannafundinum. Höllin er vinsæll
ferðamannastaður og þeir sem komu
morguninn sem blaðamannafundurinn
var haldinn horfðu undrandi á mynd-
irnar af Holmes og félögum.
Auk skúmaskota borgarinnar eru sen-
ur þar sem sjálf borgin kemur ærlega í
ljós. Ritchie segist mjög ánægður með
sviðsmyndirnar sem eru annars vegar
myndir teknar á götum úti og í gömlum
byggingum, hins vegar myndir sem
renna yfir í tölvugerðar yfirlitsmyndir.
Holmes með amrískum stæl
Frammi fyrir fullum sal blaðamanna
sem voru orðnir ögn óþolinmóðir að
vera látnir bíða eftir Ritchie, leikurum
og framleiðendum myndarinnar, er
Ritchie ekki margmáll. Hann er lágvax-
inn og hnellinn, ekki einn af þessum
leikstjórum sem eru að rifna af gleði yfir
að fá að tala um verk sín. Það hafast
ekki nema stöku setningar upp úr hon-
um um myndina. Hann segist hafa lesið
bækurnar um Sherlock Holmes og Wat-
son sem strákur og alltaf hafa haft skýra
mynd af því hvernig Holmes væri.
Ritchie vildi gera stórmynd um Hol-
mes þannig að enskir eiginleikar hans
kæmu í ljós en jafnframt gera mynd
með bandarískum krafti og yfirbragði
enda er myndin gerð fyrir bandarískt
fjármagn. Myndin á að höfða til þeirra
sem þekkja sögurnar en líka að geta
lokkað þá, sem ekki þekkja þær, í bíó-
salinn. „Ég lít á mig sem skapandi miðl-
ara,“ segir Ritchie, „til að koma á fram-
færi þessari tilfinningu sem ég hef fyrir
Holmes, með aðstoð leikara og annarra
sem koma við sögu við gerð mynd-
arinnar.“
Ýmsir erlendu blaðamennirnir eru
uppteknir af að Sherlock Holmes sé
ensk erkitýpa og hvernig Ritchie líti þá
á þetta enska í Holmes. Ritchie vísar
spurningunni til handritshöfundarins
Lionel Wigram sem segist í raun ekki
hafa hugleitt þetta mikið en það
skondna sé að Doyle hafi örugglega ekki
verið upptekinn af að lýsa dæmigerðum
Englendingi heldur hafi Holmes orðið
hinn dæmigerði Englendingur í hugum
lesenda.
Gítarleikur og huggulegheit
Þegar Downey er spurður hvort hann
hafi ekki verið hræddur við að taka að
sér að túlka svona fræga persónu sem
margir hafi örugglega þegar gert sér í
hugarlund hvernig eigi að vera, yppir
leikarinn öxlum. Hann sé sko ekki leng-
ur hræddur við eitt né neitt. Hann hafi
vitað frá upphafi að í myndinni ætti að
taka Holmes nýjum tökum en jafnframt
vitað að hann væri í góðum höndum þar
sem Ritchie væri. Og þó hann sé banda-
rískur segir hann að þar sem hann hafi
þegar verið valinn til að leika annan
frægan Englending, Chaplin, sé greini-
lega eitthvað í fari hans sem henti.
Downey hefur líka á orði að sér falli
vel að vinna í Englandi. „Englendingar
hafa það huggulegt, fara út að borða
saman, tala saman. Ameríkanar þurfa
alltaf að vera að hamast að vinna,“ segir
hann. Svo finnst honum gaman að Ritc-
hie spilar á gítar, er alltaf með gítarinn
innan seilingar við tökurnar.
„Byrjuðum við ekki bara að leika um
leið og við hittumst?“ segir Jude Law
þegar hann er spurður hvernig þeir
Downey hafi farið að og Downey kinkar
kolli. Law kom til sögunnar á eftir
Downey sem bætir við að þeir séu svo
frábærir félagar á tjaldinu að nú hljóti
þeir að fá tilboð um að vera saman í
rómantískri gamanmynd. Susan Dow-
ney, eiginkona Downey, er meðfram-
leiðandi myndarinnar, var líka á blaða-
mannafundinum og virtist skemmta sér
hið besta yfir grallaraganginum í eig-
inmanninum.
Madonna og kaballah
Guy Ritchie er þekktur í kjaftablöð-
unum sem herra Madonna, eiginmaður
poppsöngkonunnar, nú reyndar fyrr-
verandi eiginmaður. Hann sleppur
heldur ekki við að heyra minnst á hana
á blaðamannafundinum. Ritchie er
spurður hvort galdratilvísanir mynd-
arinnar og ýmis tákn séu skírskotanir
til kabbalah, gyðinglegra dulfræða
sem Madonna hafi mikinn áhuga á.
Ritchie nefnir ekki konu sína fyrr-
verandi, segir bara að galdrafræði
myndarinnar séu ekki endilega inn-
blásin af kabbalah heldur af frímúr-
araspeki og fleiru. Þar með er Ma-
donna afgreidd.
Annar blaðamaður vís-
ar einnig til hjónabands-
ins með því að segja að
það sé vitað að Ritchie
sé auð-
ugur
maður
sem
þyrfti
þannig
séð ekkert
endilega að
vinna, af
hverju hann sé
eiginlega að gera
kvikmyndir.
Greinilega ekki í fyrsta skipti
sem Ritchie er spurður að
þessu því einnig hér leiðir
hann hjá sér að svara öðru
en því að það sé einfaldlega
hans vinna að gera kvik-
myndir, ekkert meira um
það að segja.
Eftir alla vinnuna sem
Ritchie og félagar hafa
lagt í að endurskapa Hol-
mes, umhverfi hans og hug-
arheim gæti vel verið að Hol-
mes-saga Ritchies væri ekki
á enda með þessari einu
mynd. Án þess að gefa neitt upp um
sögulok myndarinnar endar hún með
þeim hætti að áhorfandinn hefur á til-
finningunni að Holmes II gæti vel komið
í kjölfarið. Ritchie gefur ekkert út á það.
Og þó. Hann segist ekki hafa áhuga á
tilboðum frá Hollywood, vill bara halda
sínu striki. Það strik gæti vel legið í átt
að Holmes II. Bæði ærslabelgurinn
Downey og rólegheitamaðurinn Law eru
sammála um að það sé frábært að vinna
með Ritchie og því ekki ólíklegt að þeir
væru til í að vera aftur með.
Guy Ritchie með Jude Law og Downey á tökustað.
Jude Law og Downey í hlutverkum Watson og Holmes.
k Holmes og Guy Ritchie
Robert Downey Jr. mætir á frumsýningu í London.
Jude Law á frumsýningu í London.
Guy Ritchie og Jude Law.
Guy Ritchie tefl-
ir fram nútím-
legri Holmes og
Watson í nýju
myndinni.