SunnudagsMogginn - 17.01.2010, Side 44

44 17. janúar 2010
Julian Casablancas, leiðtogi hinnar geð-
þekku en um leið ofursvölu New York sveitar
The Strokes segir að áhugaleysi félaga
sinna í garð næstu Strokesplötu hafi rekið
hann í sólóplötugerð. Sveitin er annars rökn-
uð úr roti og ku á fullu í plötugerð í þessum
töluðu orðum, en það var ekki alltaf svo
gott. „Við vorum að æfa og það var eins og
menn væru ekki almennilega á staðnum,“
segir Julian. „Þessi netta spenna sem hefur
fylgt okkur í samstarfinu hefur venjulega ver-
ið okkur til framdráttar en í þetta sinnið var
hún orðin þreytandi.“
Áhugaleysi Strokes
þrýsti á sólóplötu
Julian Casablancas
Joanna Newsom
Helstu tónlistarmiðlar loga nú stafnanna á
milli. Ástæðan er sjóðandi heit tilkynning
þess efnis að nýrrar plötu með Joönnu New-
som megi vænta nú í febrúar. Þessi lofaði
tónengill, sem syngur og spilar á hörpu líkt
og í himnaríki væri, gefur út plötuna Have
One On Me í febrúar en ítarlegri upplýsingar
er ekki að hafa á þessari stundu. Platan
verður sú fyrsta sem Newsom gefur út síðan
hin magnaða Ys kom út árið 2006 en hún
toppaði margan ársuppgjörslistann það ár-
ið. Platan sú er ævintýri líkust, líkt og er und-
irstrikað með umslaginu. Þess má þá geta
að Newsom lék hérlendis á eftirminnilegum
tónleikum í Fríkirkjunni, nokkru áður en Ys
kom út. Sátu kirkjugestir sem steinrunnir
undir himneskum hljómunum.
Joanna Newsom
undirbýr nýja plötu
Og þegar minnst er á Stro-
kes: Þær eru ekki margar
plöturnar frá liðnum ára-
tug (ef hann er yfir höfuð
liðinn) sem hægt er að tosa
inn í pistil um bona fide
poppklassík en þessi
áhrifamikla plata er það
svo sannarlega. Platan er Nevermind
ákveðinnar kynslóðar; plata sem breytti
viðhorfum til rokktónlistar og sendi tug-
þúsundir ungmenna um allan heim út í
skúr þar sem myndast var við að læra
einföld grip sem framreidd skyldu á hrá-
an og vísvitandi kærulausan hátt. Og
tískan maður – hár niður í augu, rifnar
gallabuxur og Converse-skór. Það var
eins og árið 1977 væri komið aftur.
Tímamótaplötur eiga það gjarnan
sammmerkt að rífa fólk upp á rass-
gatinu og kollvarpa öllum viðmiðum
og gildum á einni nóttu. Slík var
raunin með Sgt. Pepper og þegar
pönkið brast á, með sveitum beggja
vegna Atlantsála; Sex Pistols, Ramo-
nes o.fl. var alls ekki málið lengur að
vera vandaður, langdreginn og íbygginn.
Nei, nú átti þetta að vera einfalt, stutt,
hátt og vitlaust. Ekkert helv. kjaftæði.
Sama má segja um Nevermind. Þess
vegna er athyglisvert að skoða hvað það
var sem í gangi var um það leyti sem Is
This It kom út. Því að það var ekkert
ósvipað því sem í gangi var þegar pönkið
brast á. Hið svokallaða síðrokk var þá í
hæstum hæðum og hafði verið í ca þrjú
ár. Godspeed you black emperor! Tor-
toise og já, Sigur Rós. Tónlistin alvarleg,
þenkjandi og alveg afskaplega listræn,
svo maður einfaldi þetta nú. Britpoppið
var svo gott sem dáið, útvatnað og leið-
inlegt. Radiohead riðu og röftum með sitt
nútíma proggrokk. Tilkoma Strokes var
því í raun óhjákvæmileg. Og ekkert er
nýtt undir sólinni, líkt og pönksveitirnar
sem sóttu í frumkraft Presley og félaga
leituðu Strokes á náðir berstrípaðs og
skemmtilegs rokks …og ekkert helvítis
kjaftæði! Og ekki spillti hvað þessir
snoppufríðu ungu menn voru hrikalega
töff. Strokes voru þarna í hlutverki
bjargvætta, réttir menn á réttum tíma.
Hverjir eru næstir?
arnart@mbl.is
Poppklassík Strokes - Is This It
Þegar töff varð aftur töff
Á
rið 2010 byrjar ekki amalega í
henni tónlistinni. Nýútkomin er
prýðilegasta skífa með Vampire
Weekend og nú þessi, plata sem
svei mér þá á eftir að verða ofarlega í ársupp-
gjörum ef eitthvað réttlæti er eftir í þessari
blessuðu veröld. End Times er sorgleg plata,
en falleg; gerð af manni sem lítur í senn dapur
og hugrakkur fram á veginn, sem þó er farinn
að styttast í annan endann. Platan er stóísk og
rólyndisleg, með framúrskarandi textum en
tilurðin er m.a. vegna skilnaðar sem E gekk í
gegnum fyrir stuttu.
Eels er eins manns band E og hefur honum á
einhvern undirfurðulegan hátt tekist að
skauta glæsilega á milli markaðsvæns popps
og víraðrar tilraunamennsku á ferlinum. Plöt-
ur hans koma út hjá stóru merki og fá góða
dreifingu og jafnvel spilun í útvarpi en E gerir
engu að síður nákvæmlega það sem honum
sýnist. Það er eins og hann sé furðufuglinn
sem almenningur samþykkir, eins „furðu-
lega“ og það hljómar nú.
Í viðtali við Morgunblaðið í ársbyrjun 2008
var E spurður hvort honum liði eins og Tróju-
hesti, gallsúrum flippara sem væri búinn að
lauma sér inn í meginstrauminn.
„Ég veit ekki hvort það er góð líking …“
svaraði hann. „Sérviska lýsir þessu kannski
best. Ég vil gera hlutina eftir mínu höfði og ég
geri ekki málamiðlanir.“
Það er ekki hægt að tala um stöðugleika
hvað stíl og áferð varðar í tilfelli Eels, og
sveiflast hún á milli rokkaðs flipps og ang-
urværs melankólisma eins og ekkert sé. Und-
anfarið virðist E þó upptekin af heildrænum
plötum, sú síðasta, Hombre Lobo: 12 Songs of
Desire fjallaði að mestu um brennheita þrá
eins og nafnið gefur til kynna og var í rokk-
aðra lagi. Árið þar á undan hafði svo komið út
vegleg safnplata þannig að mögulega er E að
hefja nýjan kafla í sínu tónlistarlega lífi, búinn
að hreinsa út af borðinu.
Það sem er hvað eftirtektarverðast á plöt-
unni nýju er að engin tilraun er gerð til að
klæða smíðarnar í einhver tákn eða minni; E
hellir kinnroðalaust úr hjartanu.
Á lokalagi plötunnar, hinu gullfallega „On
my Feet“, segir E t.a.m., með sinni hálfrámu,
löngunarfullu og eiginlega hvíslandi röddu:
„I’m a man in great pain over great
beauty … but you know, I’m pretty sure that
I’ve been through worse / I’m sure I can take
the hit.“
E er alvöru.
Þess má geta að nú er hægt að streyma plöt-
unni í heild sinni um myspace-setur sveit-
arinnar á slóðinni www.myspace.com/eels.
Állinn E snýr aftur
Hinn sérlundaði Mark Oliver Everett, eða E, rýnir
stóískur í endalok lífsins og sitt eigið brostna
hjarta á hinni glæsilegu End Times.
Arnar Eggert Thorarensen arnart@mbl.is
Nýjasta plata Eels er hugleiðing manns með hjartasár og kallast þannig á við meistaraverk sveitarinnar frá 1998, Electro Shock Blues.
Það var hin rosalega Electro
Shock Blues (1998), önnur plata
Eels, sem kom henni á kortið sem
gildandi sveit og er af flestum tal-
in hápunkturinn á ferli hennar.
Tveimur árum fyrr hafði fyrsta
platan, Beautiful Freak, komið út
og varð lagið „Novocaine for the
Soul“ nokkuð vinsælt. Allt útlit
var fyrir að Eels yrði ein af þess-
um skemmtilega flippuðu há-
skólarokks/MTV sveitum en svo
varð ekki. Alls ekki. Næsta plata,
áðurnefnd Electro Shock Blues
var bundin í sorgarferli en E hafði
misst móður sína og systur með
stuttu millibili. Epískt verk; fal-
legt og torrætt og augljóst að hér
færi maður sem myndi fylgja eig-
inn sannfæringu, fremur en að
lúta pískum markaðarins. Hefur
svo verið síðan.
Umslag Electro Shock Blues.
Meistara-
verkið
Tónlist
Raftónlistarfólk fagnar nú gífurlega því að
goðsagnirnar í Autechre hafa tilkynnt um
nýja plötu. Leitun er að áhrifameiri sveit í raf-
tónlistarfræðum og var sveitin einkar mik-
ilvæg hvað framþróun á svokallaðri „glitch“
tónlist varðar. Platan nýja kallast Oversteps
og kemur út í kjölfar Quaristice (2008).
Laganöfnin eru einstaklega Autechre-leg en
á plötunni má finna dúndrandi sumarsmelli
eins og „pt2ph8“, „os veix3“, „O=0“, „d-
sho qub“, „st epreo“, „krYlon“ og „Yuop“.
Autechre
Nýtt frá Autechre