SunnudagsMogginn - 28.08.2011, Blaðsíða 29

„Það sem hins vegar breytti öllu var að á þessum tíma
fór ég í sveit að Stúfholti II í Rangárvallasýslu og
kynntist þar yndislegu fólki, þeim Kjartani Ólafssyni
og Halldóru Jóhannsdóttur, en þau áttu dóttur og tvo
syni. Annar sonurinn, Höskuldur Hlíðar, var í mínum
huga á þessum tíma hreinlega göldróttur. Hann dró
hverja drusluna á fætur annarri inn í vélageymsluna og
keyrði þær svo út eftir að hafa lagfært þær. Hann hafði
einnig miklar mætur á Benz og það dró ekki úr áhuga
mínum á þeirri bíltegund.“
En svo byrjarðu sjálfur að draga druslur inn í bílskúr
og aka þeim út? „Ja, ekki beinlínis. Ég var um 15 ára
þegar ég byrjaði að vinna í Vöku við að rífa gamla bíla
og það var náttúrlega eins og að hella olíu á eld. Ég
heillaðist algjörlega af þessum vélaheimi. Þetta var árið
1987, þegar stjórnvöld höfðu lækkað tolla á bílum og
allt í einu var hægt að fá ódýra fólksbíla á Íslandi. Af-
leiðingin var sú að gamlir bílar en vel ökuhæfir flæddu
hreinlega inn í Vökuportið. Eigendurnir keyrðu þá
jafnvel sjálfir og skildu þá eftir. Það var sorglegt hvað
það var miklu hent af veglegum bílum á þessum tíma
vegna minniháttar vandkvæða.“
Bjarni segist vorkenna foreldrum sínum nú en þeir
hafi verið afar skilningsríkir þegar hann hafi verið að
draga druslur heim á þessum tíma, leggja þeim í inn-
keyrslunni, taka í sundur og bara rífa og tæta. „Þau
voru ótrúlega þolinmóð,“ segir hann og hlær. Að
loknu bílprófinu eignaðist Bjarni röð af misgóðum bíl-
um. ,,Þetta voru allt meira og minna druslur, enda
kostuðu þær lítið sem ekki neitt“ – og telur upp
nokkra eins og hann sé að tala um sælgætisstykki:
Ford station, gamla Cressidu, Skoda, Suzuki Alto en
svo eignaðist hann loksins Benz á góðu verði. „Þá varð
ekki aftur snúið. Reyndar sofnaði þessi bíladella um
tíma þegar ég var komin með fjölskyldu en árið
2004-5 þá blossar hún upp aftur þegar ég eignast ný-
legan og mjög góðan Benz jeppa.“
Enn á ný ástfanginn – af Benz
„Ég var í gírnum árið 2007 eins og svo margir aðrir,“
segir Bjarni og glottir. „Það ár keypti ég Mercedes
Benz S280, árgerð 9́7 en þá leit enginn við svona
gömlum bílum, það var bara hallærislegt. Ég fann
þennan græna dreka á bílasölu og í fyrstu fór liturinn
hrikalega í taugarnar á mér en nú hef ég lært að elska
hann. Það kom í ljós að þetta hafði verið sendiráðsbíll
Íslands í Belgíu og það voru NATO pappírar í hanska-
hólfinu. Ég fékk bílinn raunar á hlægilegu verði miðað
við hvers konar gullmoli þetta reyndist vera. Vissulega
var hann dauður á bílastæðinu og það var grýlukerti
hangandi niður úr baksýnisspeglinum en hann hafði
alla tíð fengið gríðarlega gott viðhald og var mjög vel
búinn. Sem dæmi þá var tvöfalt gler staðalútbúnaður í
þessum bílum.
Þegar ég hafði þrifið hann og aðeins klappað honum
var hann æðislegur – og tilvalinn fjölskyldubíll. Þrátt
fyrir að vera þessi dreki er hann með fremur litla vél
svo að hann er frekar eyðslugrannur. Þessi bíll er búin
að reynast mér best allra bíla sem ég hef keypt og ég
tími ekki að selja hann þótt ég hafi ekki lengur not
fyrir hann. Nýir svona bílar kosta um 20 milljónir
en ég fengi aldrei nema 1,5 milljónir á góðum
degi fyrir minn. Það skyggði svolítið á
feril þessarar gerðar að Díana prinsessa
lést í svona bíl og vildu margir í fyrstu kenna bílnum
um en seinna kom í ljós að bílbelti voru ekki notuð og
bílnum var ekið mjög hratt. Þessi Benz blómstrar bara
og ég lána mömmu og pabba hann á sumrin í ferðalög
svo hann sé hreyfður.
Bjarni er í vandræðum með bílastæði fyrir alla bílana
sína því hann á enn einn Benz í viðbót sem hann er
líka tilfinningalega tengdur og getur ekki selt. „Já,
þetta er frekar dýrt áhugamál en hrikalega skemmti-
legt. Vorið 2010 langaði mig að fara á hálendið, bara ég
og sex ára dóttir mín, gamall jeppi og tjald. Og hvaða
bíll heldurðu að hafi verið betur til þess búinn en
Benz?“ segir hann og skellir upp úr.
„Ég keypti mér sem sagt Mercedes Benz 230GE á
nokkur hundruð þúsund. Eftir að hafa þvælst um há-
lendið og Vestfirðina þá varð ég gjörsamlega ástfang-
inn af bílnum enda því verri sem vegurinn varð því
betri varð bíllinn. Ég gat ekki hugsað mér að selja
hann aftur heldur fór að gera hann upp. Ég byrjaði á
að skipta um vél, því gallinn við hann var að hann var
með 4ra strokka bensínvél, sem dreif stundum varla
áfram þar sem hún var ekki nógu aflmikil, svo hann
mokeyddi. Hann eyddi 16-17 lítrum á hundraðið í
langkeyrslu og 22 l innanbæjar. Ég fór því að líta í
kringum mig eftir hentugri vél en þessir jeppar eru
þannig úr garði gerðir að þeir geta notað mikið af vél-
búnaðinum úr fólksbifreiðunum. Um haustið fann ég
ágæta díselvél og setti hana í og svo er ég búin að ryð-
bæta helminginn af honum og klappa aðeins fyrir
sumarið.“
Ekkert mál að velja úr bílum
Bjarni segist hafa ætlað að gera smávegis við hann en
vinnuveitandinn hafi mátt þola að hafa bílinn í þrjár
vikur inni á verkstæðinu. „Ég skipti þá um það sem
var ryðgað í honum vinstra megin, bretti, sílsa og
fleira sem var meiri háttar aðgerð. Ég vissi að ef ég
tæki hægri hliðina í sömu lotu myndi þolinmæðina
sennilega þrjóta svo ég ætla að bíða aðeins með hana,“
segir hann hlæjandi og ítrekar að jeppinn sé bara frá-
bært tæki til þess að keyra um óbyggðir landsins.
„Hönnun þessa jeppa hófst 1972 og var samstarfs-
verkefni MB og Steyr-Puch í Austurríki og var hann
fyrst og fremst hugsaður sem var óviðjafnanlegt hertól
með mikla drifgetu og hafa þessir jeppar t.d. slaglanga
gormafjöðrun framan og aftan og handvirkar 100%
driflæsingar á báðum öxlum sem er fáheyrt á bílum á
þeim tíma og er enn í dag sjaldséður búnaður í verk-
smiðjuframleiddum bílum.“
Bjarni segir að það væri ekki hægt að stunda áhuga-
mál eins og að gera upp gamla bíla ef ekki væri fyrir
Fornbílaklúbb Íslands og baráttu þeirra fyrir fjölmörg-
um hagsmunamálum eins og lækkun trygginga af bíl-
um 25 ára og eldri, niðurfellingu á bifreiðagjöldum og
mörgu öðru sem hjálpar mikið ,,Fornbílaklúbbur Ís-
lands hefur gert þetta kleift og á heiður skilið.“
En nú áttu fjölskyldu af Mercedes-Benz bílum, hvað
bíl velurðu á morgnana? „Mér þykir skemmtilegast að
vera á jeppanum, ég tími að láta rigna á hann. Á blíð-
viðrisdögum vel ég blæjubílinn, hann er eins og prins-
essa. En ef ég þarf að keyra marga þá vel ég drekann.“
Það er algjör óþarfi að spyrja Bjarna Þor-
gilsson hver sé besti bíllinn. Svarið er aug-
ljóst. Benz. Mercedes-Benz.
’
Ég var um 15 ára þegar ég byrj-
aði að vinna í Vöku við að rífa
gamla bíla og það var nátt-
úrlega eins og að hella olíu á eld. Ég
heillaðist algjörlega af þessum véla-
heimi. Þetta var árið 1987, þegar
stjórnvöld höfðu lækkað tolla á bílum
og allt í einu var hægt að fá ódýra
fólksbíla á Íslandi.