Morgunblaðið - 15.05.2010, Blaðsíða 34

34 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 15. MAÍ 2010
✝ Sólveig Ólafs-dóttir fæddist í
Fagradal í Mýrdal 19.
júní 1918. Hún lést á
Dvalarheimilinu Sól-
völlum á Eyrarbakka
5. maí síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Ólafur Jak-
obsson, f. 3. mars 1895
í Skammadal í Mýrdal,
d. 18. júlí 1985 á
Sjúkrahúsinu í Vest-
mannaeyjum, og Sig-
rún Guðmundsdóttir,
f. 29. október 1894 í
Heiðarseli á Síðu, d. 26. febrúar
1997 á Dvalarheimilinu Hjallatúni í
Vík í Mýrdal. Ólafur og Sigrún hófu
búskap sinn í Fagradal en fluttust
til Víkur 1960. Sólveig átti sjö
systkini: Magnús Jón, f. 23.2. 1916,
Guðríður, f. 21.10 1919, d. 21.10
1984, Kjartan, f. 22.3. 1921, d. 9.11.
1922, Guðfinna Kjartanía, f. 16.9.
1923, Jakob, f. 25.11. 1924, d. 9.5.
1926, Jakob, f. 2.10. 1928 og Óskar
Hafsteinn, f. 23.9. 1931. 18. maí
1939 giftist Sólveig Sigursveini
Sveinssyni, f. 23.2. 1904 frá Ásum í
1984, sambýlismaður Ágúst Krist-
jánsson, f. 7.4. 1977, 5) Sigurður, f.
3.5. 1953, maki Kristín Sigurmars-
dóttir, f. 28.01. 1951, synir: a) Ár-
mann Ingi, f. 23.12. 1976, b) Sig-
ursveinn Már, f. 15.2. 1980,
sambýliskona Þórunn Sif Ólafs-
dóttir, f. 9.3. 1984, sonur Sigurður
Logi, f. 19.8. 2006, c) Jóhann Ólaf-
ur, f. 21.8.1986, sambýliskona
Hrafnhildur Magnúsdóttir, f. 22.2.
1988, 6) Runólfur, f. 3.5. 1953, maki
Ragnheiður Thorlacius, f. 3.8. 1954,
dætur Jóhanna, f. 25.9. 1991 og
Guðrún, f. 2.9. 1994, dóttir Ragn-
heiðar frá fyrra hjónabandi Dagný
Jónasdóttir, f. 26.10. 1974. – Bræð-
urnir fjórir búa allir á Selfossi en
Jóhanna er búsett í Þýskalandi.
Sólveig var virkur félagsmaður í
Kvenfélaginu Ljósbrá í Hvamms-
hreppi, formaður þess og síðar
heiðursfélagi. Hún var hann-
yrðakona og prjónaði mikið allt
fram á þetta ár. Hún naut þess að
ferðast og heimsótti t.d. oft dóttur
sína og tengdason í Þýskalandi, og
hélt upp á níræðisafmæli sitt í Aust-
urríki í faðmi fjölskyldunnar fyrir
tæpum tveimur árum.
Útför Sólveigar fer fram frá
Reyniskirkju í dag, laugardaginn
15. maí 2010, og hefst athöfnin kl.
14.
Skaftártungu en þá
til heimilis á Norður-
Fossi í Mýrdal.
Fyrstu árin bjuggu
þau á Norður-Fossi
ásamt foreldrum Sig-
ursveins en tóku við
búinu 1942. Frá 1969
bjuggu þau félagsbúi
með Ólafi syni sínum
en eftir að Sig-
ursveinn lést 1980
bjuggu þau Sólveig
og Ólafur félagsbúi á
Norður-Fossi til 2002
þegar þau fluttu út á
Selfoss. Sólveig bjó þar á Hlaðavöll-
um 10a í skjóli Sigurðar sonar síns
og Kristínar konu hans til 2008
þegar hún flutti á Dvalarheimilið
Sólvelli á Eyrarbakka. Börn þeirra
Sólveigar og Sigursveins eru: 1)
Ólafur, f. 20.3. 1940, sambýliskona
Ólöf Karlsdóttir, f. 17.6. 1943, 2)
drengur, f. 28.12. 1941, d. sama
dag, 3) Jóhanna, f. 18. 7. 1943, maki
Ólafur Þorsteinn Jónsson, f. 5.3.
1936, 4) Sveinn, f. 23.3. 1951, dóttir
hans og Svanhvítar Hermannsdótt-
ur, f. 11.10. 1955, Sólveig, f. 10.8.
Elskuleg tengdamóðir mín er látin
og margs er að minnast. Ekki get ég
sagt annað en að það hafi verið smá
kvíði í mér þegar ég kom að Norður-
Fossi í Mýrdal á vordögum 1976 og
hitti tilvonandi tengdaforeldra mína
í fyrsta skipti en ekki þurfti ég að
hafa áhyggjur lengi því mér var tek-
ið opnum örmum og fannst mér ég
vera ein af fjölskyldunni upp frá því.
Þrátt fyrir að við Sigurður byggjum
fyrstu búskaparárin okkar á Vest-
fjörðum og síðar í Kanada aftraði
það ekki Sólveigu frá að heimsækja
okkur og barnabörnin sín og þótti
það með eindæmum að hún skyldi
leggja í svo langt ferðalag. Eftir að
við fluttum á Selfoss urðu ferðirnar í
sveitina til ömmu og Óla frænda tíð-
ari og var alltaf tekið á móti okkur
með kræsingum, bestu flatkökum í
heimi með hangikjöti og kleinum fyr-
ir utan annað góðgæti. Eftir að hún
og Óli brugðu búi flutti hún í nýja
íbúð í garðinum hjá okkur þar til hún
flutti á dvalarheimilið Sólvelli og var
það henni eflaust erfitt að flytja á
mölina eftir að hafa búið alla sína tíð í
sveit, en alltaf sagði hún að sér liði
vel í litlu íbúðinni sinni. Hún varð
langamma fyrir tæpum fjórum árum
og var Sigurður Logi sólargeislinn
hennar og fylgdist hún vel með hon-
um og hans velferð. Sólveig var mikil
prjónakona og prjónaði hún nærri
fram á síðasta dag og eru fáir ef ein-
hverjir innan fjölskyldunnar sem
ekki eiga fallegu vettlingana hennar.
Hún hafði mjög gaman af því að
ferðast og eru margar ferðirnar sem
við höfum farið í saman, bæði hér
innanlands og erlendis og þakka ég
henni fyrir frábæra samveru; sú síð-
asta var farin fyrir tæpum tveimur
árum þegar haldið var upp á níutíu
ára afmælið hennar í Austurríki.
Þakka þér fyrir alla þá ást og um-
hyggju sem þú hefur sýnt mér og
minni fjölskyldu alla tíð og hef ég
reynt að hafa þig sem fyrirmynd
gagnvart mínum tengdadætrum.
Blessuð sé minning Sólveigar Ólafs-
dóttur.
Kristín Sigurmarsdóttir.
Vorið er komið og grundirnar gróa
eins og segir í laginu, vorið var besti
tími ársins á mínum yngri árum. Það
að vorið væri komið þýddi það að það
var stutt í að komast í sveitina eftir
að hafa verið allan veturinn í skóla,
eins var það alltaf skrýtið að þurfa að
fara aftur í skólann þegar haustlit-
irnir komu. Finna lyktina af grasinu
og heyra fuglakvakið. Fylgjast með
lömbunum og hleypa kúnum út. All-
ar þessar minningar spruttu fram
síðustu dagana sem þú lifðir. Það
voru algjör forréttindi að fá að vera
hjá þér og Óla frænda öll þessi sum-
ur. Fá að koma strax á vorin og fara
helst ekki fyrr en daginn áður en
skólinn byrjaði. Fá að upplifa tengsl-
in sem verða milli dýra og manna, fá
að reka kýrnar hvort sem það var sól
eða rigning. Verða þreyttur á kvöld-
in eftir að hafa unnið allan daginn.
Fá að taka þátt í heyskapnum. Fá að
gera það sem gera þurfti í sveitinni.
Fá að kynnast öllum frændunum og
frænkunum sem komu alltaf í heim-
sókn. Fá að vera öll þessi sumur hjá
þér í fallegustu sveit landsins. Fá að
kynnast þér svona vel. Fyrir allt
þetta og svo margt margt fleira
þakkar maður í dag þegar síðustu
sporin verða gengin með þér í Mýr-
dalnum sem þú unnir svo heitt. Eftir
öll sumrin í sveitinni þegar næsti
kafli í lífinu tók við var ómetanlegt að
geta alltaf farið í sveitina til þín, allt-
af voru til kleinur og oftar en ekki
pönnukökur. Ekki skipti máli hversu
margir voru með, hvort sem ég var
einn á ferð eða með 20 skátum í hóp.
Það skipti ekki máli, alltaf var öllum
boðið í kaffi og kleinur. Síðan þegar
þú fluttir á Selfossi var þetta allt
eins, bara í staðinn fyrir að keyra
austur þá varstu bara í næsta húsi.
Kleinurnar alltaf góðar og prjóna-
skapurinn var ótrúlegur. Það voru
ekki allir sem trúðu því að kona á
þínum aldri gæti prjónað svona fín-
gert. Flestum sem þekktu þig kom
það ekkert á óvart, þótt árin væru
farin að telja var eins og það lögmál
gilti ekki um þig. Komst með okkur
mörgum til Þýskalands til að halda
upp á 90 ára afmælið þitt, þótt
heyrnin væri aðeins farin að dala var
ekki hægt að sjá að þú værir að verða
90 ára. Það var því erfitt að fylgjast
með því þessa síðustu mánuði hvern-
ig heilsan var farin að versna hjá þér.
Það var kannski síðasta kvöldið
sem ég var hjá þér sem ég áttaði mig
á því að þú varst eins og við hin, eig-
um bara okkar tíma. Það var erfitt að
kyssa þig á ennið og segja bless,
sporin út voru þung.
Elsku amma, vonandi líður þér vel
þar sem þú ert núna, takk fyrir allt,
ég sakna þín.
Ármann.
Það eru margar minningar sem
maður á um eina bestu manneskju
sem ég hef kynnst, hana ömmu mína.
Það var alltaf jafn gaman að fara í
sveitina til hennar og Óla enda var
alltaf tekið á móti manni með því-
líkum kræsingum, hún var alltaf bú-
in að fylla frystinn af allskonar gerð-
um af ís, baka kleinur, flatkökur og
jafnvel pönnukökur. Því má fullyrða
að það sé henni að þakka hversu mik-
ill ísgæðingur ég er.
Hún var einnig dugleg við það að
lauma að mér smápeningi fyrir að
reka eða sækja beljurnar upp á tún
enda vissi hún alltaf hversu
skemmtilegt mér fannst það. Það var
einmitt í einni slíkri ferð sem eitt
mjög minnisstætt atvik gerðist. Til
að gera langa sögu stutta var ég að
sækja beljurnar í grenjandi rign-
ingu, sem var venjulega ekkert mál,
þegar tvær af þeim voru ekki alveg á
þeim buxunum að hlýða og fylgja
hinum. Þegar ég reyndi að koma
þeim af stað ákvað önnur þeirra,
Kráka, að reyna að elta mig uppi
þannig að ég tók á rás, í stígvélum,
og flaug yfir túnið og yfir gaddavírs-
girðinguna, en þegar ég var kominn
yfir hana sá ég Óla koma skellihlæj-
andi til mín, hef ekki séð aðra mann-
eskju hlæja jafn mikið. Stuttu seinna
heyrðust síðan skammirnar frá
ömmu þar sem hún stóð fyrir framan
gamla fjósið og var ekki alls kostar
sátt með að sonur hennar væri að
hlæja svona að barnabarni hennar.
Ekki man ég nægilega vel hvernig
Óli tók skömmunum en hann hefur
án efa hugsað sig tvisvar um áður en
hann stríddi mér aftur.
Það sem ég á eftir að sakna mest
er þegar hún tók utan um aðra hönd-
ina á mér með báðum sínum og
strauk hana en þá fann maður frá
þeim alla hlýjuna sem hún hafði að
geyma. Hún var svo góð og frábær,
tók alltaf svo vel á móti vinum mín-
um þegar þeir komu með mér í sveit-
ina og er ég viss um að þeir eiga að-
eins góðar minningar um hana.
Ég kveð þig með miklum söknuði,
elsku amma mín, en á sama tíma
gleðst ég yfir öllum þeim stundum
sem við áttum saman, ég mun aldrei
gleyma þeim. Veit að þú munt ávallt
vaka yfir mér. Bið að heilsa afa.
Þinn,
Jóhann Ólafur Sigurðsson.
Það var fremur óvænt en afskap-
lega mikill happafengur þegar börn
okkar systkina eignuðust allt í einu
afa og langömmu fyrir u.þ.b. 10 ár-
um. Það voru mæðginin á Norður-
Fossi í Mýrdal, Ólafur og Sólveig
sem komu þá inn í líf okkar. Móðir
okkar hafði þá verið ekkja um
margra ára skeið, en kynntist honum
Óla sínum, sem þá bjó með móður
sinni Sólveigu, að Norður-Fossi. Og
það var þar sem við hittum hana
fyrst og nutum frá fyrstu fundum
einstakrar elsku og umhyggjusemi
þessarar alls óskyldu konu. Breyt-
ingar á högum mömmu og Óla höfðu
heilmikil áhrif á líf okkar allra en víst
er að mest voru áhrifin og umskiptin
á Fossi. Það er í raun makalaust
hvernig Sólveig, þá á níræðisaldri,
tók þessum þáttaskilum. Hvernig
hún á svo óeigingjarnan hátt gaf
okkur af sjálfri sér, sagði okkur sög-
ur, fræddi börnin um lífið í sveitinni,
umvafði þau frá fyrsta degi eins og
þau væru hennar eigin afkomendur.
Þetta fáum við aldrei fullþakkað.
Við þökkuðum henni örugglega
heldur aldrei nógu vel fyrir kaffisopa
og jólaköku, hveitikökurnar hennar
gómsætu eða óteljandi vettlingapör
sem hún prjónaði af einstöku list-
fengi handa okkur, börnunum okkar
og vinum okkar og vandamönnum.
Einhver þeirra verða nú tekin úr
umferð, þvegin og geymd til minn-
ingar um einstaka handverkskonu
sem hafði yndi af því að gleðja aðra
með verkum sínum. Fjölskyldan var
Sólveigu allt. Börnin hennar,
tengdabörnin og barnabörnin voru
fólkið sem hún vildi helst hafa nærri
sér og það var hennar lán að alltaf
var eitthvert þeirra innan seilingar.
Að upplifa samband hennar við af-
komendur sína var lærdómsríkt og
gefandi. Virðing og kærleikur var
gagnkvæmur og fölskvalaus. Við er-
um þakklát fyrir að hafa fengið að
vera hluti af lífi þessarar góðu konu á
seinni árum, þakklát fyrir gleðiríkar
samverustundir og endalausa góð-
vild í okkar garð frá fyrstu tíð. Guð
blessi minningu Sólveigar Ólafsdótt-
ur.
Sigþrúður, Valgeir, Hrund
og fjölskyldur.
Í dag er kvödd kær vinkona mín,
Sólveig Ólafsdóttir á Norður-Fossi,
91 árs að aldri. Þessi einstaka kona
átti svo mikla hlýju og þægilega nær-
veru að hún mun aldrei hverfa mér
úr minni. Hlýtt viðmót og móttök-
urnar sem ég fékk fyrir átján árum
þegar ég kom að Norður-Fossi sem
kaupakona gleymast seint. Runólfur
sonur hennar og kennari minn á
Hvanneyri sendi mig í vinnu-
mennsku til Ólafs bróður síns og
móður. Þau vináttubönd sem þá voru
tengd hafa ekki slitnað síðan og hef-
ur fjölskylda Sólveigar verið nálægt
mér síðan. Skemmtilegt var að
spjalla við Sólveigu því bæði var hún
fróð um ýmis málefni og fylgdist vel
með því sem var að gerast. Hún
kenndi mér að aldur er mjög afstæð-
ur. „Þú ert ekkert eldri en hugurinn
segir til um,“ sagði hún oft enda allt-
af ung í anda. Hún var fyrst í fjósið á
morgnana og regla var á öllum hlut-
um, kaffið var svo komið á borðið
þegar við Óli komum inn úr fjósi og
gott spjall eftir morgunkaffi eða
kvöldmjaltir gaf mér gott veganesti
út í lífið. Eftir að hún flutti á Selfoss,
kíkti ég stundum við hjá henni og var
hún jafnan þakklát fyrir innlitið og
sjaldnast fór maður tómhentur það-
an, ef það voru ekki vettlingar á
börnin eða mig, þá voru það kleinur
eða flatkökur og stundum allt þetta.
Börnin mín hændust að Sólveigu
enda tók hún þeim opnum örmum.
Örlæti og gestrisni voru hennar að-
alsmerki. Það eru margar góðar
minningar sem ég á um þessa ynd-
islegu konu. Ég vil fyrir hönd fjöl-
skyldu minnar senda aðstandendum
innilegustu samúðarkveðjur.
Helga Sigurðardóttir.
Sólveig Ólafsdóttir
Allar minningar á einum stað.
ÍS
L
E
N
S
K
A
S
IA
.I
S
M
O
R
48
70
7
01
/1
0
–– Meira fyrir lesendur
Minningar er fallega innbundin bók sem hefur að
geyma æviágrip og allar minningargreinar sem birst
hafa um viðkomandi í Morgunblaðinu eða á mbl.is.
Bókina má panta á forsíðu mbl.is eða á slóðinni mbl.is/minningar
Um leið og framleiðslu er lokið er bókin send í pósti.
Hægt er að kaupa minningabækur með greinum sem
birst hafa frá árinu 2000 og til dagsins í dag.
Legsteinar ehf, Gjótuhrauni 3
Hafnarfirði, Sími: 822 4774
legsteinar@gmail.com