Morgunblaðið - 15.05.2010, Síða 38

38 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 15. MAÍ 2010
✝ Ólafur SvanurGestsson fæddist í
Bolungarvík 27.
nóvember 1951. Hann
lést á líknardeild
Landspítalans í Kópa-
vogi 3. maí síðastlið-
inn.
Foreldrar hans
voru Guðfinna Sig-
urborg Sigurgeirs-
dóttir, fyrrverandi
matráðskona, f. 7.8.
1931, og Gestur Odd-
leifs Kolbeins Pálma-
son, húsasmíðameist-
ari, f. 25.5. 1930, d. 8.9. 2006.
Systkini Ólafs eru Pálmi Árni, f.
1957, maki Sigurlaug Halldórs-
dóttir, Sigríður Lovísa, f. 1958,
maki Viðar Axelsson, Þórarinn Sig-
urgeir, f. 1960, maki Berglind
Hólmfríður Bjarnadóttir, og Davíð,
Öldu eru a) Cynthia Ósk Crawford,
f. 17.6. 1970, maki Vilhjálmur Jóns-
son, f. 6.11. 1971, þau eiga soninn
Jóhann Beck, f. 7.8. 1999, en fyrir
átti Cynthia Alexandríu Björgu
Scheving, f. 6.10. 1992. b) Ólafur
Ottó Crawford, f. 20.6. 1972, maki
Jóhanna S. Haraldsdóttir, f. 18.3.
1972. Þau eiga soninn Sebastían
Michael, f. 21.12. 2005, en fyrir átti
hann dótturina Anítu Karen, f.
19.12. 1994. Önnur börn Jóhönnu
eru Haraldur Ingi, f. 26.5. 1994, og
Rebekka, f. 10.12. 1997.
Ólafur nam við Stýrimannaskól-
ann í Vestmannaeyjum fram að
gosi í janúar 1973 og lauk prófi frá
Stýrimannaskólanum í Reykjavík
þá um vorið. Eftir það stundaði
hann sjómennsku og var m.a. með
eigin útgerð frá Hornafirði, Vest-
mannaeyjum og seinna frá Bolung-
arvík. Eftir að hann hætti sjó-
mennsku árið 1996 vann hann við
verslunarstörf og beitningu um
tíma, en frá árinu 2004 var hann yf-
irhafnarvörður í Bolungarvík.
Útför hans fer fram frá Hóls-
kirkju í Bolungarvík í dag, 15. maí
2010, kl. 14.
f. 1964, maki Ásta
Sóllilja Þorsteins-
dóttir.
Ólafur kvæntist
hinn 27.5. 1977 Þór-
dísi Steinþórsdóttur,
f. 14.3. 1950. Þau slitu
samvistir. Sonur
Ólafs og Þórdísar er
Ævar Þór Ólafsson,
bifvélavirki, f. 27.5.
1977. Sambýliskona
hans er Bjarney Sif
Kristinsdóttir, f. 9.12.
1981. Barn þeirra er
Birta Dís, f. 11.7.
2008. Hinn 21. ágúst 1999 kvæntist
Ólafur eftirlifandi eiginkonu sinni,
Öldu Jónu Ósk Ólafsdóttur, f. 29.8.
1952. Foreldrar hennar voru Odd-
laug Valdimarsdóttir, f. 5.5. 1917,
d. 6.1. 2003, og Ólafur Jóhannsson,
f. 15.10. 1908, d. 10.10. 1964. Börn
„Því eitt sinn verða allir menn að
deyja.“
Eins erfitt og það nú er að skilja
við þá sem eiga stóran stað í hjört-
um okkar þá er það staðreynd lífs-
ins. Það er misjafnt hvað lagt er á
okkur í lífsins för. Óli afi fékk erfið
veikindi að berjast við, sem lögðu
hann að lokum að velli langt fyrir
aldur fram. Stórt skarð er nú
höggvið í raðir ástvina okkar.
Óli afi var yndislegur maður sem
eignaðist sess í hjörtum okkar strax
við fyrstu kynni. Þessi bjarti, fallegi
og söngelski maður sem Alda amma
hafði fundið hamingjuna með. Þess-
ar turtildúfur áttu einstaklega vel
saman og alltaf fannst okkur ljúft
að eiga stundir með þeim, þó að
landleg fjarlægð okkar á milli gerði
það að verkum að við hittumst allt
of sjaldan. Nærvera hans var ein-
stök og alltaf var stutt í brosið, hans
stóíska ró var með eindæmum eins
og kom vel fram í veikindum hans
sem hann tókst á við með æðru-
leysi, sannkallað „gull af manni“.
Eftir því sem við kynntumst fjöl-
skyldu hans betur sáum við að það
átti hann ekki langt að sækja því
sannkallaðan fjársjóð var þar að
finna. Mikill er missir okkar allra.
Ómetanlegt finnst okkur nú að
hafa fengið tækifæri til að skreppa
með honum á „fallegasta stað
landsins“ síðastliðið sumar.
Það eru margar tilfinningar sem
hafa bærst með okkur undanfarna
mánuði; vonin um að fá lengri tíma,
sorgin yfir því sem var óumflýjan-
legt, reiði yfir óréttlæti heimsins,
en ríkasta tilfinningin er þó gleði.
Gleði yfir að hafa fengið að vera
samferða honum, þó ekki væri
nema um stuttan veg. Gleði og
þakklæti yfir því að hafa fengið að
kynnast þessum hjartahlýja, glað-
lynda og bjarta manni sem snerti líf
okkar á ómetanlegan hátt. Hans
verður sárt saknað en minningin
um hann lifir skær í hugum okkar
og hjörtum.
Elsku Óli afi, hjartans þakkir fyr-
ir allt það sem þú gafst okkur, hvíl
þú í friði.
Jóhanna Sól, Ólafur og börn.
Svona líkt og Frank Sinatra söng
My way fór Óli sínar leiðir í gleði og
sorg og ég upplifði oft að ekkert
kæmi honum á óvart í lífinu. Samt
var hann svona karakter sem mað-
ur vissi hvar maður hafði en tilsvör
hans og húmor komu manni oft á
óvart og þá meina ég skemmtilega á
óvart. Hann var líka svo mikið ljúf-
menni að öllum líkaði við hann og
minning hans lifir í hjörtum okkar
sem vorum svo heppin að fá að
kynnast honum.
Alls konar kæki hafði hann sem
bræður hans leika núna eftir og
þegar Birta Dís afastelpa eldist
geta þeir sýnt henni hvernig afi
gerði. Hún fær líka að sjá mynd-
bönd af afa í karókí þar sem hann
sýndi tilþrif á heimsmælikvarða og
ég held að sjónarvottar viti hvað ég
á við.
Óli var sjómaður og ekki bara í
orðsins fyllstu merkingu heldur var
hann líkur þeim fuglum sem ekki
geta flogið nema sjá til sjávar og
leið því hvergi betur en í Bolung-
arvík og Víkin var betri staður hans
vegna.
Það verður ekki lengur Óli sem
tekur á móti fiski á höfninni, hann
vigtar hann annars staðar núna.
Hvíl í friði elsku Óli.
Þín mágkona,
Sóllilja.
Þú hafðir fagnað með gróandi grös-
um
og grátið hvert blóm, sem dó.
Og þér hafði lærzt að hlusta unz
hjarta
í hverjum steini sló.
Og hvernig sem syrti, í sálu þinni
lék sumarið öll sín ljóð,
og þér fannst vorið þitt vera svo fag-
urt
og veröldin ljúf og góð.
Og dagurinn leið í djúpið vestur,
og Dauðinn kom inn til þín.
Þú lokaðir augunum – andartak
sem ofbirta glepti þér sýn.
Og um varir þér brá fyrir brosi þeirra,
sem bíða í myrkrinu og þrá
daginn, – og sólina allt í einu
í austrinu rísa sjá.
Og Dauðinn þig leiddi í höll sína heim
þar sem hvelfingin víð og blá
reis úr húmi hnígandi nætur
með hækkandi dag yfir brá.
Þar stigu draumar þíns liðna lífs
í loftinu mjúkan dans.
Og drottinn brosti, hver bæn þín var
orðin
að blómum við fótskör hans.
Hann tók þig í fang sér og himnarnir
hófu
í hjarta þér fagnandi söng.
Og sólkerfi daganna svifu þar
um sál þína í tónanna þröng.
En þú varst sem barnið, er beygir
kné
til bænar í fyrsta sinn.
Það á engin orð nógu auðmjúkt til,
en andvarpar: Faðir minn!
(Tómas Guðmundsson.)
Góði Guð, vaktu yfir allri fjöl-
skyldu Óla Svans og leiddu þau í
gegnum sorgina og söknuðinn.
Elsku frændi, þér þakka ég sam-
fylgdina allt frá minni barnæsku.
Guð blessi þína góðu minningu og
megi ljósið lýsa þér um ný heim-
kynni þar sem allt þitt fólk tekur á
móti þér.
Hvíl í friði, vinurinn.
Kristín H. Karvelsdóttir.
Við fráfall systursonar míns
Ólafs Svans Gestssonar hafa orð
harla lítinn mátt. Eftir stutt en erf-
ið veikindi er hann allur, aðeins 58
ára gamall. Með yfirvegun og æðru-
leysi tók hann því sem að höndum
bar og hughreysti þá sem í kringum
hann voru. Hann var stoltur af fólk-
inu sínu og naut litlu afastelpunnar
sinnar til hinstu stundar.
Við systkinin kölluðum hann Óla
„skinnið“ frá því hann var lítill
drengur en hann var á heimili okk-
ar fyrstu æviár sín eða þar til for-
eldrar hans giftu sig og stofnuðu
heimili. En þau fóru ekki langt svo
hann var heimagangur hjá okkur
áfram. Óli Svanur var skemmtileg-
ur krakki og sterk bönd sem héld-
ust allt til enda mynduðust milli
okkar. Hann hafði lag á að halda at-
hyglinni og oft á kostnað okkar
systkinanna. Vakti hann til að
mynda athygli ömmu og afa á því að
nú væru strákarnir að stríða sér og
fengu þeir þá áminningu fyrir.
Þegar við Óli töluðum saman fyr-
ir stuttu og rifjuðum upp gamla
daga hafði ég orð á því hvað tíminn
væri fljótur að líða. Mér fyndist svo
stutt síðan hann hefði verið lítill
strákur, uppáklæddur í myndatöku
úti í garði. Við hlógum að þessari
upprifjun. Mig kallaði hann Dóru
„systur“ sem hann tók upp eftir
mömmu sinni af kortum sem ég
sendi henni eftir að ég flutti að
heiman.
Sjómennska heillaði snemma.
Hann byrjaði með afa sínum í Bol-
ungarvík og þróaði sig svo áfram,
menntaðist til þess arna og vann
störf sem tengdust sjómennsku alla
tíð og síðast sem yfirhafnarvörður í
Bolungarvík.
Aðalsmerki Óla Svans voru æðru-
leysi og góðmennska, hann tranaði
sér ekki fram en gantaðist á góðum
stundum. Hann hlúði vel að sínum
og fannst gott að finna að mamma
hans væri komin í öruggt skjól.
Ljóðelskur var hann og góður söng-
maður. Upp í hugann kemur ætt-
armót okkar árið 2002 í Bolungar-
vík þegar hann fór upp á svið og tók
lagið „My way“ og heillaði við-
stadda með söngnum. Svei mér þá,
ég hélt að Frank Sínatra væri kom-
inn á sviðið, svo flottur var hann.
Við systkinin kveðjum Ólaf Svan
Gestsson frænda okkar með sökn-
uði. Meðan Birta Dís leitar að afa
Óla yljum við okkur um hjartaræt-
urnar með ljúfum minningum um
góðan dreng. Megi allar góðar
vættir vaka yfir fólkinu hans. Hvíl
þú í friði elsku vinur.
Halldóra Sigurgeirsdóttir.
„Sæll frændi, hvernig er staðan?“
Þannig hófust mörg símtöl frá Óla
þegar hann hringdi í mig og leitaði
eftir gangi mála þegar fótboltalið
Bolvíkinga, síðar BÍ/Bolungarvík,
var að leika og hann af einhverjum
ástæðum gat ekki mætt á leikinn.
Vorum við þá í stöðugu sambandi
og lét ég hann vita ef eitthvað
markvert gerðist. Mér er minnis-
stætt hversu ánægður hann var
þegar liðið spilaði úrslitaleik um
sæti í 2. deild í Vesturbænum í
Reykjavík. Við vorum í stöðugu
sambandi nánast allan leikinn enda
gekk mikið á og sigur vannst.
Strákarnir mínir báru mikinn
hlýhug til Óla og var hann jafnan
fyrsti maðurinn sem keypti af þeim
ársmiða á völlinn enda litu þeir á
hann sem einn helsta stuðnings-
mann liðsins og ætla þeir að minn-
ast hans sérstaklega á næsta
heimaleik liðsins.
Við Óli töluðum oft um það að
fara saman á Old Trafford og sjá
„okkar“ menn í enska boltanum
spila. Því miður varð ekki af því og
kennir það manni að fresta ekki
hlutunum til morguns.
Það er sárt að kveðja góðan
dreng í blóma lífsins. Það verður
tómlegt að hafa hann ekki sér við
hlið í áhorfendabrekkunni í sumar
eða skála við hann á þorrablótinu
undir dynjandi fjöldasöng; „Ég
fæddist upp til fjalla“.
Á ættarmótinu sl. sumar var Óli
hrókur alls fagnaðar og naut þess
vel að gleðjast með ættingjum sín-
um. Þar áttum við góðar stundir
saman og er ég þakklátur fyrir þær.
Elsku Bogga, Alda, Ævar og aðr-
ir ættingjar. Ég veit að tíminn
læknar ekki öll sár en ég vona að
ykkur takist að læra að lifa með
sorginni. Minningin um góðan
dreng lifir.
Kveðja frá fjölskyldunni
í Miðstræti 16.
Bjarni Jóhannsson.
Guð gefi mér æðruleysi til að
sætta mig við það sem ég fæ ekki
breytt. Þessi orð komu oft upp í
huga mér nú síðustu mánuði þegar
ég fylgdist með baráttu Óla Svans
við erfið en skammvinn veikindi. Ég
man fyrst eftir Óla þegar ég var lít-
ill strákur í Víkinni. Hann var einn
af stóru strákunum, sjö árum eldri
en ég. Óli var þrátt fyrir aldurs-
muninn alltaf tilbúinn að spjalla við
þá yngri og gantast við mann oft
með góðlátlegri stríðni, þótt maður
þekkti hann lítið á þeim tíma. Þess-
um eiginleika hélt hann allt sitt líf.
Síðar átti Óli eftir að verða skip-
stjóri hér í bæ, farsæll og vel liðinn
af undirmönnum sínum. Hann hafði
gott lag á að stjórna fólki og ég
heyrði það vel á þeim sem höfðu
verið með honum til sjós hvað hann
þótti sanngjarn og réttsýnn í sínum
störfum. Alltaf kom það sérstak-
lega fram hversu gott lundarfar
hann hefði og ætti gott með öll sam-
skipti við fólk. Ég kynntist Óla bet-
ur sem samstarfsmanni síðustu tvö
árin. Hann hafði auðvitað ekkert
breyst frá því sem ég mundi eftir
honum áður hvað lundarfarið
áhrærði. Alltaf stutt í hláturinn og
grínið, en skoðanirnar ákveðnar og
fastmótaðar. Mikil samviskusemi
og ábyrgðartilfinning mótuðu öll
hans störf. Það sem hann sagði stóð
eins og stafur á bók. Óli var áfram
„skipstjóri“ á sínu skipi þótt hann
væri kominn í land. Hann stjórnaði
starfseminni á höfninni af röggsemi
og festu. Öll okkar samskipti voru
hnökralaus.
Ég hitti Óla fyrir skömmu á
sjúkrahúsinu og við tókum tal sam-
an. Hann var þá mest upptekinn af
því sem framundan væri á höfninni,
en Óli gegndi starfi yfirhafnarvarð-
ar í Bolungarvík frá árinu 2004.
Bolungarvíkurkaupstaður sér nú á
bak afar traustum starfsmanni,
sem sárt verður saknað af sam-
starfsfólki.
Um leið og góð störf Ólafs Svans
Gestssonar í þágu Bolungarvíkur-
hafnar eru þökkuð votta ég Öldu,
Ævari Þór, Boggu frænku minni og
fjölskyldunni allri mína dýpstu
samúð. Minningin lifir um góðan
dreng.
Elías Jónatansson.
Í dag kveðjum við elskulegan
bróðurson minn Óla Svan. Hann
greindist með krabbamein 14. nóv-
ember síðastliðinn, sem heltók
hann svo að ekki varð við neitt ráð-
ið. Hann lést á líknardeildinni í
Kópavogi 2. maí. Þar hitti ég hann
síðast 23. apríl. Hann var svo já-
kvæður og bar sig svo vel, hafði
mestar áhyggjur af fólkinu sínu.
Það var yndislegt að sjá hann með
afabarninu Birtu Dís sem gaf hon-
um svo mikið þennan stutta tíma
sem þau fengu saman.
Óli hafði eins og pabbi hans og
mamma yndi af söng og tónlist.
Hann fæddist í Sigurgeirshúsinu og
var með ömmu, afa og móðursystk-
inum sínum til fimm ára aldurs og
þar var mikið sungið. Nú hefur
hann kvatt alltof snemma. Alda,
Ævar, Bogga mín og systkinin
skiptust á að vera hjá honum. Þið
eruð hetjur. Við kveðjum hann með
fallegu ljóði eftir frænku okkar
Bryndísi Halldóru Jónsdóttur:
Við andlátsfregn þína allt stöðvast í
tímans ranni.
Og sorgin mig grípur, en segja ég vil
með sanni,
að ósk mín um bata þinn tjáð var í
bænunum mínum,
en guð vildi fá þig og hafa með engl-
unum sínum.
Við getum ei breytt því, sem frels-
arinn hefur að segja,
um hver fær að lifa, og hver á svo
næstur að deyja.
Þau örlög, sem við höfum hlotið, það
verður að skilja.
Svo auðmjúk og hljóð við lútum að
frelsarans vilja.
Þó sorgin sé sár og erfitt sé við hana
að una,
við verðum að skilja að alltaf við
verðum að muna,
að guð, hann er góður og veit hvað er
best fyrir sína.
Því treysti ég nú að hann geymi vel
sálina þína.
Þótt farin þú sért og horfin burt
þessum heimi.
Ég minningu þína þá ávallt í hjarta
mér geymi.
Ástvini þína ég bið síðan guð minn
að styðja,
og þerra burt tárin, ég ætíð skal fyrir
þeim biðja.
Elskulega fjölskylda, Cindy, Óli
og fjölskyldur. Guð veri með ykkur
og gefi ykkur styrk í sorginni.
Elsku Óli minn. Þakka þér alla
hlýju í minn garð. Það hafa staðið
vinir í varpa, pabbi þinn, afar, ömm-
ur og allt frændfólkið og tekið vel á
móti þér. Guð geymi þig, við
sjáumst síðar og ég bið að heilsa.
Kristný, Valdimar.
Ólafur Svanur
Gestsson
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð og vinarhug við andlát og útför ástkærrar
móður minnar, ömmu, langömmu, systur og
mágkonu,
SIGRÍÐAR KRISTÍNAR JAKOBSDÓTTUR,
Hlíðarhúsum 3,
áður til heimilis á Hjallabraut 33,
Hafnarfirði.
Sérstakar þakkir færum við læknum og starfsfólki deildar 12G á
Landspítalanum við Hringbraut fyrir einstaka alúð og umönnun.
Ólafur Björnsson,
Þorbergur Björn Ólafsson,
Ólafur Friðrik Ólafsson,
Jóhann Helgi Ólafsson,
Vilhjálmur Snær Ólafsson,
Sigríður Erla Ólafsdóttir,
Diljá Ösp Þorbergsdóttir,
Þóra Jakobsdóttir, Bjarni Ellert Bjarnason,
Sigrún Jakobsdóttir,
Þórdís Jakobsdóttir, Stefán Gylfi Valdimarsson,
Gunnlaug Jakobsdóttir, Gunnlaugur Sigurðsson.