Morgunblaðið - 05.03.2011, Page 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 5. MARS 2011
✝ Hallur Jón-asson fæddist
í Garði, Hegra-
nesi, Skagafirði,
þann 20. júlí 1918.
Hann lést á heim-
ili sínu sunnudag-
inn 20. febrúar sl.
Foreldrar hans
voru Jónas Jón
Gunnarsson bóndi,
fæddur í Keflavík,
Hegranesi, 17. maí 1891, dá-
inn 17. júlí 1939 og Steinunn
Sigurjónsdóttir húsfreyja,
fædd í Stóru-Gröf 5. febrúar
1891, dáin 28. febrúar 1981.
Steinunn og Jónas eignuðust
tíu börn. Tvö dóu ung en átta
komust til fullorðinsára, sjö
synir og ein dóttir. Hallur var
3. elstur í þeim systkinahópi,
en þau eru í aldursröð: Sig-
urjón, Gunnlaugur, Sigurður,
og Jónas, sem allir eru látnir,
en eftirlifandi eru þau Ólafur,
Guðrún, og Bjarni.
26. október 1944 kvæntist
Hallur eftirlifandi eiginkonu
sinni, Aðalbjörgu Önnu Jóns-
dóttur (Öbbu), fædd 8. ágúst
1926 í Dæli, Fljótum, Skaga-
firði. Þau eignuðust 4 börn
sem öll eru á lífi. Afkomendur
eru orðnir 36. Börn Halls og
Aðalbjargar eru:
1) Steinunn Helga, f. 20.9.
vinnu, þá á áttunda ári. Árið
1944 fluttust Hallur og Abba
til Akureyrar, þar sem hann
stundaði vörubílaakstur frá
Bifreiðastöð Akureyrar (BSA)
eða þar til þau fluttust til
Skagafjarðar. Þá byggði hann
Lindarbrekku við Varmahlíð,
þar sem hann og Abba bjuggu
alla tíð, utan nokkur ár sem
þau bjuggu í Reykjavík. Hall-
ur var mjólkurbílstjóri í all-
mörg ár. Þá sá hann um vöru-
flutninga milli Sauðárkróks og
Reykjavíkur fyrir Kaupfélag
Skagfirðinga. Á þeim árum
sem hann bjó í Reykjavík vann
hann við vörubílaakstur hjá
byggingavöruversluninni
BYKO. Hallur var góður heim
að sækja og var boðinn og bú-
inn til hjálpar, ef til hans var
leitað. Segja má að hann hafi
verið mikill framkvæmdamað-
ur. Hann var ákaflega léttur í
lund, gleðimaður á góðri
stund og söngelskur. Hann tók
virkan þátt í kórastarfi, var
um margra ára skeið í karla-
kórnum Heimi og í stjórn þess
félagsskapar og gegndi ýms-
um trúnaðarstörfum, ásamt
því að vera í kirkjukór Víði-
mýrarsóknar. Þá var hann
einn af stofnendum Skag-
firsku Söngsveitarinnar á
þeim árum sem hann bjó í
Reykjavík.
Útför Halls verður gerð frá
Glaumbæjarkirkju í dag, 5.
mars 2011, og hefst athöfnin
kl. 14.
1945, maki Gunn-
ar Randver
Ágústsson, f. 7.6.
1943. Börn þeirra
eru þrjú og
barnabörn sex. Þá
eru stjúp-
barnabörn tvö og
stjúp-barna-
barnabörn þrjú. 2)
Jónas Jón, f. 1.10.
1946, maki Inga
Hanna Dagbjartsdóttir, f.
26.5. 1959. Áður kvæntur
Stefaníu Oktavíu Helgadóttur,
26.9. 1945. Börn Jónasar og
Stefaníu er fjögur, átta barna-
börn og eitt barnabarnabarn.
3) Hafdís, f. 5.6. 1949, maki
Bjarni Ingvarsson, f. 16.12.
1951. Börn þeirra eru tvö og
þrjú barnabörn. 4) Jónína, f.
22.8. 1957, maki Einar Ein-
arsson, f. 2.4. 1955. Áður gift
Gísla Halldórssyni, f. 19. 1.
1956. Börn Jónínu og Gísla
eru þrjú og tvö barnabörn.
Þriggja ára að aldri fluttist
Hallur með foreldrum sínum
að Hátúni í Seyluhreppi, þar
sem hann ólst upp og var
ávallt kenndur við Hátún, eins
og öll hans systkini. Á barns-
aldri byrjaði Hallur að vinna
hin ýmsu verk, eins og títt var
á þeim tímum. Var hann með-
al annars „kúskur“ í vega-
Hvar finnur þú betri og
fegurri reit
eða friðsælli stað en í
íslenskri sveit
með heiðloftið hreina og bjarta.
Þú gleymir því ekki ef gengur
þú hljótt
út í glóbjarta sólstafa
hásumarnótt
við fjallanna falslausa hjarta.
(Þorfinnur Jónss, Ingveldarst.)
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sig.)
Blessuð sé minning þín.
Jónas Jón og Inga
Hanna.
Elsku pabbi minn.
Þú varst og ert mér svo
mikið, ég á þér svo margt að
þakka. Þú ert uppruni minn.
Þú gafst mér líf (ásamt
mömmu). Þú komst mér á legg
(ásamt mömmu).
Þú studdir við bakið á mér
er ég þurfti á því að halda,
veittir mér styrk, ástúð og um-
hyggju, sérstaklega þurfti ég
þess á unglingsárum mínum.
Þú hrósaðir mér og hvattir
mig þegar mér fannst allt vera
ómögulegt. Þú tókst virkan
þátt í öllum mínum gleði- og
sorgarstundum.
Ég hef alltaf verið mjög
stolt af að eiga þig fyrir föður,
dáðst að dugnaði þínum og út-
sjónarsemi. Þú heillaðir einnig
alla mína vini sem fengu að
kynnast þér.
Gott var mér ungri, að geta
til þín
gengið og skipulagt lífsviðhorf
mín.
Holl ráð og tilsögn ég þáði
af þér,
það hefur veganesti drjúgt
orðið mér.
(M.R.)
Með sárum söknuði kveð ég
þig og bið góðan Guð að taka
vel á móti þér.
Elsku mamma, Guð gefi þér
styrk og þrek í sorg þinni þar
sem þið hafið verið órjúfanleg
heild í tæp sjötíu ár.
Jónína.
Í dag kveðjum við elskulegan
tengdaföður minn, Hall Jónas-
son frá Lindarbrekku í Varma-
hlíð. Lífshlaup Halls er falleg
saga um traustan, heiðarlegan
og kraftmikinn mann. Á langri
ævi upplifði hann þær miklu
breytingar sem orðið hafa á ís-
lensku samfélagi á síðustu öld.
Hans fyrstu minningar voru frá
því þegar hann aðeins 3 ára
gamall fluttist með foreldrum
sínum að Hátúni í Skagafirði.
Bærinn var úr torfi og grjóti og
svo kaldur að það var frost inni
á vetrarnóttum og svo þröngur
að bræðurnir fjórir þurftu að
sofa í sama rúmi, tveir til fóta.
Þrátt fyrir þessar aðstæður átti
hann hamingjuríka æsku og bar
foreldrum sínum og samferða-
fólki vel söguna. En þær hafa
örugglega mótað hann og skýra
nægjusemi hans, ráðdeild og
dugnað.
Það var þó ekkert kotbónda-
legt við Hall Jónasson. Hann
bar sig eins og stórhöfðingi,
teinréttur og virðulegur og var
á flestan hátt nútímalega þenkj-
andi. Fékk snemma áhuga á bíl-
um og tækjum, sem hanni eyddi
stórum hluta starfsævinnar að
fást við, og var betur að sér um
flækjur nútímaþjóðfélagsins en
flestir yngri. Hallur var skag-
firskur í húð og hár og hafði
yndi af hestamennsku og söng.
Síðustu árin var hann hættur
að fara á bak en naut samver-
unnar við hrossin. Voru þau
hænd að honum og komu hlaup-
andi til hans, jafnvel áður en
hann steig út úr bílnum.
Þau Abba og Hallur voru
ákaflega samrýmd hjón og
mátti hann ekki af henni sjá.
Þau eignuðust fjögur velheppn-
uð börn og eiga mikinn fjölda
afkomenda. Barnabörnin elsk-
uðu þau og dáðu og það voru
ekki fullkomlega heppnuð jól
nema amma og afi kæmu suður.
Og oftast eyddu þau jólahátíð-
inni með fjölskyldunni, en svo
voru þau farin. Skagafjörðurinn
og heimaslóðirnar kölluðu. Það
var alltaf sérstaklega notalegt
að heimsækja Hall og Öbbu í
Lindarbrekku enda tekið á móti
okkur með útbreiddan faðminn.
Dagurinn áður en hann dó
var dæmigerður og minnisstæð-
ur. Pönnukökur og lummur á
borðum. Setið og spilað og rætt
um alla heima og geima, þjóð-
félagsmál og persónuleg mál.
Horft á Hrafnaþing og hlegið.
Tekið á móti ættingjum og vin-
um í kaffi. Borðað lambalæri
með öllu tilheyrandi um kvöld-
ið. Notalegheit og gaman. Hall-
ur var eins og hann átti að sér,
hress og skarpur, eins og tutt-
ugu árum yngri maður. Það var
hreinlega með ólíkindum að
þessi maður væri á tíræðisaldri.
Hallur Jónasson var gæfu-
maður. Hann eignaðist góða
konu og fjölskyldu. Stóð sig vel
í öllu sem hann tók sér fyrir
hendur og lét alls staðar gott af
sér leiða, naut virðingar og lifði
með reisn allt sitt líf.
Ég votta Öbbu og öllum ást-
vinum og vinum Halls mína
dýpstu samúð. Guð blessi minn-
ingu Halls Jónassonar.
Einar Einarsson.
Elsku afi.
Nú farinn ertu mér frá
hvað geri ég þá?
Þig hafa ég vil
og segja mér til.
Nú verð ég að kveðja
fæ ekkert um það að velja.
Þú kvaddir mig með hlátri
það er ekki skrítið að ég gráti.
Í hjarta mér þú verður
þaðan aldrei hverfur.
Ég minningu þína geymi
en aldrei gleymi.
Elsku hjartans afi minn
nú friðinn ég finn.
Þá kveð ég þig um sinn
og kyssi þína kinn.
(ÁKJ)
Blessuð sé minning þín afi og
hvíl í friði.
Þóra, Guðmundur,
Kristófer Fannar
og Ásdís Dröfn.
Að fá að alast upp í kringum
afa sinn og ömmu eru forrétt-
indi sem ég er afar þakklát fyr-
ir. Ég brosi í gegnum tárin þeg-
ar ég hugsa um allar góðu
minningarnar okkar. Að fá að
skottast í kringum þig alla mína
barnæsku er mér ómetanlegt,
afi. Að sitja aftan á traktornum
hjá þér á meðan við vorum að
basla saman uppi á Kirkjuhóli.
Öll sumrin sem fóru í að heyja
og tína bagga upp á kerruna.
Blái Rússinn þinn sem þú not-
aðir í svo margt. Öll þau skipti
sem ég bað þig um að horfa á
mig og segja mér á hvaða gang-
tegund ég væri, á meðan ég
hljóp eins og trippi út um öll
tún. Skrifstofan sem þú bjóst til
handa mér niðri í bílskúr í
Lindarbrekku. Litla skotið sem
þú gerðir fyrir mig uppi á
Kirkjuhóli svo ég gæti leikið
mér á meðan þú gafst hross-
unum. Litla hesthúsið þitt þar
sem ég steig mín fyrstu skref í
hestamennsku undir þinni leið-
sögn á honum Neista gamla:
„Vertu ákveðin við hann.“
Reyndar voru þetta ekki alveg
mín fyrstu skref í hesta-
mennsku, því ég man vel eftir
því þegar þú fórst á fjóra fætur
og leyfðir mér að príla upp á
bakið á þér og nota axlaböndin
þín sem tauma á meðan þú
skreiðst um gólf í Lindar-
brekku og ég „hottaði“ þig
áfram – ömmu til mikillar gleði.
Það er bara til einn slíkur afi og
hann var afi minn.
Ég man eftir öllum þeim
skiptum sem við sátum við eld-
húsborðið í Lindarbrekku,
drukkum kaffi og borðuðum
kleinurnar hennar ömmu á
meðan við ræddum um allt á
milli himins og jarðar. Öll þau
skipti sem ég sat og horfði á þig
og hugsaði innra með mér hvað
mér þætti vænt um þig og hvað
mér fannst þú vera merkilegur.
Í mínum augum varstu eilíft of-
urmenni sem negldi niður girð-
ingarstaura með járnkarli sem
ég gat ekki loftað, klappaðir
ótömdum folum sem ég þorði
ekki að snerta og gekkst um
með brotinn baugfingur án þess
að finna fyrir því.
Aðspurð hvaðan ég sé og
hverra manna ég er útskýri ég í
stuttu máli skagfirskt blóð mitt
og að þú sért afi minn, hann
Hallur Jónasson í Lindar-
brekku. Þá er ekki þörf fyrir
frekari útskýringar, hann
þekkja margir og alltaf breytist
ég í sama monthanann þegar ég
segi frá. Mikið er ég lánsöm að
hafa fengið að hafa þig hjá mér
í tæp 26 ár og það er fyrst núna
sem ég átta mig á að þú ert
ekki eilífur hér á jörðu, afi
minn. Hins vegar munt þú lifa
áfram innra með mér og ég
mun halda áfram að lifa lífi
mínu þér til sóma.
Jæja elsku afi, nú er komið
að kveðjustund. Það er kominn
tími til að pakka niður barn-
æskunni minni og takast á við
fullorðinsárin án þín. Nú er
tímabært fyrir mig að taka upp
járnkarlinn, vera ákveðin og
fara að negla niður mína eigin
staura. Ég ætla mér að standa
við það sem við töluðum um
rétt áður en þú kvaddir, í vor
förum við ríðandi saman upp á
heiði, ég á Þrá og þú á Neista
þínum.
Ég bið Guð að vaka yfir ynd-
islegu ömmu minni, stóru ást-
inni þinni, og gefa henni styrk
og orku til að halda áfram án
þín. Elsku höfðingi og yndislegi
afi minn, minning þín mun lifa
áfram. Hvíldu í friði.
Þín afastelpa,
Harpa Þöll.
Sem barn var ég á sumrin
sendur úr borginni í sveitina til
ömmu og afa. Þaðan á ég marg-
ar góðar minningar um afa
minn. Þegar ég hugsa til baka
sé ég hann fyrir mér standandi
í hlaðinu í Lindarbrekku á leið-
inni upp á Kirkjuhól. Á meðan
ég var hjá ömmu og afa fylgdi
ég afa oftast þegar hann fór í
sína nánast daglegu ferð upp á
Kirkjuhól til að sinna hestunum
og líta eftir landinu. Iðulega
fékk ég þá það verkefni að opna
hliðin og að hlaupa á eftir roll-
um fyrir hann.
Úr þessum ferðum okkar afa
á ég margar minningar, eins og
þegar ég týndi stígvélinu mínu í
mýrinni eftir að hafa fest það
við að hlaupa á eftir rollum og
þegar afi fékk einn daginn end-
anlega nóg af rollunum og við
keyrðum með þrjár rollur í aft-
ursætinu á Landrovernum smá-
spöl frá girðingunni. Afi var
líka örlátur við okkur barna-
börnin og ég man alltaf hvað ég
var ánægður þegar hann gaf
mér þann pening sem mig
vantaði upp á til að kaupa mér
reiðhjólið sem ég hafði verið að
safna mér fyrir. Ég vildi endi-
lega að hann fengi folaldið sem
amma og hann höfðu gefið mér
í staðinn fyrir peninginn en á
það mátti hann að sjálfsögðu
ekki heyra á minnst. Krumlan
hans afa var líka alltaf skæð
þegar ærslast var. Allt eru
þetta minningar sem ég er
glaður að eiga í dag.
Afi minn hafði dálæti á hest-
unum sínum og í mínum huga
hafði hann einstakan hæfileika
til að eiga í samskiptum við þá.
Ein minning er mér alltaf of-
arlega í huga þegar ég hugsa
til afa míns og hestanna hans.
Við höfðum verið að ná í hesta
úr girðingu stutt frá Kirkjuhóli
og höfðum keyrt samhliða hest-
unum þegar afi minn eykur allt
í einu hraðann og keyrir burt
frá þeim. Ég varð undrandi á
þessu og spurði hann af hverju
hann færi frá hestunum enda
átti ég ekki von á öðru en að
hestarnir myndu þá fara eitt-
hvað allt annað en þeir ættu að
fara. Afi sagði mér að hafa ekki
áhyggjur af því þar sem hann
Svanur, sem var forystuhest-
urinn, myndi leiða hópinn á
réttan stað. Keyrðum við því
næst sem leið lá upp á Kirkju-
hól og skildum öll hliðin eftir
opin á leiðinni þangað. Uppi á
Kirkjuhóli opnaði afi réttina,
stóð þar og beið eftir því að
hestarnir kæmu. Einhverjum
mínútum síðar komu hestarnir
og leiddi Svanur hópinn rak-
leitt inn í réttina. Fyrir borg-
arbarnið sem ekki umgekkst
mikið af dýrum var þetta ótrú-
leg sjón og hefur þessi minning
um samskipti afa míns og hest-
anna hans alltaf lifað hjá mér.
Ég hitti afa minn í síðasta
sinn núna í janúar þegar ég
skaust norður til hans og ömmu
í Lindarbrekkuna. Við sátum
þar saman í eldhúsinu og rædd-
um allar þær breytingar sem
orðið höfðu á hans löngu ævi.
Ég fylltist aðdáun við að hlusta
á hann segja sögur af sjálfum
sér sem ungum manni og því
hvernig hann þurfti að takast á
við lífið í umhverfi og aðstæð-
um sem eru svo gjörólíkar því
sem í dag þekkist og ég er
þakklátur fyrir þessa stund
sem ég átti með honum í eld-
húsinu í Lindarbrekku.
Elsku afi minn, takk fyrir
allt sem þú hefur gefið mér í
gegnum árin og þá hlýju sem
þú og amma gáfuð mér þegar
ég var í sveitinni hjá ykkur.
Erik Ingvar Bjarnason.
Það er fallegur sumardagur
og Skagafjörður skartar sínu
fegursta. Ég horfi á eftir þér
rölta upp slóðann uppi á
Kirkjuhóli, með hendurnar fyr-
ir aftan bak og hattinn á sínum
stað. Þú röltir þetta í rólegheit-
unum og horfir yfir jörðina
þína í leiðinni. Staldrar stund-
um við og skimar eftir hvítum
þústum, óboðnum kindum af
næstu jörð. En þær eru allar
fjarri í dag og þú röltir þetta
áfram á þínum hraða. Þú ert á
leiðinni upp eftir að líta eftir
stóðinu þínu sem þér er svo
annt um. Svona hef ég svo oft
séð þig þar sem ég rölti á eftir
þér, barn að sunnan í sveita-
sælunni hjá ykkur ömmu og
svona sé ég þig fyrir mér þar
sem þú ert núna í þínu sælul-
andi. Takk fyrir allt og allt,
elsku afi.
Helga Guðrún
Bjarnadóttir.
Jæja, afi minn, við kveðj-
umst víst i þetta sinn. Þegar ég
kom í heiminn tókst þú á móti
mér opnum örmum, faðmlögum
og hlýju. Þú varst fljótur að
setja mig á hestbak, kenna mér
að keyra traktor, heyja og tak-
ast á við lífið sem framundan
var. Þakka ég þér mikið fyrir
það síðastnefnda. Þú kenndir
mér að er ekkert sjálfgefið í líf-
inu, heldur þarf maður að vinna
fyrir því. Hvort það er klapp á
öxlina, ummæli, laun inn á bók
eða svo lítið sem brjóstsykur.
Maður þarf að hafa fyrir öllu
lífinu. Hinsvegar varst þú
reiðubúinn að gefa manni
„ókeypis“ faðmlög, umhyggju
og hlýju þegar maður þurfti á
því að halda. Ég veit að ég var
ekki eitt af þínum auðveldustu
barnabörnum. Við kýttum mik-
ið á mínum unglingsárum, enda
þrjóskir hanar báðir tveir, og
þar sem aðrir kannski myndu
segja „já“, sagðir þú stundum
„nei“. Þar með skildi leiðir
stundum þar sem við vorum
ósammála og ósáttir, og ég sé
enn eftir því máli sem við aldrei
náðum að leysa áður enn þú
kvaddir okkur. En þrátt fyrir
það stóðst þú ávallt við bakið á
mér og tókst á móti mér opnum
örmum enn á ný með faðm-
lögum og hlýju í hvert skipti
sem við hittumst. Fyrir það
mun ég vera þér ævinlega
þakklátur, því það kenndi mér
að það er sama hversu mikið líf-
ið berst á móti manni, maður
verður að standa sig og vera til
staðar fyrir fjölskylduna og
sína nánustu.
Þú munt alltaf vera með mér
í líkama, huga og sál. Ég þakka
þér fyrir allan lærdóm, alla
visku og umhyggju gegnum ár-
in. Ég elska þig og þín verður
sárt saknað. Vertu sæll í þetta
sinn og við sjáumst þegar kall-
að verður á mig.
Þitt barnabarn
Halldór, Noregi.
Elsku guð minn því er lífið
svona flókið
Fyrst er hábjartur dagur en svo
kemur svört nóttin
mér var kennt ungum að biðja,
biðja upp til guðs
svo ég gæfist aldrei upp, og
myrkrið færi burt
ég spenni saman greipar segi
orð sem allir þekkja
Drottinn er minn hirðir mig mun
ekki bresta
ég veit þú heyrir í mér og heyrir
hvað ég segi
hvers vegna er lífið svo erfitt
með svo brösótta vegi
ég hugsa á hverjum degi því
svarar hann ekki
svo ég spyr og ég spyr og vona
að allt blessist
ég vona að það breytist ég fái
loksins svar
en ég trúi á guð minn og kristna
trú hans
ég trúi á líf, og ég trúi á dýrð
ég trúi á skapara lífs míns og
þíns
ég hef fundið fyrir sorg sem
fyllir mig af reiði
ég hef fundið fyrir tárum við það
að horfa á leiði
og þegar tárin og sorgin renna
í eitt
þá bið ég og bið ég að allt geti
breyst
en ég átta mig fljótt, hver það
er sem að stjórnar
guð minn á himnum en ég þarf
ekki að óttast
því ég trúi á hann ég trúi á líf
eftir dauðann
ég trúi er ég dey að hann frelsi
mig lausan
því ég trúi á hann ég trúi á líf
eftir dauðann
ég trúi er ég dey að hann frelsi
mig lausan
(Orri Err.)
Elsku afi minn, ég kveð þig
með miklum söknuði, mun allt
mitt líf hugsa til þín og gleymi
ekki stundunum okkar saman.
Fótboltanum, skákinni, spilun-
um, traktornum og hestunum.
Takk fyrir allar góðu stundirn-
ar okkar í Noregi. Guð blessi
þig og gefi þér frið. Elsku
amma, Guð gefi þér styrk.
Þinn afastrákur,
Hákon Freyr.
Hallur Jónasson