Morgunblaðið - 05.03.2011, Síða 33

MINNINGAR 33
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 5. MARS 2011
✝ Alan fæddist íHafnarfirði 30.
júní 1950. Hann lést
á Heilbrigðis-
stofnun Suðurlands
hinn 25. febrúar
2011. Foreldrar
hans voru Jón Frið-
riksson (John Ba-
tes), f. 25.2. 1920,
frá Gillingham,
Kent Bretlandi, d.
3.10. 1988, og kona
hans, Þuríður Óskarsdóttir, f.
18.2. 1921, frá Hafnarfirði, d.
1.8. 1972.
Systkini hans eru Margaret
Petra, f. 1946, maki Eggert
Jónsson, Ellen Hilda, f. 1947,
maki Þorsteinn Þorsteinsson,
Óskar John, f. 1949, maki Rósa
Kristmundsdóttir, María Sally,
f. 1952, maki Steingrímur
Matthiasson, Ingibjörg Sigríður,
f. 1956, maki Sigurður Jónsson,
Sveinn Auðunn Jónsson, f. 1957,
ur þeirra Anton Reynir, f. 10.11.
1993, hennar börn eru Stefán
Bjartur, f. 28.7. 1972, maki
Bryndís Guðmundsdóttir, hann
á tvö börn, Helga Sonja, f. 16.2.
1975, hún á þrjár dætur, Íris
Gyða, f. 7.3. 1978, maki Arnar
Gustaf Vilhjálmsson. Þau eiga
tvo syni, Guðmundur Sigurjón f.
25.1. 1982, maki Dolores Val-
encia, hann á tvo syni.
Alan, eins og hann var ætíð
kallaður, fæddist í Hafnarfirði
og ólst þar upp. Hann byrjaði
ungur að vinna almenn verka-
mannastörf bæði til sjós og
lands. Hann hóf störf á dekkja-
verkstæðinu Skeifunni 5 og
vann þar í 15 ár uns hann hóf
sjálfstæðan rekstur. m.a. opnaði
hann fataverslun ásamt Páli
Símonarsyni, fyrrum mági sín-
um og þáverandi sambýliskonu
sinni, Gunnlaugu Gunnlaugs-
dóttur. Samstarf og vinátta Al-
ans og Páls var alla tíð mikil og
góð. Síðar snéri hann sér að
smíðum og múrverki og starfaði
við það meðan heilsa leyfði. Al-
an verður jarðsunginn í dag,
laugardaginn 5. mars, frá Sel-
fosskirkju og hefst athöfnin kl.
11.
d. 1998.
Alan kvæntist
Olgu Sím-
onardóttur hinn
18.2. 1971, þeirra
synir eru: 1) Jón
Símon, f. 9.1. 1971,
maki Jóhanna
Svansdóttir, f. 3.7.
1974. Börn þeirra
eru a) Karen Ösp, f.
8.2. 1999. b) Stefán
Snær, f. 5.1. 2007.
2) Pétur Marinó, f. 4.10. 1972,
maki Kristjana Atladóttir, f.
14.1. 1975. Börn þeirra eru: a)
Atli Dagur, f. 7.3. 1995, b) Benna
Sóley, f. 4.10. 1999, c) Olga Snæ-
rós, f. 18.12. 2003. 3) Heimir, f.
8.8. 1979, maki Inga Dóra Ragn-
arsdóttir, f. 23.3. 1981. Börn
þeirra eru: a) Ragna Bjarney,
f.18.4. 2005 b) Þorgils Bjarki, f.
7.7. 2007. Þau skildu. Sambýlis-
kona Alans er: Hafdís Erna
Harðar, f. 25.4. 1955, og er son-
Jæja þá ertu farinn, pabbi
minn, vonandi líður þér betur
þar sem þú ert núna. Þú sýndir
mikinn baráttuvilja í þínum
veikindum og þér tókst að gera
það sem þú vildir, sem var að
fara heim aftur, í sveitina. En
skil ég vel að þú vildir leggja
árar í bát, að geta ekki lyft
hamri var ekki það líf sem þú
vildir.
Minningar mínar um þig eru
misjafnar og oft ansi erfiðar, en
ekki vil ég muna þig þannig. Ég
vil muna góðu minningarnar,
við höfum báðir haft mikinn
áhuga á veiðum og náðum við
vel saman þar. Ég man vel eftir
ferð sem við fórum með á Cort-
inunni þinni upp í Veiðivötn og
vegurinn var ójafn og ekki
gerður fyrir slíkan farkost.
Appelsínflöskurnar brotnuðu í
aftursætinu þegar við stukkum
upp barð eftir Þóri vini þínum
sem ók sína leið á jeppa. Þú
hafðir líka mikinn áhuga á ljós-
myndun og þið mamma tókuð
mikið af myndum saman. Það
kveiktir áhuga hjá mér og ég
fylgdist með þér taka myndir
og framkalla og vildi læra það
líka.
Eftir skilnað ykkar mömmu
var samband okkar mismikið.
Ég kom og bjó hjá þér en svo
liðu líka langir tímar þar sem
samband okkar var ekkert. Ég
leit upp til þín, í laumi, og vildi
vera eins og þú. Mikill veiði-
maður og góður smiður. Þegar
ég varð fullorðinn endurnýjuð-
um við samband okkar og í
gegnum árin hefur það orðið
sterkt og traust. Ég hef getað
leitað til þín þegar mig vantar
ráð og alltaf var gott að spjalla
við þig um það sem ég tók mér
fyrir hendur hvort sem það
voru endurbætur á húsi, bygg-
ing sumarbústaðar eða vinnsla
á kjöti. Það verður skrítið að
geta ekki gripið gemsann næst
þegar efasemdir varðandi nú-
tíma pípulagnir læðast að mér,
til að láta fullvissa mig um að
hampur og mak er það eina
rétta. Ég er þakklátur fyrir að
hafa haft tækifæri til að kveðja
þig og vera hjá þér síðustu
stundirnar þínar.
Ég er þakklátur fyrir að hafa
fengið að kynnast þér eftir að
ég varð fullorðinn. Ég er þakk-
látur fyrir þig. Ég kveð þig með
tárum.
Þinn sonur,
Pétur Marinó.
Pabbi minn var alltaf tilbúinn
að hjálpa öllum. Það skipti ekki
máli hvað það var, þó svo að
honum þætti það þreytandi,
hundleiðinlegt eða væri bara lé-
legur í því. Þá skipti það ekki
máli, hann var alltaf tilbúinn að
hjálpa. Eins og ég man þegar
ég var lítill, man þetta eins og
þetta hefði gerst í gær, þá vor-
um við í gamla bústaðnum og
aldrei þessu vant fann ég mér
ekkert að gera. Þá tók pabbi
gamli sig til og reif mig út í fót-
bolta. Núna þegar ég hugsa til
baka sé ég að honum þótti þetta
þreytandi, hundleiðinlegt og var
hreinlega skítlélegur í fótbolta.
En það skipti ekki máli, við lék-
um okkur saman þangað til ég
var uppgefinn. Það lýsir honum
mjög vel, það skipti ekki máli
hvað hann tók sér fyrir hendur
og hvaða skoðun hann hafði á
því. Hans verður sárt saknað og
ávallt elskaður. Hvíldu í friði.
Anton Reynir Hafdísarson.
Jæja Alan, það er komið að
kveðjustund. Ég þakka þér fyr-
ir kynnin undanfarin 17 ár og
minnist þess þegar ég kynntist
þér fyrst. Ég var skíthrædd við
þig og vissi ekki hverju ég ætti
von á. Þú reyndist stór og hlýr
og einstaklega umburðarlyndur
gagnvart mér, rétt eins og son-
ur þinn. Alltaf tókstu mér eins
og ég var, þolinmóður hlustaðir
þú á mig, gerðir stundum góð-
látlegt grín að mér og stríddir
mér.
Ég man sérstaklega eftir
sumri einu, 1997 eða 1998, sem
við Pétur og Atli Dagur eydd-
um að stórum hluta uppi í hjól-
hýsi með ykkur Hafdísi og Ant-
oni. Þú hafðir þolinmæði til að
hlusta á frumsamin ljóð sem ég
las af eldmóði fyrir ykkur í
hvert sinn sem þið tókuð ykkur
kaffipásu frá smíðunum og í
dag dáist ég að umburðarlynd-
inu, leirburðurinn var ótrúleg-
ur. Ég get líka örugglega þakk-
að hjólhýsakaffinu. Elsku
pabbi, að kveðja þig er sárt, þú
varst mér mjög kær. Þakka þér
fyrir samfylgdina og fyrir að
hafa gefið mér það dýrmætasta
sem ég á. Án þín ætti ég ekki
eiginmanninn minn og börnin
okkar.
Hvíldu í friði og við sjáumst
svo hinum megin.
Þín tengdadóttir,
Kristjana.
Fyrir níu mánuðum settist ég
niður og skrifaði mína fyrstu
minningargrein, en þá hafði
faðir minn orðið bráðkvaddur.
Á sama tíma barðist stjúpfaðir
minn hetjulegri baráttu við ill-
víg veikindi. Á tímum vorum við
svo viss að hann hefði þetta.
Hvert örstutt spor var gríðar-
leg framför og við kættumst öll.
Hins vegar var hvert bakslag
svo mikið að vonin fór þverr-
andi í hvert sinn sem veikindi
herjuðu á hann. Að lokum fór
svo að hann gat ekki barist
lengur, hann vildi fá frið. Við
hin sitjum eftir með stórt gat í
lífinu. Drengirnir hafa misst
föður sinn, barnabörnin hafa
misst frábæran afa og ég hef
misst besta smíðakennara sem
ég hef haft um ævina. Móðir
mín hefur misst mest, maka til
margra ára. Ég vona að við
verðum öll sem eitt tilbúin að
hjálpa henni í gegnum þessa
erfiðu tíma. Ég er þakklát fyrir
kynnin sem ég hafði af Alan og
ég mun sárt sakna hans, sér-
staklega við smíðar. Ég held
það sé við hæfi að enda þetta á
uppáhaldskvæðinu mínu:
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Helga Sonja Hafdísardóttir.
Elsku afi. Þegar ég hlusta á
þetta lag hugsa ég til þín. Ég
loka augunum og ég man eftir
þér. Ég man eftir þér að smíða,
með bláu húfuna á höfðinu. Ég
sé þig líka fyrir mér sitjandi
fyrir utan bústaðinn ykkar
ömmu með bjór í glasi að njóta
sumarkvöldsins.
Ég ætla mér út að halda
örlögin valda því.
Mörgum á ég greiða að gjalda
það er gömul saga og ný.
Guð einn veit
hvert leið mín liggur
líf mitt svo flókið er
oft ég er í hjarta hryggur
en ég harka samt af mér.
Eitt lítið knús, elsku mamma
áður en ég fer.
Nú er ég komin til að kveðja.
Ég kem aldrei aftur hér.
En mánaljósið fegrar fjöllin
ég feta veginn minn.
Dyrnar opnast draumahöllin
og dregur mig þar inn.
Ég þakkir sendi, sendi öllum
þetta er kveðjan mín.
Ég mun ganga á þessum vegi
uns lífsins dagur dvín.
(EGE.)
Þitt barnabarn,
Atli Dagur.
Elsku Alan afi. Ég man að
þér fannst gaman að smíða. Þú
smíðaðir hús og hjálpaðir pabba
að smíða sumarbústaðinn okk-
ar. Og þú varst góðhjartaður
maður sem var alltaf góður við
okkur og það var gaman að
vera með þér. Við munum líka
svo vel að þú varst stríðinn, þú
sprautaðir á okkur vatni þegar
gott var veður og við urðum
rennandi blaut. Svo áttir þú
hesta og fallegt folald og ég
fékk að fara á hestbak. Afi
minn, þú varst mikið veikur og
svo fórstu á sjúkrahús. Þú varst
búinn að vera mjög lengi þar og
allt í einu þá gafstu upp öndina
og sofnaðir.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Við munum hitta þig, afi, aft-
ur á himnum.
Þínar sonardætur,
Benna Sóley og Olga
Snærós.
Sá Alan sem ég þekkti var
þrjóskur maður. Hann var
sterkur og ákveðinn, hann
leyfði engum að valta yfir sig
og sína. Ég minnist afa sem
mannsins sem hann var þegar
hann var í fullu fjöri, blótandi
öllu og öllum. Ég mun sakna
hans mikið. Við afi vorum aldrei
sérstaklega góð saman. Þegar
við hittumst eyddum við mestu
af tímanum í að kalla hvort
annað feitt og heimskt, í sum-
um tilfellum gamalt. Ég bjó um
stutta stund hjá ömmu á Bif-
röst og eignaðist kött þegar ég
dvaldi þar en þegar ég flutti
aftur heim í bæinn gaf ég
ömmu köttinn sem fór til afa í
Sælukotið. Í hvert skipti sem
ég kom til þeirra kvartaði afi og
kveinaði yfir „helvítis kettinum“
og spurði mig hvenær ég myndi
taka hann til baka. Dag einn
var afi að saga í sundur timbur.
Á meðan hann var að blóta
viðnum stöðvaði hann vinnu
sína smástund og kisi stökk upp
á viðarbútinn. Þá sá ég hvað afi
brosti fallega að kettinum og
klappaði honum öllum. Það var
á þessu augnabliki sem ég
skildi að afi kvartaði undan
mörgu og blótaði ýmsum, en
hann meinti það ekki. Afi var
góður maður með stórt hjarta,
kötturinn sá það alltaf.“
Líf Hafdís Helgud.
Jakobsdóttir.
Elsku bónuspabbi. Þú varst
hetja í þessum erfiðu veikindum
og ég á erfitt með að trúa því
að samverustundir okkar verði
ekki fleiri. Allar þær stundir
sem við eyddum saman í alls-
kyns hestastússi eru mér ómet-
anlegar. Margar eru minning-
arnar og mér finnst þær allar
vera efstar í minninu. Ég man
svo vel þegar við stóðum saman
við réttarvegginn að skoða
hrossin sem við keyptum þann
daginn og þú taldir mig á að
kaupa fleiri en ég hafði hugsað
mér, en ég sá ekki eftir því
enda falleg hross þar á ferð. Við
áttum líka ómetanlegar stundir
við bæði tamningar á hrossun-
um okkar og þegar við unnum
hörðum höndum með brúnble-
sótta graðhestinn fyrir kyn-
bótasýningu. Það var mjög erf-
itt að vera búsett svona langt
frá þér á síðustu árum því ég
hefði svo gjarnan viljað hjálpa
þér með hestana þegar þú varst
orðinn veikur. Ég er svo þakk-
lát fyrir okkar síðustu samveru-
stund þegar ég var í heimsókn
á Íslandi og við fórum að sjálf-
sögðu saman í hestastúss að
kíkja á hestana þína, ég prófaði
þann brúna og mér þótti þar
fara efnilegur reiðhestur. Síðan
fórum við að kíkja á hann Húm-
or sem hafði þá einungis verið
taminn í tvo mánuði og ég naut
þess að taka myndir af honum.
Þú varst alltaf á fullu við
smíðar og að múra og þú elsk-
aðir að geta gert allt þetta. Ég
er þakklát fyrir að þú komst til
okkar í Svíþjóð. Ég vil þakka
þér fyrir allt sem þú hefur
hjálpað mér og minni fjölskyldu
með þegar þú hefur komið í
heimsókn og hjálpað okkur með
húsið okkar. Fyrsta sumarið
múraðir þú kjallaraveggina að
utan með okkur og þú slóst
ekki slöku við þrátt fyrir 30
stiga hita í skugga. Svo komstu
aftur til okkar og þá byggðir þú
hreinlega nýtt hús utan um
okkar gamla hús og hristir
hausinn yfir því hvernig Svíar
byggðu hús. Við vorum heppin
með veðrið allan byggingartím-
ann og það rigndi bara einn
dag.
Frá okkar fyrstu kynnum
tókstu mér sem þinni eigin
dóttur og þú sagðir stoltur frá
því að þú ættir dóttur, sem
náttúrlega ekki allir trúðu, en
við vissum betur. Ég er þakklát
fyrir þau forréttindi að hafa átt
tvo pabba. Í Svíþjóð kallast
góður stjúppabbi bónuspabbi og
fyrir mér var Alan pabbi algjör
bónus og forréttindi að eiga
hann að.
Þín bónusdóttir,
Íris Gyða.
Í tæp fjögur ár hef ég þekkt
Alan. Á um hann margar minn-
ingar sem flestar tengjast ein-
hverju hestastússi. Varla leið sá
dagur að Alan kíkti ekki til okk-
ar í hesthúsið, þó að hann hafi
ekki haft heilsu til að skella sér
á bak og alltaf var hann tilbú-
inn að hjálpa ef það var eitt-
hvað sem hann gat gert. Hann
hafði líka afskaplega gaman af
því að vera með ef það þurfti að
keyra með hrossin. Spennan
var þá svo mikil, að ef það átti
að leggja af stað klukkan eitt,
þá var hann mættur a.m.k.
tveimur tímum fyrr til að missa
alls ekki af ferðinni. Það var
alltaf stutt í hláturinn hjá hon-
um og gaman að tala við hann
um ýmis mál. Hann hafði skýr-
ar skoðanir á flestum hlutum,
stóð fastur á sínu en var engu
að síður mjög einlægur og blíð-
ur.
Vorið 2009 kom hann mér
mjög á óvart. Hafði talað um
það í tvö ár að vera á leiðinni á
hestbak og sat svo einn daginn
á Brún-Blesa sínum úti í gerði.
Ég viðurkenni að mér var frek-
ar brugðið. Ekki bara vegna
þess að hann var kominn í
hnakkinn, heldur líka vegna
þess að hesturinn var stór og
ekki auðvelt að komast á bak og
svo var umtalað af strákunum
sem tömdu hann að hann væri
bæði þver og alls ekki öruggur.
Þetta vissi Alan alveg en vildi
sýna strákunum að það væri
ekki sama hvernig þetta væri
gert. Alan var mjög ánægður
með sig og mátti það eftir vel
unnið verk, nokkra hringi í
gerðinu. Galvaskur mætti hann
nokkur skipti í viðbót til að fara
á bak og ég dáðist að hugrekki
hans.
Það var líka vorið 2009 sem
Alan fékk á hús framtíðar-
drauminn sinn, Húmor frá
Reykjavík. Það er óhætt að
segja að þá hafi birt verulega til
hjá honum, hann ljómaði eins
og lítið barn á jólum með
draumagjöfina sína. Hesturinn
var bæði fallegur og mikið
prúður og sýndi okkur mjög
efnilegar hreyfingar. Þarna á
stéttinni tók Alan strax þá
ákvörðun að þessi hestur fengi
aðeins það besta sem völ væri á
og fylgdi hann því eftir eins og
hann gat. Eftir áhættusama að-
gerð sem Alan fór í, í febrúar
2010, náði hann aldrei fullri
heilsu á ný. Það var þó sann-
kallað kraftaverk að hann
skyldi koma til meðvitundar
eftir fjögurra mánaða baráttu
og árangurinn á Grensási var
líka kraftaverk og að geta
gengið nánast sjálfur um húsið
hjá okkur þegar hann kíkti til
okkar í jólagrautinn, var enn
eitt kraftaverkið. Það var sann-
kallað gleðiefni að verða vitni
að þessum árangri. Hann var
líka svo jákvæður og bjartsýnn
á að verða vel ferðafær í sumar.
Þess vegna var það mikið sjokk
fyrir hann þegar hann veiktist í
lok janúar. Það var eins og all-
ur vonarglampi hefði slokknað.
Það voru erfiðar þrjár vikur
sem tóku við og það tók á, elsku
vinur, að sjá þér hraka dag frá
degi. Ég gerði hvað ég gat til
að gefa þér styrk, stappa í þig
stálinu og spjalla við þig um
framtíðardraumana, en það var
eins og þú ættir ekki von á því
að geta unað þér á ný eins og
staðan var orðin og augljóst
hvað þú vildir sjálfur.
Elsku Alan minn, ég þakka
þér fyrir stutt en ánægjuleg
kynni og allar góðar samveru-
stundir. Aðstandendum votta
ég samúð mína.
Með kærleikskveðju og ljósi.
Bryndís Guðmunds.
Elsku vinur, við þökkum þér
innilega fyrir samfylgdina.
Minningin er mild og góð,
man ég alúð þína,
stundum getur lítið ljóð,
látið sorgir dvína.
Drottinn sem að lífið léði,
líka hinsta hvílu bjó,
dýrð sé yfir dánarbeði,
dreymi þig í friði og ró.
(Bjarni Kristinsson.)
Samúðarkveðja með ljósi og
hlýju til allra aðstandenda.
Bjartur og fjölskylda.
Frederick Alan
Jónsson (Bates)
✝
Mín ástkæra eiginkona og besti vinur, móðir
okkar, tengdamóðir og amma,
ÞÓRUNN EYDÍS LÁRUSDÓTTIR,
lést á gjörgæsludeild Landspítalans
17. febrúar síðastliðinn.
Útförin hefur þegar farið fram í kyrrþey.
Sérstakar þakkir til þeirra sem sýndu Þórunni Eydísi hlýhug
og aðstoð í veikindum hennar.
Jacob Jacobsen,
börn, tengdabörn og barnabörn.
✝
Elskuleg móðir mín, tengdamóðir, amma
og langamma,
MARGRÉT EINARSDÓTTIR,
Gnoðarvogi 70,
Reykjavík,
andaðist þriðjudaginn 22. febrúar.
Útförin fer fram frá Guðríðarkirkju, Grafar-
holti, þriðjudaginn 8. mars kl. 13.00.
Ragnar Guðjónsson, Sigurbjörg Þorgrímsdóttir,
Sólrún Ragnarsdóttir, Sveinn Bjarnason,
Margrét Ragnarsdóttir, Sveinn Þorgrímur Sveinsson,
Guðný Ragnarsdóttir, Bergþór Pálsson
og barnabarnabörn.