Birtingur - 01.01.1955, Síða 42

það rykaði ekkert
undan kápu þinni. bróðir
einn komst undan. hann sagði mér hvað gerðist.
þið heyrðuð dyn úr fjarska og þið lituð upp þegar málmfuglarnir flugu yfir
höfðum ykkar. þú varst sár, bróðir, og gast ekki leynt angist þinni.
hví erum við hér. ég vil fara til móður minnar. hún stendur á hæðinni og ber
fjallagrösin í svuntunni. ég vil fara til þorpsins þar sem ég heyri konur söngla og
börn hjala er ég geng um götur þess. ég vil fara.
þá komu málmfuglarnir aftur. síðan varð hljótt.
er þú vaknaðir horfðir þú á félaga þína sem lágu í gröfinni og þú horfðir á hina
útlendu sem höfðu tekið sér stöðu meðal ykkar. þá horfðir þú aftur á félaga þína
sem aldrei mundu belgja út brjóst sín og stæra sig af börnum sínum.
kyrrð.
þú skreiðst upp úr gröfinni. fugl flaug inn í rjóður og mennirnir í gröfinni horfðu
sljóir í kringum sig. kinnar þeirra hvíldu á stálinu og þeir bitu saman jöxlum og
formæltu til þess að halda á sér vöku.
fuglinn kvakaði. hann þurfti varla að hreyfa væng. það sást ekkert ryka undan
kápu þinni, bróðir, og flugan flaug milli blóma og söng og ánamaðkurinn daðraði við
ræturnar.
það rykaði ekkert undan kápu þinni, bróðir. fuglinn kvakaði, þá kyrrð. síðan
kvökuðu fuglar á ný. þá hvellur, en á milli þess að fuglar kvökuðu og byssur
hvelldu: kyrrð.
það rykaði ekkert undan kápu þinni, bróðir. regnboginn drakk í sig litina og
síðan hvarf hann jafn hljóður og er hann kom, en eitthvað var undarlegt við komu
hans, eitthvað sem þú trúðir að yrði að eilífu samt og jafnt.
38