Birtingur - 01.07.1955, Blaðsíða 33

sjónum og þegar þeir urðu okkar varir litu
þeir upp svarbláum óttaaugum, tóku flaust-
urslegt viðbragð, stungu sér eða flugu með
skvampi og þyt. Logn var á og þegar maður
leit til baka sá maður reykjarslæðu svifa
yfir bænum. Loftið var tært og jökullinn
bjartur og nálægur.
Við höfðum ekki farið langt þegar okkur
varð ljóst að nú var orðið kveikilegt á mið-
um. Loðnan var komin. Gamli maðurinn iðaði
í skinninu og tók mikið í nefið. Hvítfuglinn
hópaði sig um torfurnar framundan, ger við
ger, máfur, rita, fýll á flögri og sundi hvað
innanum annað, gráðugur og gargandi í
fyrstu krás vetrarins. Og skinið glóði á væng
og stél. Báturinn rann inn í eitt gerið, og á
samri stundu voru færin utanborðs. Það
var líkast til af ertni, en jakobsnaut renndi
ég . Og viti menn: færið hafði aðeins runnið
fáa faðma þegar það stanzaði. Ég tók í
spottann og hann var á.
Hva, ertu kominn íann, sagði gamli mað-
urinn hvumsa — hvað stendur hann djúpt?
Hann tók á niðurrennslinu, sagði ég, — það
eru fimm sex faðmar.
Fiskurinn var mjög ramdrægur á svona
grunnu vatni, það brakaði í vaðbeygjunni,
en ég beit á jaxlinn, klemmdi færið í hægri
greip en hjó á með hinni. Það gekk. Gamli
maðurinn merkti hann ekki. Hann grynnti
á sér, skók, dýpkaði aftur, skók. Ég innbyrti
fallegan stubbara og hann þóttist ekki gefa
því gaum. Það stóð í kjaftólinni svo ég var
ekki svipstund að afgogga. Þegar ég renndi
aftur fór á sömu leið, ég var strax fastur
í fiski.
Jæja, sagði gamli maðurinn, nú líkar mér.
Hann var orðinn óvær og heitur um vanga,
hamaðist á færinu, keipaði ýmist langt eða
stutt, spenntur til viðbragðs ef krókur snerti
kjamma. Ég dró fimm fiska í beit án þess
hann yrði var. Mér leið ágætlega, veiðihugur-
inn ólgaði í mér eins og söngur og nú var ég
líka að ná tökunum á færinu. En gamla
manninum leið ekki vel. Hjá mér stóð á engu
nema höndunum. Hann hafði uppi, skoðaði
krókana, skyrpti á þá og fleygði sökkunni
harkalega útbyrðis. Hann þumbaðist við að
þegja. Ég sagði heldur ekki neitt, en í hvert
sinn sem ég innbyrti fisk sniðleit hann mig
augum sem minntu á barinn hund. Svo varð
lát á — ég var þó ekki búinn að keipa nema
nokkrum sinnum, þegar gamli maðurinn
sagði, án þess að líta á mig: Það verður
ekkert úr þessu, við skulum hafa uppi. Hann
dró inn færið sitt, ég hinkraði, þótti hart að
fara úr nógum fiski, en báturinn var þegar
kominn til ferðar* færið flaut aftur með
síðunni og það var ekki annað að gera en
kippa því inn. Báturinn þaut áfram og stefndi
á mikið fuglager sem blasti við undir sól að
sjá. Ég sneri baki í gamla manninn, fékk
mér sígarettu og horfði hálfluktum augum í
sindur bárunnar. Við renndum í gríðarstórri
loðnutorfu sem dökknaði undir bátnum eins
og þörugt blindsker, en urðum ekki varir.
Gamli maðurinn muldraði eitthvað um kenjar
og brellur, en ég fann að honum var mikil
fróun'í því að ég skyldi ekki fá tækifæri til
að slá honum við. Næsta torfa sem við reynd-
um í stóð grunnt, maður sá loðnumergðina
krauma undir sjóskorpunni eins og blátt
neistaflug. En sá guli lét ekki sjá sig.
Það er eins og fyrri daginn, hann er hvergi
verri en í torfunum, sagði gamli maðurinn.
Þannig kipptum við torfu úr torfu þar til
við vorum komnir inn á grunn. Þarna fram-
undan svörtum sandinum brydduðum hvítum
löðurstreng var nógur fiskur, nógur fiskur á
jakobsnaut. Ég djró eins og óður mað-
ur. En gamli maðurinn rak í einn og
einn fisk eins og af tilviljun. Þegj-
andi en á nálum skipti hann um króka,
beitti sig tening, lét bátinn skera afturábak
31