Birtingur - 01.07.1955, Síða 35

Þetta var þjóðráð, sagði ég. Hann leit ekki
við mér, hnýtti að nýju krók á taum-
inn og renndi. Hann var hættur að taka í
nefið. Ég dró sleitulaust, en hann skók og
skók. Endrum og eins setti hann í smákvik-
indi.
Nú komu tveir bátar tifandi í áttina til
okkar. Á öðrum var Lási keppinautur gamla
mannsins. Þegar þeir voru komnir svo nærri
að þeir sáu að ég stóð í óðum fiski renndu
þeir. Þeir voru með gömlu færin. Gamli mað-
urinn gaf þeim auga og þeim varð tíðlitið til
okkar. Við vorum hér á tólf faðma dýpi svo
maður var ekki lengi að vippa honum inn,
nú var ég líka búinn að ná fullu valdi á blá-
þræðinum. Ég heyrði óminn af röddum þeirra
á hinum bátunum. Gamli maðurinn átti bágt
með sig, illt var á undan gengið, en að láta
þá Lása sjá það með eigin augum að hann
yrði ekki lífsvar þegar strákkvikindið var að
bylta honum inn, það var óbærilegt. Hann
var eirðarlaus og mæddur. 0g þegar Lási
nálgaðist okkur enn og var kominn í kallfæri
þá var gamla manninum nóg boðið. Hann
leit flóttalega til mín og sagði:
Við höfum uppi, ég held þeir megi hafa
þetta.
Veiztu einhversstaðar af honum tryggari,
sagði ég illkvittnislega.
Ég hélt kannski að ég réði hérna um borð,
sagði hann, vandræðalegur, næstum klökkur.
Ágætt, sagði ég og dró inn færið með
stærðar þorski. Hann setti á fulla ferð. Ég
lagðist endilangur í barkann og reykti. Eftir
svo sem stundarfjórðung hægði hann á og
renndi. Ég hreyfði mig ekki en lá þama og
góndi upp í himinhvelfinguna. Það leið löng
stund, gamli maðurinn merkti ekki fisk. Hann
forðaðist að líta á mig.
Ertu að fáann, kallaði ég loks.
Hann hætti að keipa, sneri sér að mér og
hrópaði: Ég er ekki vanur því að menn legg-
ist fyrir eins og drumbar þegar þeir eiga að
vera við færi.
Fyrirgefðu, ég hef líklega blundað. Ertu
búinn að draga marga?
Hann svaraði ekki.
Ég hélt þú ættir hann vísan, sagði ég og
stóð á fætur, en úr því þú verður ekki var
þýðir mér víst ekki að reyna.
En þegar ég sá að Lási kom blaðskellandi
í áttina til okkar lét ég sökkuna fara. Ég
keipaði góða stund án þess að verða var.
Hann ætlar ekki að gefa sig til skrattinn
sá arna, sagði gamli maðurinn, en það leyndi
sér ekki að honum leið mun skár af því að
ég fékk hann ekki heldur.
Lási var nú alveg kominn að okkur og
kallaði: Þið eruð þá í sömu hlandforinni
piltar. Eitthvað hefur hann verið líflegri við
ykkur í gær.
Ætli það sé ekki nóg að þú sért kominn,
fiskifæla, sagði gamli maðurinn, ætlarðu
gegnum bátinn?
Mér sýndist þú ekkert veiðilegur þarna
áðan, sagði Lási og gretti sig.
Reyndu að hypja þig, það er ekki svo
þröngt á sjónum að þú þurfir að ríða á okk-
ur, sagði gamli maðurinn.
Það er naumast gúll á þér, sagði Lási, ég
sé ekki neina girðingu frá þér hérna.
Þeir hreyttu hvor 1 annan. Ég setti í fisk,
dró hann upp í nokkrum handtökum og tók
hann í fangið meðan ég reif krókinn úr hon-
um.
Læturðu strákinn draga af þér ræfillinn,
hrópaði Lási og hló við.
Gamla manninum varð orðfall.
Og nú varð fiskurinn svo hringlandi vit-
laus að ég komst aldrei nema nokkra faðma
niður, þá var hann á. En þarna baukuðu
gömlu mennirnir með gömlu færin rétt eins
og engin lifandi branda væri til í söltum sjó.
Ekki veit ég hvað þú ert að gera þarna um
33