Birtingur - 01.01.1961, Blaðsíða 28

sýna okkur eitthvað sem er hið fjarsta
þeim veruleika sem okkur er gefið að
skynja á misjafnlega hæggengum eða
liraðgengum stundum í okkar eigin lífi.
Það var ekki von að þorrinn væri viðbú-
inn að taka þátt í ærslum þessa nýstár-
lega höfundar sem hafnaði aðferðum raun-
sæisandans í leiklistinni og hugðist kafa
dýpra með því að beita til hins ítrasta
sínu eigin ímyndunarafli og semja verk
sem lytu ekki forskrifaðri hugmyndafræði
heldur sínum eigin lögmálum, túlka veru-
leika sem býr innar hinum.
Sjálfur hefur Ionesco sagt frá því að leik-
húsið hafi jafnan verið autt þegar Sköll-
ótta söngkonan var sýnd, stundum sat
hann með konu sinni, kannski kunningi
þvottakonunnar þriðja manneskjan í saln-
um; eftir 6 vikur var gefizt upp við að
reyna að seiða til sín áhorfendur úr
mannhafi Parísar, töfra til sín menning-
arpílagríma á þessum miðdepli, af þessu
heimsmarkaðstorgi andans.
Næst komu Kennslustundin og
S t ó 1 a r n i r. Það gekk ósköp dauflega
í fyrstu. Stólarnir voru frumsýndir 1952
og enn var mikill hörgull áhorfenda.
lonesco segir að allir höfundar bíði
óþreyjufullir þeirrar stundar þegar áhorf-
endur taki við sér og sýni með verkleg-
um hætti þakklæti sitt fyrir það sem höf-
undurinn hefur gefið þeim. Lófatak, hrifn-
ingaróp, hlátur, snökt, rafmögnuð þögn
sem hleður hverja einustu sál, húrra og
bravó. Þetta að finna að hann hafi auðg-
að líf annarra, aukið við reynzluna, sæk-
ist ekki hver listamaður eftir því hversu
ólíklega sem hann kann að láta? Ionesco
segist hafa verið að vappa kringum leik-